Review: The Matrix Resurrections

Posted by Martijn on 01/27/2022 in