Bezoekje aan Dubai

Inleiding

In de stellige en inmiddels empirisch ruimschoots getoetste veronderstelling dat niemand hier op zit te wachten, doe ik toch maar verslag van mijn bezoekje aan Dubai in Februari 2020. Je mag het best lezen, maar laat onderaan dan ook een berichtje achter, afgesproken?

Omdat mijn vrouw en mijn zoontje samen met opa en oma wel eens naar de sneeuw wilden en ik daar zelf geen zin in had, greep ik de kans om zelf eens op pad te gaan. Dubai had al een poosje mijn belangstelling en niet alleen omdat alles wat ze daar bouwen ongeveer 60% van de programmering van Discovery Channel vult. Nee, ook de Apple TV screensaver van de Dubai Marina had mijn aandacht getrokken. Die ziet er ongeveer zo uit:

En dus boekte ik een ticket, een hotel en een huurwagen en ging op pad. Leest u mee? Kost niks.

Dag 1 (Zaterdag 1 Februari 2020)

Ik ben al heel vroeg bij het hotel, maar dan ben ik al een poosje wakker. De avond daarvoor vertrok ik met Emirates in de Airbus A380 (goedendag, wat een knoepert) vanaf Schiphol, na een dag van koortsachtig checklijsten aflopen en moeilijke beslissingen over schoeisel en welk simkaartprikkertje ik dan dan wel precies mee ga nemen. Maar omdat ik er niemand mee in de weg loop (Birgit en Erik zijn eerder die ochtend met opa en oma meegegaan naar Winterberg voor een weekje sneeuw) komt het toch allemaal goed.

Ik slaap die nacht niet, al zet Emirates welgeteld anderhalf uur het licht laag. Maar ja, als je om middernacht nog een warme maaltijd gaat serveren en je er voor vertrek ook nog een croissantje door wilt jassen, dan houd je weinig tijd over.
Iets na zeven uur landen we in Dubai. Mooi vliegveld, wel een eind lopen. We moeten zelfs met een treintje naar het hoofdgebouw. Daar sta ik in een lange rij voor de paspoortcontrole, die op zich dan weer in 30 seconden beklonken is. Nederlanders krijgen gratis een visum, maar dat is ook niet meer dan een stempel en de hartelijke groeten.

De koffer ligt er al en dan vind ik iemand met een TUI bordje, die me dan weer verwijst naar een Indiër die onbegrijpelijke namen aan hotels en bussen koppelt. Het kost een half uurtje en weer een wandeling naar de bussen, maar dan zit ik toch in een busje richting Swissotel Al Ghurair. Daar ben ik de enige die uitstapt. Het ligt in het Deira district, waar de oude Dubai Creek doorheen loopt. Dat is nog wel een eindje skateboarden van de Burj Khalifa, maar er loopt een metro.

Hoewel ik vroeg ben, en er rekening mee hield dat er nog geen kamer klaar zou zijn, word ik allerhartelijkst ontvangen en mag meteen in een kamer. De koffer wordt nagebracht. Prima kamer, niks mis mee. Nou ja, een designbadkamer is altijd ellende met moeilijke kranen enzo, maar dat dweilt een ander wel op. Het uitzicht is heel aardig voor een jongen uit de polder:

Dan wacht mij een drukke dag, want ik moet een en ander regelen. Zo kan ik nog geen fooien geven, want ik heb geen contant geld. Daar heb ik wel op gerekend: ik heb een virtuele betaalkaart op mijn telefoon via Apple Wallet (specifiek via Revolut, waarover later meer) en die kaart rekent tegen de gunstige interbankkoers af in Dirham. Daarmee kan ik dus ‘pinnen’, maar dan heb ik nog geen cash. DAAR heb ik dan weer een fysieke kaart voor van Transferwise, die hetzelfde kunstje kent en me in Dirham geld laat opnemen in de lobby van het hotel. De aardige meneer aan de balie helpt me om de grote coupures wat kleiner te maken, met name voor de talloze fooien die mij dezer dagen zullen ontglippen.

Eerst duik ik de Al Ghurair mall in, om me te oriënteren. Maar die mall, een kleintje voor Dubaise begrippen, is zes keer Hoog Catharijne! Ik kan de Carrefour niet vinden en ook niet de Denny’s waar ik wilde gaan brunchen, want mij staat bij dat een mens daar wel roerei op toast kan krijgen.

Na een paar kilometer (ik overdrijf voor de verandering niet) door eindeloze gangen met smetteloze marmeren vloeren en honderden winkels, waaronder ook talloze kraampjes die in het gangpad staan en alles van zonnebrillen en ijsjes tot bijenhoning en gouden horloges verkopen, vind ik dan toch aan de BUITENKANT van het complex een Denny’s. Het menu is niet geheel wat ik hoopte, maar de serveerster helpt me om wat dingen te wijzigen: we halen de chocoladepannekoeken en de bacon weg en ruilen die voor extra worstjes en toast en zo krijg ik toch mijn zin.

Na de lunch kijk ik even waar ik de huurauto zal laten die ik morgen ga ophalen. Dan blijkt dat er weliswaar gratis parkeren is, maar wel met een limiet van 4 uur. Daarna loopt het hard op, naar ongeveer 300 Dirham (delen door 4) per nacht! Ik vraag om raad bij de balie, maar het hotel heeft als ik weer terugkom gewoon een gratis plekje voor me. Mooi, ook opgelost.

Intussen wil ik wel even douchen. Daarna ga ik op jacht naar een simkaart. De provider Du heeft een simkaart voor toeristen en een filiaal in de naastgelegen mall, dus dat lijkt simpel. Helaas zijn er zeker vijftig wachtenden voor mij en dat zie ik niet zitten. Dan maar even naar de supermarkt zoeken. Ook dat zijn weer een paar duizend voetstappen, maar uiteindelijk zie ik een bordje en weet ik ze te vinden. Weet je hoe groot een mall moet zijn voor je er een Carrefour in kwijtraakt?!

Ik koop wat voor op de kamer en dan ben ik zo moe dat ik toch maar drie uur ga slapen.

Rond vijf uur ben ik weer wakker. De Du-winkel is nog altijd druk en dat is vervelend. Buiten vind ik een telefoonwinkel die wel Du-kaartjes verkoopt, maar niet de toeristenversie. De dame verwijst me weer naar de mall, maar daar heb ik geen zin in. Toch wil ik die simkaart, want ik wil later ook met mijn telefoon kunnen navigeren. Daarom loop ik naar metrohalte Union en koop daar een zoegeheten NOL card voor 25 Dirham waarvan 19 Dirham reistegoed. Daarmee ga ik naar de luchthaven, vijf haltes verderop. Helaas zijn er twee stations en geven ze niet aan wat vertrek en wat aankomst is, dus ik gok verkeerd. Dat zie ik voor ik de poortjes door ben, dus ik ga een halte terug en dan is het nog een hele wandeling naar de aankomsthal (want ze verkopen geen simkaarten aan mensen die vertrekken, lijkt mij) maar het zit even mee: de Du-winkel zit bij de ingang van het metrostation. Als ik dus een kaart had willen kopen voor ik in de TUI-bus was gestapt, was dat niet eens gelukt want ik was daar nooit langs gekomen.

Het daadwerkelijk kopen van die simjaart duurt het zowat een kwartier, want Du heeft duidelijk geen al te efficiënt systeem. De beste man die mij helpt zit druk te scannen, met zijn telefoon te kloten, op een computer te tikken en weet ik wat, maar dan heb ik na het overleggen van mijn paspoort en 75 Dh toch een simkaart. Ik vraag er meteen 25 Dh extra krediet bij, want dan kan ik via SMS-berichten parkeren. Dat kan. Daarna weer terug met de metro en in het hotel ga ik even stoeien met simkaarten en apps. Het lukt allemaal.

Inmiddels is het zo’n beetje acht uur, half negen en wordt het tijd om te gaan eten. Ik wil perse niet naar McDonalds of zelfs maar naar TGI Friday en loop een beetje door de mall, maar vind niks naar mijn zin. Dan ga ik maar naar buiten en loop daar eerst langs een soort foodtruckfestival met live muziek! Dat is me net iets te avontuurlijk, temeer daar ik het eten uit die stalletjes vaak niet eens herken, maar het is een leuk ommetje. En dan opeens kom ik langs een restaurant waar ik normaal gesproken met een boogje omheen zou zijn gelopen. Ze zijn van de Chinese, Arabische, Indiase EN Filipijnse keuken, binnen staan mannen vlees te grillen en buiten zitten mooie of in elk geval hippe mensen op het terras. En het lijkt me wel wat! Even denk ik nog dat voedselvergiftiging toch vervelend is, maar helemaal op de dag dat je moet verkassen NAAR het Atlantis Palm hotel, maar goed… Terwijl ik het denk stap ik het terras op en ga zitten. Kom maar op!

Een serveerster met een mondkapje geeft me de menukaart. Ze doen ook take-out dus het is een soort kleurenbrochure met smakelijke foto’s. Ik kies iets wat ik NIET ken, namelijk Chicken Pakora. Blijkt een soort spicy kipnuggets te zijn, erg lekker. Daarnaast nog wat stir fry beef, maar zonder rijst. Wel met vers naan bread, butter naan in dit geval. En het smaakt allemaal prima, al is de stir fry beef pikzwart en alleen te doen met het bijgeleverde sausje. Ik laat van het geheel de helft staan want het is nogal veel, maar hoewel ik nu vast een uur in de wind naar specerijen ruik (Birgit boft dat ze er niet naast hoeft te liggen) ben ik blij dat ik eens niet voor de veilige optie ben gegaan.

Rond tien uur ben ik weer op de kamer. Morgen de huurauto ophalen en verkassen naar het beroemde Atlantis Palm! Ik heb 19.000 stappen gelopen volgens de iPhone, oftewel 14,9 kilometer. Dat geloof ik wel, ja…

Dag 2 (zondag)

Ik slaap uitstekend en ben om half negen wakker. Het ontbijtbuffet is goed, maar voor een groot deel ingesteld op Aziaten en die eten ‘s ochtends al van alles waar ik pas ‘s avonds aan toe ben. Brrrr. Maar goed, er is thee en de ‘omelet chef’ wil ook best roerei voor me maken dus dat komt helemaal goed. De receptionist die me heeft ingecheckt kent me al bij naam. Good morning Mr. Warnas! Nou, precies.

Vandaag moet ik mijn huurauto ophalen. Ik koos daarvoor een ophaallocatie bij het Dubai Creek Hilton. Dat is hier vlakbij, hoewel toch nog 20 minuten lopen, maar met een taxi moet dat te doen zijn. Punt is: ik reed gisteren LANGS dat hotel in het busje van TUI en zag er geen car rental bedrijfje. Meestal geven kleine bedrijven in de arabische wereld als lokatie iets bekends in de buurt op, maar in dit geval zit het kennelijk anders. Ik bel daarom met Dollar UAE om mijn reservering te bevestigen en te vragen hoe dat nou zit. Ik hoor dat ze daar ook helemaal geen balie hebben, maar dat er gewoon iemand met de auto naar dat hotel komt. Nou, dan kun je net zo goed twee keer de hoek om rijden en naar MIJN hotel komen, toch? Vinden zij ook, is geen probleem. Maar dan moet ik wel even wat documenten Whatsappen. Dat gebruik ik niet, maar mailen mag ook. Ik maak foto’s van mijn rijbewijs, voorkant creditcard, internationaal rijbewijs en van mijn paspoort (ook de visumpagina), mail dat en ga douchen.

Kom ik terug, blijkt de mail niet te zijn ontvangen want de bijlages waren te groot. Getverdemme, ze zijn hier al over een uur. Of althans, dat is de bedoeling. Blij dat ik mijn laptop heb meegenomen! Ik vind een site waar ik de plaatjes kan comprimeren (https://tinyjpg.com) en stuur ze nu in twee aparte mails. Moet goed komen. Hoop ik.

Het komt goed: ik krijg een mailtje dat alles goed ontvangen is en de auto er rond elf uur zal zijn. Om elf uur check ik dus uit. De heren van de receptie weten dat Mr. Warnas hierna naar The Atlantis gaat en zeggen als grapje dat ik bij terugkomst op dinsdag dan wel even een vergelijkende survey moet invullen. Ik weet niet of ik nou zo lastig ben geweest of dat het door mijn witte Panamahoed komt (zo een die Rik Felderhof eigenlijk voor iedereen heeft verpest), maar ze hebben Mr. Warnas hier wel en zijn woeste plannen hier wel onthouden.

De huurauto laat even op zich wacht en uiteindelijk belt Dollar of ik er wel sta. Jazeker, met witte hoed en rode koffer! Hoe kun je dat nou missen? Nou, als je niet uit je auto komt en een verkeerd nummer draait, dan kun je dat missen. Maar goed, uiteindelijk zie ik iemand met een Dollar-shirt uit een zwarte auto komen (een Ford Flippo ofzo, geen idee) en die maakt er aan alle kanten foto’s van om de kleine schades vast te leggen en dan ga ik op pad. Ik heb een telefoonhouder met zuignap onder handbereik (je denkt toch niet dat ik zes uur nodig had om alleen mijn ondergoed in die koffer te gooien he?) en die gaat tegen het raam. Google Maps stuurt me feilloos naar The Palm, het kunstmatig opgespoten eiland voor de kust. Dat is nog een half uur rijden! Het lijkt op de kaart niet veel, maar onderschat Dubai niet.

Ik rijd rond twaalf uur het terrein van het hotel op en stop pontificaal VOOR de rode loper. Kom nou, ik betaal hier ook voor ja! Bovendien kan het nergens anders. Mijn koffer wordt uitgeladen en ik krijg een kaartje als bewijs. Daarnaast wordt mijn auto met de valet service weggezet, een luxe waar ik me nog nooit eerder aan bezondigd heb maar het kan hier niet eens anders: er is geen self-service parkeerterrein. Dan moet je naar een Van der Valk hotel, daar heb je dat wel. Hier niet.
Ik ga over de rode loper naar binnen, helaas niet geflankeerd door buigend personeel maar me een weg banend door doodgewoon vakantiepubliek uit landen waar je je afvraagt of ze daar echt zoveel geld over hebben. Dan bedenk ik me opeens dat mijn jasje met paspoort in de zak nog op de achterbank ligt en kan ik meteen weer terug in de hoop dat mijn auto niet al een kilometer verderop is! Nee, twintig meter slechts, dus ik kan dat jasje er nog uit halen. Mooi begin. Ik moet denken aan Borat, die in de lift van een duur hotel zijn koffer begon uit te pakken, denkend dat dit al zijn kamer was. De grote meneer uithangen kan je ook niet meteen op je eerste dag, zo blijkt wel weer.

De receptionist heeft al een kamer voor me, al ben ik technisch dan drie uur te vroeg. East tower, 12e etage, kamer 445. En ik mag twee dagen naar het naastgelegen zwempark Aquaventure, plus onbeperkt naar het grote aquarium. Aangezien ik op de dag van vertrek niet naar dat zwempark wil (want waar laat je dan je spullen) wil ik meteen wel gaan dobberen.

Terwijl ik op mijn koffer wacht trek ik vast mijn zwembroek aan, die in mijn rugzak zat. Regeren is vooruitzien, nietwaar. In de kast vind ik HELE mooie hotelslippers, niet van die witte van badstof maar stevige stappers in mijn maat. De hotelkamer is trouwens erg fraai, al is letterlijk het eerste wat ik bij binnenkomst zie een paar flinke ringen op de marmeren tafel. Ik poets ze er af, maar ze komen meteen weer terug: het is een permanente beschadiging. Toch jammer. Verder een groot tweepersoonsbed, een bankstel, een marmeren bureau met twee stoelen en achter een dubbele schuifdeur staat een badkuip! Dat is dus de badkamer, die een douche en een toilet achter een aparte deur heeft. Maar als je dus vanuit bad (over het bed heen) naar zee wil kijken, dan kan dat!

Ik heb dus zeezicht, iets waar je in hotels meestal de hoofdprijs voor betaalt. Hier is dat echter de goedkope kant, want de andere kant van het hotel kijkt uit over de skyline van Dubai, vijf kilometer verderop. Ik zie het monorailstation, het waterpark en van boven een van de gigantische tanks van het aquarium. Dat is open. En er zwemmen haaien in. Als er nog geen Brit is overleden en opgevreten na een sprong van het balkon, dan zie ik dat er nog wel van komen.

De koffer komt snel, dus ik haal er nog wat andere spullen uit. Waterschoenen, zonnebrand, waterdicht hoesje voor mijn telefoon, droog shirt, van die dingen. Ik neem alleen mijn telefoon mee om mee te betalen, want Apple Pay werkt hier overal. De rest gaat mooi in de kluis. Dan ga ik naar het waterpark. Dat is nog een flinke wandeling, maar dat is dus toch al een probleem met luxe hotels: je loopt je rot. In het Swissotel moest ik eerst naar de lift en dan in de lobby het halve hotel door marcheren naar een ANDERE lift om op de begane grond te komen. Hier is dat niet anders, al is er onderaan deze lift een glazen wand van pakweg zeven meter hoog, waar honderden vissen voorbij komen. Vier, vijf enorme roggen patrouilleren in formatie langzaam langs het glas en verjagen een school zilveren vissen met een gouden streep op de rug. In de verte zie ik een kleine haai door de belletjes van een onderwaterfontein zwemmen. Het is werkelijk adembenemend, maar ik ga nu zelf zwemmen.

Ik krijg een geel polsbandje om op vertoon van mijn kamerpasje en gooi mijn tas op de eerste de beste vrije strandstoel bij de start van de lazy river, die hier trouwens anders heet. Rond een uur ‘s middags kan het dobberen een aanvang nemen. Het is ongeveer 24 graden en het water is als je er net in stapt zelfs aan de frisse kant. Eenmaal nat is dat geen punt meer.

De lazy river splitst zich al snel in twee routes: de River Rapids zijn het lange stuk, waarbij je eerst omhoog gehesen wordt op lopende band, om vervolgens door drie wildwaterbanen te glijden. Dat zijn steeds stukjes van een meter of vijftig en je komt er kletsnat uit. Rustig soezen in de zon is er niet bij. Dan drijf je naar de volgende sectie. Bij Disney gaat dat allemaal veel kalmer en heb je ook leuke muziek uit verborgen luidsprekers op de kant, maar dat is hier niet. Gelukkig heb ik zelf muziek via mijn waterproof koptelefoon, die per bluetooth is verbonden met mijn iPhone. Daarvoor had ik zo’n waterproof etui gekocht, maar dat blijkt waardeloos: de vingerafdrukscanner werkt niet door dat plastic, maar gewone toetsaanslagen doen het evenmin. Tsja, wat heeft dat dan voor nut? Maar gelukkig heb ik een IKEA-zakje mee waar eigenlijk de zonnebrandcrème in zat (zo vervelend als dat gaat lekken in de koffer) en dat is ook waterdicht maar laat het touchscreen wel werken! Ik bewaar het in mijn broekspijp tijdens het dobberen, werkt prima. Ik denk dat ik die IKEA zakjes als waterproof telefoonbeschermers ga verkopen op Bol.com voor vijf euro per setje van drie. Werelddeal!

Het andere rondje is wat korter en daar wordt je door forse golven doorheen gejast. Erg spectaculair maar een stuk korter dan die andere en niet echt leuk aangekleed ofzo. Ik zie daarnaast nog een derde afslag, maar elke keer als ik die wil nemen duwt een grinnikende Nigeriaan die hier met een kleine honderd collega’s een oogje in het zeil houdt me naar een andere baan. Waarom mag ik daar nou niet in?

Rond een uur of drie wil ik wel even wat eten. Er is een foodcourt, maar van de prijzen vergaat de eetlust me. Een van de goedkoopste eetbare opties is 70 Dirham voor een mini-pizza, zonder een drankje? Hallo, de reden dat ik me dit hotel kan veroorloven is nou juist dat ik nooit 17 euro voor een enkel lunchitem betaal. Maar een half uur later loop ik langs ik een ander restaurant en die hebben Taco’s! Er staat een zeer verleidelijke foto op een bord. Ja, dan ga ik voor de bijl.

Vermoedelijk zijn ze met een elektronenmicroscoop gefotografeerd, zo blijkt als ik ze eenmaal voor mijn neus heb. Morgen brood mee, Warnas.

Na de lunch verkas ik naar een andere plek, want ik heb het idee dat er misschien wel een extra parcours is. Ik zie een strandje waar ik neer kan strijken, vind een lege band en ga dobberen op een nieuw stukje. Nog geen VIJF minuten kom ik weer langs die Nigeriaan, die me andermaal grijnzend wegduwt! Deze keer ga ik verhaal halen en hoor dan dat ik een oranje polsbandje moet hebben, een of ander pluspakket dat er niet standaard bij hoort. Nou, fraai is dat. Noem mij dan maar egalitair, desnoods socialistisch, maar ik vind dat iedereen die 350 euro per nacht voor een hotelkamer op een kunstmatig eiland betaalt, dan OOK in alle delen van het naastgelegen waterpark moet kunnen! Zo heeft kameraad Lenin dat toch allemaal niet bedoeld?! Ik zet De Internationale in.

Ontwaakt! verworpenen der Aarde
Ontwaakt! verdoemd in hong’ren sfeer
Reed’lijk willen stroomt over de Aarde
en die stroom rijst al meer en meer!

Helaas, het helpt niet. Volgende keer maar hardop proberen, dan.

Rond een uur of vier wordt het fris. Het park gaat om half zes sluiten, dus ik maak mijn laatste rondje. Helaas kom ik nooit meer langs mijn nieuwe stekkie, dus op blote voeten en met enkel mijn zwembroek aan moet ik het halve park door wandelen! Gelukkig ziet iemand in een elektrisch karretje me scharrelen en die geeft me even een lift van zeker honderd meter. Dat scheelt nogal.

Eenmaal op de kamer ga ik, wat dacht je dan, STRIJKEN. Ik had een overhemd mee om netjes door het hotel te lopen, maar dat heeft in mijn rugzak wel wat te lijden gehad, net als mijn spijkerbroek en wat andere stukken in mijn bagage. Dan ga ik, in colbert, naar de metro. Het plan is om in The Pointe, een winkelcentrum aan de overkant van het water (dus op het bovenste stukje van de stam van de palm) te gaan eten en daar ook wat boodschappen te doen voor het ontbijt, want Kameraad Warnas had dat niet bijgeboekt. (Kom nou, da’s 45 euro. Beetje veel voor een bakkie yoghurt en wat roerei op toast, nietwaar?) Haal ik zelf wel even wat, geen punt.

Het blijkt alleen dat die stomme monorail helemaal niet bij The Pointe stopt! Er is wel een compleet station, maar dat is niet in gebruik. Ik heb een moeizame discussie aan het loket van de monorail:

“A return ticket to The Pointe mall, please.”
“Yes, to the mall?”
“I want to get to The Pointe.”
“Okay, go ahead.”
“What?”
“You want to get to the point?”
“Excuse me?! I just want a ticket!”
“To where?”
“The Pointe!”
“There is no stop. There is a station, but the monorail doesn’t stop there.”
“Doesn’t stop at the station!? Then what’s the point?”
“A mall. But you need to get a taxi to get there.”
“But I need to get to The Pointe!”
“There’s no point asking me, Sir.”
“There IS a bloody Pointe, I can see it from my room!”

Afijn, het blijkt dat die halte nog niet in gebruik is, maar een halte verderop is OOK een mall, Nakheel Mall. En daar mag je zelfs gratis heen (de monorail is normaal verre van gratis), want die mall is nieuw. Er is ook een supermarkt, wordt mij beloofd. En zo sta ik tien minuten later op de bovenste etage van Nakheel mall.
Het is daar niet leuk. Het is een gebouw zo groot als twee IKEA’s, waar hooguit vijftig mensen in rondlopen. Al Ghurair mall was tenminste nog druk, maar hier hangen tientallen verkopers in hun winkels met nutteloze zooi verveeld over hun toonbank te Whatsappen of wat ze hier ook mogen doen. Er is wel veel security. De vloeren zijn natuurlijk weer van marmer en glimmen als nieuw. Fonteinen geven shows voor lege hallen, roltrappen hebben zo weinig te doen dat ze voortdurend in de pauze-stand schieten en al met al is het er net zo gezellig als in een uitvaartcentrum.

Bovenin is een foodcourt waar twee mensen zitten te eten. Ik loop langs de balies maar heb geen zin foodcourt-eten. Zou er aan de buitenkant wat aardige horeca zitten? Nou, die buitenkant heb ik nooit gevonden. Wel grote ondergrondse parkeergarages waar een handjevol auto’s staat. Ik spot uiteindelijk een Waitrose en daarnaast, Hosanna, een food hall met allerlei stands waar vers gekookt wordt. Het ziet er prachtig uit. Maar als ik er eenmaal rondloop, blijkt er voor mij niks tussen te zitten. Ik wil geen sushi, cheesecake, bonbons, wijn, kaas, koffie of artisanal bread met humous en allerlei andere dingen die ik niet herken of vertrouw. Ik wil trouwens helemaal geen brood. Maar na nog een rondje door deze glimmende hel en een tweede vruchteloze bezoekje aan de food hall ga ik dan maar de Waitrose binnen en koop daar fruit, melk, brood en beleg voor straks op de hotelkamer en voor mijn ontbijt. Tsja, in deze omgeving hoef je echt niet al te veel knusse eettentjes te verwachten. Het is allemaal chique flauwekul voor de superrijken, met hier en daar een McDonalds ertussen. Bovendien is het erg gericht op Aziaten.

Eenmaal op de kamer bel ik via Facetime audio uitgebreid met mijn moeder (‘ANTON! Zet eens wat zachter! Wat zachter! Ik zit met Martijn te… Martijn! Die belt nu! Dus zet dat eens wat zachter!’) en later ook met Birgit en Erik. Erik kan me niet zien en is dus na een minuutje al klaar om af te ronden, maar Birgit wil natuurlijk wel even over het waterpark horen.

Morgen ga ik weer een hele dag naar Aquaventure en laat ik ‘s avonds die auto maar eens tevoorschijn halen om naar de kust te rijden. Bij de Dubai Marina schijnt het wel gezellig te zijn en daar is zelfs een Cheesecake factory. Dan is het maar goed dat ik vanavond rustig aan heb gedaan.

Dag 3 (maandag) en de spanning stijgt!

Om acht uur sla ik de benen over de rand van het bed en maak thee. Mijn zelfgehaalde ontbijtje smaakt prima. Een uurtje later loop ik langs de ontbijtzaal, waar mensen aansluiten in een lange, kronkelende rij. Niet bij de pannekoeken, maar gewoon om een tafel te krijgen. Extra blij dat ik daar die 45 euro niet voor heb uitgegeven! Geluk is… andere mensen in de rij te zien staan voor omgerekend honderd gulden per persoon. Ja, ik reken nog om!

Het waterpark gaat pas om 10 uur open, dus ik kleed me netjes aan en ga op fotosafari door het hotel. Omdat ik geen zin heb in bemoeienis met mijn uitstalling van broodjes, bordjes en andere rommel zet ik de strijkplank dwars in het halletje met de tekst ‘NO housekeeping, thank you’. Met een smiley, ook nog.

Dan ga ik eens op mijn gemak rondkijken in dit gekkenhuis. Overal staan bewakers die discreet controleren of je hier een gast bent of alleen een nieuwsgierige toerist. De meesten beginnen me te herkennen en anders is even zwaaien met het kamerpasje al genoeg. Ik kom overal, tot aan het strand aan toe. Daar zie ik dat er een extra ingang voor het waterpark is, waar je zelfs met een elektrische shuttledienst (nou ja, een paar golfkarretjes die vanaf pakweg de Westelijke toren van het hotel langs het strand tot aan het eind van het waterpark rijden, toch een goeie kilometer) naartoe kunt! En het grote zwembad van het hotel, dat wil ik toch ook wel even proberen. Ik ga me dus omkleden op de kamer en begin de dag met een half uurtje in het zwembad van Atlantis, dat zo groot is dat er vier life guards omheen staan. Diep is het trouwens niet. Herve Villechaize zou hier nog niet kunnen verzuipen.

Ik overweeg om ook nog even in ‘zee’ te zwemmen, of althans het strookje water tussen het prachtige, aangeveegde strand van Atlantis (ook bewaakt, uiteraard) en The Pointe. Maar het water is fris en ik zie een enorme zee-egel, of althans iets wat vreselijk zeer doet als je er op gaat staan, dus ik houd een golfkarretje aan en ga binnendoor naar het waterpark. Daar plof ik weer mijn tas neer en het dobberen kan beginnen. Maar na twee rondjes begin ik het best wel fris te krijgen… De meeste vrouwen hier hebben zwarte waterpakken aan die de wind van het lijf houden, maar als je dat niet hebt is het in de schaduw niet echt fijn. Daarnaast is er dus dat rondje met de grote golven, en ik heb pech: mijn band slaat om. Met petje en iPhone sla ik om. Het petje zit nog op mijn hoofd, de iPhone (in IKEA-zakje) kan ik nog net pakken en de waterproof koptelefoon zit ook nog goed, maar ik zit nu dus niet meer in mijn band, terwijl de ene na de andere gold aankomt. Terwijl ik me in de luwte begeef en in veel te diep water weer in de band wil klimmen, glijdt mijn iPhone uit mijn broekband. Een bewaker, die ziet dat ik niet aan het verzuipen ben, wijst me er op. Ik geef hem mijn telefoon en hij snapt de bedoeling: nu heb ik de handen vrij om me in zo’n band te werpen en dan gooit hij me mijn telefoon toe. Mooi, opgelost. Wel een beetje fris.

Iets na twaalf uur eet ik mijn meegebrachte brood op en droog mezelf in het zonnetje. Dan besluit ik dat ik niet meer terug ga in het water. Het voelt wel een beetje zonde, zo snel na binnenkomst, maar om nou te gaan zitten bibberen om ‘waar voor mijn geld’ te hebben, dat is natuurlijk waanzin.

Had ik het nou maar wel gedaan…

Als ik terugkom is roomservice bezig in mijn kamer. Ze schrikken zich lam. ‘Sorry Sir, sorry, we didn’t see the note.’ Nou, duidelijker had ik het toch niet kunnen maken met mijn strijkplank! Maar goed, ik heb nu wel weer extra waterflesjes. Even later kom ik die schoonmaker weer tegen en die probeert het een beetje goed te maken, dus die wil vast mijn kamerdeur voor me opendoen. Maar ik wilde net naar het einde van de gang, in de hoop dat daar een plek is waar ik ook aan de achterkant van het hotel uit het raam kan kijken, dus richting Dubai. Zo’n plek is er niet, maar hij doet een lege kamer voor me open en ik mag even kijken en een foto maken. Prachtig hoor. En dan geef ik hem toch maar 5 Dirham, want dat had hij niet hoeven doen.

Op de kamer douche ik en formuleer ik een plan. Eerst maar eens naar het aquarium dat bij het hotel hoort, want ook daar mag ik gratis in. Het is zeer indrukwekkend: niet alleen de gigantische ruiten waarachter letterlijk duizenden vissen te zien zijn, maar ook de aankleding van het geheel. Het moet allemaal de sfeer oproepen van de gezonken stad Atlantis en volgens de ontwerper van het aquarium was dat een technologisch zeer geavanceerd volk, dat een eigen alfabet hanteerde en Jules Verne-achtige apparaten bouwde. Ze zagen er uit als mensen met een kreeftenhoofd, maar dan zonder antennes. Erg fraai gedaan allemaal, al lopen de meeste mensen er verveeld langs. Ik vind het wel mooi en maak veel foto’s, maar ook in ben na drie kwartier wel weer klaar, temeer daar in in het hotel zelf ook al geregeld stil heb gestaan bij de grote ramen.

Dan besluit ik de auto tevoorschijn te laten halen en op expeditie te gaan. Tenslotte ga ik morgen weer terug naar de andere kant van de stad. En die valet kan zijn fooi in zijn reet steken, dat doe ik aan het eind wel. Het is toch zijn werk, nietwaar? Dus ik geef mijn pasje af, dat in een of andere lezer wordt gestoken en dan wacht ik twee minuten tot mijn auto aan komt rijden, mijn Ford Frisbee of wat het ook is tussen de Rolls Royces en Lexussen. (Lexi?) Ik heb gelukkig een foto van het kenteken gemaakt, want anders zou ik het ding niet herkennen. Met een hartelijk bedankt kruip ik achter het stuur en rijd langzaam het terrein af, waar we in de rij staan om in te voegen op de Crescent Road East. En dan opeens, noem het karma voor die fooi, doe ik iets doms: ik ben zo bezig om over mijn schouder te kijken voor een moment om in te voegen, dat ik op mijn voorligger klap. Die heeft een opening die ik gepakt zou hebben niet genomen. Fffffuu…

Mijn rechtervoorlicht ligt aan flarden en het plaatwerk heeft zo’n opdonder dan de rechtervoordeur niet meer lekker open gaat. Mijn slachtoffer rijdt in een stevige jeep met een lel van een trekhaak, die er weinig onder geleden heeft afgezien van een haal in de hoes om zijn achterwiel. (Het had ook een Bentley Mulsanne kunnen zijn, die rijden hier ook rond. Kun je je die ellende voorstellen?)

We stappen uit, iedereen blijft kalm en beleefd, ik maak excuses en raap alvast wat glas (nou ja, plastic) van de weg. Ik maak kennis met Suleiman, die net met een zwikkie toeristen aan een dagtoer wilde beginnen. Als hij begrijpt dat ik niet lastig ga doen stelt hij voor aangifte te doen via een app van de politie. Ik krijg dan een afschrift per email. Ik vind het goed. Inmiddels heeft hotel security het ook gemerkt, dus er verschijnt een mannetje met een opschrijfboekje en later nog een.

Suleiman vult op zijn telefoon van alles in, maakt foto’s en worstelt nogal met de app. Na een kwartier geeft hij het op. Mijn huurauto is namelijk geregistreerd in Abu Dhabi en dat kenteken kan hij om een of andere reden niet invoeren. En ondertussen zitten die mensen in zijn auto ook maar te wachten. Uiteindelijk belt hij dan maar de politie, maar krijgt te horen dat ze voor zoiets echt niet helemaal vanaf de wal de Palm op komen rijden. We komen maar langs. Nou, dat spreken we dan maar af. Hij doet zijn tour en om negen uur rijden we dan samen vanaf het hotel naar het politiebureau. We wisselen telefoonnummers uit en ik vraag security of een valet mijn auto weer op kan komen halen, want ik heb even geen zin om alsnog in te voegen, dan twee keer te keren en ‘m weer in te leveren. Dat kan. Ik slof terug naar de kamer met de pest in mijn lijf. Eerder had ik al gezien dat Dollar even 3000 Dirham (delen door vier he) had gereserveerd op mijn creditcard. Zal mij benieuwen hoeveel ik daarvan kwijt ben. Niet dat ik me erg veel zorgen maak, want ik heb de reservering eigenlijk via TUI cars gemaakt en die hadden een deal waarbij alle eigen risico was inbegrepen. Maar ja, wie zit er op te wachten? Het is toch weer papierwerk.

Op de kamer bel ik Dollar en vraag of ze mij even terug willen bellen, want ik heb maar beperkt beltegoed op mijn toeristensimkaart en dit kan even duren. Een uiterst kalme, beleefde en goed verstaanbare man luistert mijn verhaal aan, vraagt of ik een andere auto wil (‘als jullie dat nog durven’) en vindt het allemaal geen enkel probleem zolang ik inderdaad maar een rapportje op laat stellen door de politie. Als ik dat kan overhandigen als ze de nieuwe auto komen brengen, of ik mail het even, is het goed. Van die 3000 Dirham ben ik volgens hem wel de helft kwijt als eigen risico, maar ik ga er vooralsnog vanuit dat ik dat terugkrijg via TUI Cars. Ik heb immers alles afgekocht. En zo niet, dan is dat ook weer geen ramp.

Maar ja, het is dan vier uur en ik moet ook nog eten. Hier blijven zitten treuren heeft geen zin, dus ik ga naar de monorail en koop voor 20 Dirham een kaartje naar de andere kant. Even speel ik nog met het idee om gratis naar Nakheel te gaan, daar een rondje te lopen en dan weer een gratis kaartje voor het eindstation te halen (alle reizen van en naar Nakheel zijn gratis, weet je nog?) maar dat is ook weer zo’n gedoe. Ik zit voorin de monorail, helaas wel naast een dikke Chinees die de HELE reis van 15 minuten met zijn telefoon zit te filmen. Dat doe ik zelf dan maar niet.

De monorail is geen onderdeel van het openbaar vervoer en sluit er dan ook niet op aan, maar met bordjes is heel duidelijk aangegeven hoe je in een minuut of tien naar de dichtstbijzijnde tramhalte komt. Dat wist ik allemaal al, want ik had mijn huiswerk dus goed gemaakt. Mijn NOL kaart heb ik ook op zak en zo zit ik al snel in de tram. Google Maps vertelt me dat ik de zesde halte moet hebben en dan nog een stukje moet lopen. Ik slinger hier toch mooi even feilloos door de stad of ik Spiderman met een OV-jaarkaart ben, zeg! Die tram is ook keurig. Alles is hier trouwens keurig en schoon en nieuw en vrij van graffiti. Het OV is ook nog eens bijzonder betaalbaar. De reis kost 3 Dirham en ik zit er toch 20 minuten in!

Bij de Cheesecake factory eet ik een gerecht waar ik al vier jaar aan terugdenk, namelijk de Orange Chicken. Maar ik houd me in en vraag om de lunch-versie, die een stukje kleiner is. Dan mag ik wel weer een toetje van mezelf en dat wordt de 30thAnniversary Cheesecake. (Note to self: het is niet lekker, alleen maar veel en vet. Parijse patisserie of de taarten van mijn vrouw en mijn schoonmoeder, die zijn pas lekker.)

Het zal wel komen omdat ik toch dat gezeik van die aanrijding heb, maar ik geniet er minder van dan ik dacht. De monorail, het trammetje (door de indrukwekkende Dubai marina), het eten…. Het is allemaal prima en het gaat gesmeerd, maar de lol is er even af. Vanavond sta ik weer op een politiebureau, met mijn paspoort en mijn internationale rijbewijs, wat niet veel meer is dan een halfgaar grijs boekje dat door een meisje van 18 in de ANWB-winkel is ingevuld met balpen. Dat wordt nog wat.

Op de terugweg stelt Google Maps voor dat ik eerst even 20 minuten loop, terwijl ik dacht dat ik weer met de tram zou kunnen. Zou die nu al niet meer rijden? Ik loop toch maar naar de tramhalte, maar dan toetert er een taxichauffeur naar me en wenkt naar zijn lege achterbank. En ik denk: ‘Fuck it, dat gaan we doen.’ Ik plof achterin en vertel dat ik naar Atlantis wil. No problem. Of nee, doe maar de Nakheel mall, want ik moet nog boodschappen doen. Ook geen probleem. In minder tijd dan de tram nodig zou hebben gehad om me naar de monorail te brengen sta ik voor 30 Dirham (inclusief 7 Dh fooi) dus weer bij dat mausoleum. Maar nu ken ik de weg, dus ik koop snel weer melk en yoghurtjes en neem dan de (nu weer gratis) monorail naar de kamer. En nu maar wachten tot Suleiman belt.

Die belt rond half tien. Ik ben er al helemaal klaar voor en scheur naar beneden, waar ik mijn auto krijg. We schudden handen en ik race achter hem aan naar het politiebureau, op ongeveer twintig minuten rijden. Daar worden we doorverwezen naar het kantoor van de ‘traffic accidents’ afdeling, waar het licht uit is. Suleiman vraagt wat rond en uiteindelijk komt er iemand. Die legt uit dat het betreffende formulier op is en even gehaald moet worden. We gaan maar op een bankje zitten en het is opeens een komen en gaan van mensen. De politie hier draagt uniformen die er uit zien alsof ze uit de legerdump van Samoa komen en het is allemaal versierd met linten en ornamenten die bij een uitvoering van Thalia niet zouden misstaan.
Als we weer eens in het kantoortje gaan kijken, zit daar opeens ACHT MAN op bankjes en twee agenten achter computers! Zodra blijkt dat ik een buitenlander ben horen we dat we niet geholpen kunnen worden, want dat formulier hebben ze alleen op een ander bureau. Een aardige agent belt dat bureau even voor ons en hoe het precies loopt weet ik niet want alles gebeurt in het Arabisch, maar het komt er op neer dat Suleiman en ik morgen om tien uur maar hier moeten terugkomen, dan zal het vast wel lukken. Suleiman, die niet eens echte schade heeft maar van zijn baas wel aangifte moet doen omdat hij anders zelf voor die hoes opdraait, vraagt of ik wel thuis kom. Dat moet wel lukken, met de navigatie. We schudden handen en hij rijdt weg. Ik volg hem een tijdje, neem drie verkeerde afslagen maar ben om half twaalf dan weer in het hotel. Eenmaal bij de kamer blijkt dat de sleutel het niet doet, dus ik mag nog even terug.

Dat wordt morgen dus geen extended checkout, maar een early checkout. Ik neem nog een kopje thee, stel iedereen met een mailtje op de hoogte en probeer te slapen.

Dag 4 (dinsdag)

De lol is er dus wel een beetje af, maar ik slaap toch redelijk en red het prima met het bescheiden ontbijt, want ik heb toch buikpijn. Ik wordt om acht uur wakker gebeld door ‘Yolly’ van Dollar, die toch wel graag wil weten wanneer ik naar de politie ga. Nou, mag ik eerst even mijn tanden poetsen?

Iets na negen uur check ik uit en ik kan het prima vinden naar het politiebureau. Suleiman moet eerst nog vanuit huis naar zijn werk om die auto op te halen, dus die is er een half uurtje later. Nou, daar mag ik bepaald niks van zeggen. Bovendien is het werkelijk fantastisch weer hier en ik vind een bankje in de schaduw.

Het politiebureau is nu een stuk drukker, maar binnen een kwartiertje zijn we aan de beurt. De agent stelt de gebruikelijke vragen (zoals: ‘Waarom gebruik je die app niet?’) maar als we het uitleggen begrijpt hij het probleem, pakt een formulier en begint te schrijven. Er is geen ruzie over de schuldvraag en mijn internationale rijbewijs, een vodje van de ANWB dat in 2015 al ‘ongeldig’ was, wordt niet eens gevraagd. En dat was nou net waar ik me zorgen om maakte. Wel krijg ik een boete van ruim 500 Dirham, die op mijn kenteken wordt gezet. Nou ja, dat is dan maar zo. Ik kan toch moeilijk in beroep gaan. We krijgen allebei een doordrukvelletje mee met een stempel erop en dat is het dan.

Buiten wil ik Suleiman compenseren voor de tijd en de moeite, maar hij wil er niks van weten. Hij waardeert ook dat ik vriendelijk en meegaand was en deze dingen gebeuren nu eenmaal. We schudden voor de laatste maal de hand en gaan uit elkaar.

Ik rijd terug naar het Swissotel, maar Google Maps flikt me een kunstje: ik vind het al een rare route, maar dan blijk ik in een buitenwijk te staan bij de Swissotel staff accomodation. En dat is een half uur van het hotel vandaan! Dus als ik nog twijfelde over of ik nog wilde rijden in dit land, dan ben ik na een uur rondcrossen wel weer genezen.

Bij het hotel kennen ze me nog en ik meld dat het Atlantis best aardig is, maar dat ze zich er hier aardig mee kunnen meten. (Mag ook wel, met vijf sterren.) En de kamers hier zijn groter, ook dat nog. Natuurlijk vertel ik ook van het gezeik met die auto, want je weet maar niet of er iemand op een knopje drukt voor een upgrade. Doen ze niet, maar hoewel ik er weer drie uur vroeger sta dan check-in tijd is er wel een kamer voor me en dat is toch ook wel fijn. De receptionist maakt ook een fotokopietje voor me van dat politierapport, want dat ga ik natuurlijk nodig hebben als ik de schade ga verhalen. (Let op, vraag 1 is natuurlijk: ‘Ja maar dit is in het Arabisch, dat kunnen we niet lezen.’ Nee, verkoop dan geen buitenlandse autoverzekeringen, die rapporten worden zelden in het Nederlands of Fries opgesteld. Maar goed, de aanhouder wint.)

Ik haal bij een supermarkt een broodje en als dat op is bel ik met Dollar en vraag naar Yolly. En twee uur later nog maar eens, want die miep belt maar niet terug. Dan mail ik maar een foto van dat rapport en even later hebben we telefonisch contact. Ik krijg om vijf uur een vervangende auto. Op dit moment twijfel ik nog wat ik er mee ga doen, maar je kunt ‘m maar beter hebben staan.

Om vijf uur sta ik netjes buiten te wachten en dan belt iemand van Dollar om te melden dat hij er pas over een uurtje is. Ach, kan gebeuren. Om zes uur is hij er, een beetje nerveus over het feit dat hij voor de ingang van de hotel staat waar een taxichauffeur en de valet-dienst hem liever niet te lang willen zien. Ik vraag de valet mijn kapotte wagen tevoorschijn te toveren en hoor tot mijn verbazing dat ze ‘m wel wegzetten, maar dat ik ‘m zelf uit de garage moet gaan halen. Ik ga dus op pad en pas een kwartier later ben ik er weer. Nu is mij duidelijk waarom ze dat niet doen: je moet rond het hele blok rijden om het rondje te maken als je de garage uitkomt en dat is stapvoets langs tien zebrapaden! Inleveren is daarentegen twee keer rechts en dan ben je er, da’s simpel. Maar goed, die man van Dollar heeft inmiddels al een paar honderd foto’s genomen van de Toyota Nogwat die ik nu krijg, om alle krasjes vast te leggen. Nou kunnen er mij niet genoeg krasjes op zitten, eerlijk gezegd. Voor mijn part hangt de bumper los, als ze dat maar zelf even opschrijven als bekende schade. Zelfs over een missende voorruit zou met mij nog te praten zijn, het is hier toch lekker weer en wat er niet op zit kan ook niet stuk.

Nadat mijn auto is bekeken ruilen we (kost natuurlijk weer een fooitje, die man heeft ook een uur in de file gestaan voor mij en nu mag-ie terug) en zet ik de nieuwe auto zelf maar in die garage. En dan wandel ik naar metrostation Union, zet nog even royaal 10 Dirham op mijn NOL kaart en scheur in twintig minuten naar de Burj Khalifa. Daar stap ik wel aan de verkeerde kant van het station uit, maar dat is toch ook weer een fotokans.

Allejezus, wat heb ik ver gelopen. 15.000 passen, volgens mijn telefoon. En dat allemaal door lange gangen. Alleen al om van de metro naar het winkelcentrum te komen is net zo ver als van de verste pier op Schiphol naar de Digros in Ermelo. Tering jantje, wat een eind. En dan ben je nog maar in de Dubai Mall, die zo godsgruwelijk groot is dat hij meerdere food courts heeft, plus een ijsbaan, een aquarium, een waterval, een bioscoop en volgens mij ook nog een skipiste maar houd me ten goede want ik heb nog niet de helft van dat gekkenhuis gezien. Wel heb ik inmiddels flinke trek, maar laat ik nou op de achterkant van de kassabon van Carrefour een interessante aanbieding hebben gezien! Voor 13 Dirham krijg je bij Burger King een kleine frisdrank, kleine friet en TWEE jawel twee kipburgers. Voor 13 Dirham! Is toch geen geld? Dan ben je toch een dief van je eigen portemonnee, waar net onder andere voor 350 euro eigen risico, 125 euro bekeuring en anderhalve verloren vakantiedag uit zijn verdampt? Ik vind het wel best hier, tussen al dat marmer. Ik verzilver die kortingsbon en wandel verder.

De Apple Store, toch een plek die je even meeneemt want ze maken die winkels vaak heel bijzonder, heeft zo’n mooi uitzicht op de fontein onderaan de Burj Khalifa dat mensen daar in de rij staan om op hun balkon te mogen kijken! Ik ga maar naar beneden en mis de eerste voorstelling omdat er teveel mensen voor me staan, maar dan is er een nieuwe ronde met nieuwe kansen en ik sta voor het volgende rondje lekker vooraan. Het is een fenomenaal spektakel op de muziek van Adeles Skyfall en dan pik ik ook nog een projectie op de buitenkant van de Burj Khalifa mee. Maar ik ben wel doodop en ik moet ook nog helemaal terug naar huis. De metro rijdt tot twaalf uur en het is al tegen tienen. Moet ik nou nog een uur in de rij om naar boven te gaan? Voegt dat wat toe, voor veertig piek?

Ik besluit het voorbij te laten gaan. Wie weet kom ik hier nog eens met Birgit en Erik, dan is het voor mij ook lekker nieuw. Ik ben al heel tevreden met wat ik deze avond heb gezien en begin aan de lange mars naar huis. Eenmaal in het hotel bel ik room service met de vraag of deze tent ook nog een bar heeft waar je een biertje kan krijgen. Hebben ze niet. Vreemd, want in het Atlantis lagen de flesjes Gordon’s Dry Gin (of hoe heet die rommel) nota bene OP de minibar. Maar het Swissotel is een dry place. Heb ik weer, hoor!

Dubai is natuurlijk Islamitisch, maar ik heb er verder geen last van. Meestal kan ik prima zonder bier, ik had ook niks te zoeken in de ‘pork room’ van de Waitrose en ik erger me net zozeer aan toeristen met mouwloze shirts en Daisy Duke spijkerbroekjes. En die lopen hier gewoon rond, daar zegt niemand wat van. Voor vrouwen (en kinderen) is er een speciaal rijtuig in de metro, maar heel veel vrouwen interesseert dat geen barst en die gaan gewoon staan waar er plek is. En als ik ‘s avonds naar Union station loop, ligt het plein voor de ingang bezaaid met kleurige plaatjes van wulpse dames met een telefoonnummer erop. Ik zie er honderden, of iemand een pakje in de lucht heeft gegooid. Zoiets zag ik verder alleen nog maar in Las Vegas en dan delen ze die dingen uit op het trottoir, zelfs als je naast je vrouw loopt, maar hier doen ze dat kennelijk anders. En nu ik toch antropologisch bezig ben: het is hier een ontzettend schoon land, afgezien van die kaartjes dan, met geweldig openbaar vervoer. En de mensen wachten echt HEEL braaf voor een rood voetgangerslicht, op een manier die je in Amsterdam of Zwolle echt niet tegenkomt. Maar ja, wie niet wacht ligt vroeg of laat echt onder een taxi. Die zijn hier echt een gevaar op de weg. (Daarom liet de man waar ik tegenaan gebotst ben ook een gat van 100 meter schieten: er kwam een taxi aan en dat risico nam hij niet!)

Keurig gedrag van voetgangers dus, maar daar staat tegenover dat op elk perron bij de deuren (je kunt hier niet voor de trein vallen, een mooi systeem) grote stickers uitleggen dat je niet pontificaal voor de schuifdeur moet gaan staan omdat andere mensen misschien wel willen uitstappen. Nou, daar heeft iedereen hier vierkant schijt aan! Zodra de deur open is worden de mensen eruit willen onder de voet gelopen, zelfs als het voertuig vrijwel leeg is. Ik zag het zelfs bij de monorail en dat ding vertrekt pas zeven minuten NADAT de deuren open zijn gegaan.

Goed, geen bier dus. Maar er is wel een groot bad met een grote marmeren rand eromheen dus ik laat dan laat ik DAT maar vollopen. Colaatje erbij, iPad met Netflix en ik ben een uurtje aan het bijkomen. Dan nog even mijn dagverslagje tikken en naar bed. Morgen uitslapen, rustig ontbijten en  dan bedenken wat ik op mijn laatste dag nog wil zien.

Dag 5 (woensdag)

Ik slaap vandaag uit. Dat betekent wel dat het druk is in de ontbijtzaal, maar ik krijg toch snel een tafel. Vandaag wil ik wel naar Riverland, een gebied dat de hub is voor maar liefst vier attractieparken: Legoland, Legoland waterpark, Motiongate en Bollywood Park. In Riverland zitten dan allemaal restaurants en winkels waar mensen na hun parkbezoek nog meer geld kwijt kunnen. Nu heb ik werkelijk mijn buik vol van shopping malls, maar dit moet wel aardig gestyled zijn. Die parken hoef ik niet in. Niks zo triest als een overdekt pretpark, zo heb ik op Youtube al gezien.

Ik krijg een mailtje van Dollar: vandaag wordt mijn auto terugverwacht. Wat?! Ik dacht dat ik ‘m tot donderdag had, maar volgens het huurcontract heb ik me daarin vergist. Er staat echt duidelijk de vijfde. Ik bel dus weer even en vraag hoe laat dat ding terug moet. ‘Half zes vanavond’, is het antwoord. ‘En als u hem inlevert op de luchthaven is er een toeslag van 50 Dirham.’ Nou, als ik dat dan eens niet doe? Waar kan ik die kar verder nog kwijt? Ik krijg drie locaties door, waarvan een de Dubai Marina Mall. Die ligt erg op de route naar Riverland en omdat ik mezelf al weer de pleuris zie zoeken vanavond besluit ik om er meteen even te stoppen en te zien hoe en wat.

In de enorme parkeergarage onder de mall duurt het even voor ik mijn auto gevonden heb, maar gelukkig heb ik het vaknummer onthouden en begin ik een beetje richtinggevoel te ontwikkelen. De valet heeft mijn inrijkaartje gevalideerd, dus ik kan er gratis weer uit. Maar ik moet en zal even mijn telefoon aan de radio koppelen en dat duurt verdikkeme een kwartier. Maar ja, ik ga vandaag veel rijden en dan is dat toch wel handig. ‘Zal ik Spotify integreren in de kaart?’ vraagt Google Maps. Dat lijkt me handig, dus ik klik op ‘ja’ en ga rijden. Nou, muziek heb ik niet meer gehoord! Google Maps vindt zijn eigen aanwijzingen namelijk veel belangrijker dan Dire Straits.

Goed, ik ga dus even kijken hoe dat precies zit bij het afgiftepunt. Dat scheelt vanavond stress. Nou, dat blijkt maar goed ook. Het is een half uur rijden en dan heb ik nog een half uur nodig voor ik de juiste ingang vind en ook daadwerkelijk goed voorgesorteerd sta. Maar nergens zie ik bordjes van Dollar, dus ik parkeer maar gewoon ergens, maak foto’s van het vak en de zuil met het sectienummer en duik weer zo’n verduivelde witmarmeren hel in. Na twee keer vragen (overal staan bewakers zich de vlektyfus te vervelen, dus dat is wel handig) vind ik een piepkleine balie onder een roltrap en vraag aan de dame hoe dat zit. Ze pakt mijn contract erbij en zegt: ‘Meneer, u heeft die auto tot twaalf uur.’ En dat is het dan net!

Kortom, ik kan mijn sleutels afgeven en weer terug naar boven, waar een mannetje van Dollar al om de wagen heen drentelt. Vrijwel niemand schijnt dat afgiftepunt te kunnen vinden, dus ze zijn het al gewend om hun wagens van overal en nergens in de garage op te halen. Hij vindt het allemaal goed, ik haal mijn spullen uit de wagen en een seconde later krijg ik al een mail van Dollar, dat ze het toch wel zo gezellig vonden me als klant te hebben en of ik maar gauw weer terug kom. Intussen hebben ze al wel 950 euro afgeschreven van mijn creditcard, met een reservering van nog eens 750 euro!

Lekker, dan, dan ben ik een avond bezig om die klote-wagen in ontvangst te nemen en de enige rit die ik er mee maak is terug naar een inleverpunt! Als ik de huur, de boete, de schade, de tol en de toeslag voor niet afgetankt terugbrengen allemaal optel had ik al mijn trips hier waarschijnlijk beter met een taxi kunnen maken, met een tweede taxi erachter voor mijn koffertje. Had ik ook meer vakantie gehad! Maar goed, toen ik boekte heb ik nog gezegd: ‘Je kunt beter spijt hebben van gaan dan van niet gaan.’ En dat is dan ook precies uitgekomen.

Enigszins verwilderd sta ik nu weer in een winkelcentrum, mijlen van mijn hotel. Voor een bioscoop. Waar op dat moment Bad Boys for Life met Will Smith en Martin Lawrence gaat draaien. Ik koop een kaartje en zit twee uur in een stoel die het in de business class van Emirates leuk zou doen, in een verder geheel lege zaal (serieus, er zat verder geen hond) naar een zeer vermakelijke actiefilm te kijken. Daar knapt een mens van op.

Rond half drie ben ik weer buiten en wandel naar het foodcourt, waar ze ook een Mexicaanse afdeling hebben. Ik laat een heerlijke burrito maken met, toe maar, een orange Margarita. Alcoholvrij, dat wel. Dus in feite gewoon crushed ice met sinaasappelsap. Maar goed, toch wel lekker. Ik kijk om me heen en zie dat er ook mensen op een balkon zitten. En dan opeens dringt tot me door waar dat balkon op uitkomt: de Dubai Marina, datgene wat mijn interesse in Dubai heeft opgewekt! Als mijn Apple TV in de pauzestand schiet laat hij namelijk altijd prachtige dronebeelden zien en een daarvan is van deze marina, in feite een kronkelend kanaal waar criminelen hun plezierjachten kunnen laten aanleggen om naar malls of torenflats te gaan. Dat was een van de dingen die ik graag zelf wilde zien en nu ben ik er toch maar mooi.

Ik maak een paar redelijk geslaagde foto’s, al werkt het zonnetje op dit tijdstip niet zo mee, en wandel dan langs het water een flink eind naar de tram. Ik weet door een eerder bezoek (aan de Cheesecake Factory) al hoe die hier werkt: de tram rijdt hier een rondje, maar slechts een kant op. En bij twee stations kun je overstappen op de metro, die me dan weer naar Union Station kan brengen. Ik tref het want het zijn maar twee haltes. Dan waardeer ik mijn NOL kaart weer even op bij een automaat en stap in de rode metrolijn. Daar zit ik ook weer een poosje in, want ik ben nu ver voorbij de Burj Khalifa, maar ik heb wel een zitplaats. Tegen zessen ben ik dan weer in het hotel.

Na een douche en een flesje water ben ik klaar om de deur uit te gaan, maar het wordt avond en het uitzicht uit mijn kamer mag er wezen. Omdat ik de smartphonehouder uit de auto nu bij me heb, plak ik die op het raam en maak een leuke timelapse video. Ik kan in elk geval wel wat laten zien als ik thuis ben.

Dan ga ik de deur uit, koop een cadeautje voor Erik bij een winkel die ik steeds passeerde op weg van en naar de metro, eet snel iets bij Pizza hut en ga weer naar mijn kamer. Morgen vlieg ik pas om half vier, maar ik blijf hier gewoon zo lang mogelijk en ga dan op de luchthaven lekker lezen. Dat komt wel goed. En ik heb in deze week voor wel 150 euro aan opdrachten ontvangen, dus rond December heeft deze jongen zijn vakantie weer helemaal terugverdiend!

Tot slot nog wat praktische tips voor Dubai:

Geld

Zowel bij Transferwise.com als Revolut.com kun je gratis creditcards krijgen (zonder echt krediet, je moet ze vooraf wel van saldo voorzien) en daarmee flink geld besparen als je buiten de Eurozone reist. Je converteert via hen namelijk vanaf de Euro naar een andere valuta, in mijn geval de AED, via een heel aantrekkelijke koers. Vervolgens kun je in de meeste beschaafde landen contactloos betalen of pinnen en dat gaat dan in de lokale valuta. Dat is een stuk voordeliger dan je Nederlandse bankpas gebruiken. Die doet het wel, maar dan betaal je vaak zo’n 2% opslag op de koers. Ook voor geld uit de muur is met name de Transferwise in de gratis versie interessant. Je kan voor circa 200 Euro gratis pinnen en daarna is er wel een opslag, maar dat is vaak toch voordeliger dan wat je bank er voor rekent. Beide kaarten kunnen contactloos betalen: voor Transferwise had ik een echte plastic kaart en Revolut werkte via Apple pay. Heb je geld over? Geen probleem, je boekt het zo weer terug in Euro’s en stort het terug. Ideaal!

Er is wel een beperking: deze kaarten geven GEEN krediet, ze zijn dus ‘pre-paid’. Je kunt ze daarom niet gebruiken om bijvoorbeeld een auto te huren.

Mobiele data

In Dubai bieden de twee grote providers Etisalad en Du simkaarten voor toeristen aan. Er was kennelijk ooit ook een gratis simkaart die door de douane werd uitgereikt, maar daar heb ik niks van gezien. Beide providers zijn VRESELIJK irritant (veel berichtjes met promoties) en hebben ondoorgrondelijke prijsplannen, dus kies wat makkelijk is. Regel die simkaart liefst op de luchthaven bij aankomst, want je kunt de toeristensimkaarten verder op maar weinig plekken krijgen. (Locals hebben meer opties, maar toeristen krijgen die versie niet mee.) Reken er ook op dat het even tijd kost.

Er is vrijwel overal gratis wifi, maar ik kreeg het lang niet overal aan de praat. In malls moest ik me steeds aanmelden met een email-adres of erger nog, een Facebook koppeling.

Navigatie

Ik zou zelf geen huurauto nemen als het niet echt nodig was, want het openbaar vervoer en met name de metro is voortreffelijk en taxis zijn zeer betaalbaar, zeker als je de kosten kunt verdelen. Maar doe je het toch, gebruik dan Google Maps. Daarmee kun je namelijk off-line kaarten downloaden voor het gebied waarin je gaat reizen. De Emiraten in hun geheel zijn nog geen 200 MB. Klein nadeel: dat werkt niet voor instructies voor openbaar vervoer en voetgangers, dus als je het daarvoor wilt gebruiken heb je toch echt data nodig.

Metro en parkeren

Download de gratis RTA Dubai app. Die kan heel veel! Zo kun je zien hoeveel saldo er nog op je metropasje staat, reisinfo krijgen, inzage krijgen in je tol (hoewel dat meer iets voor residents dan toeristen is, denk ik) en ook parkeren via SMS. Dat ga je nodig hebben want parkeren in stedelijke gebieden is lang niet altijd gratis. Je hebt dan wel wat extra saldo op je simkaart nodig, maar met een tientje (in Euro, dus circa 50 Dirham) kom je wel een heel eind.

Hoewel er dagkaarten voor het openbaar vervoer zijn (20 Dirham), heb ik zelf een NOL Silver kaart genomen voor 25 Dirham, waarvan 19 Dirham reistegoed. Dat kwam toch stukken voordeliger uit. Je koopt ze aan het loket en waardeert ze simpel op bij vrijwel elk station of tramhalte. Je moet alleen een minimaal saldo van 7,50 Dirham hebben voor je aan een reis begint. Telkens als je een poortje passeert zie je je saldo. Geldig in de metro, bus en tram maar NIET op de monorail op de Palm Jumeirah: dat is een particulier ding. De monorail sluit ook niet aan op de tram of de metro, maar je kunt wel vanaf de tram via een overdekte parkeergarage in circa 5-10 minuten via een duidelijke route naar de monorail lopen.

Je kunt de Silver card teruggeven bij het loket en je resterende saldo teruggeven, maar dat kost 5 Dirham. Ze blijven vijf jaar geldig, dus ik heb de mijne maar bewaard.

Enne… dat was het wel. Nou, krabbel even wat in mijn gastenboekje hieronder.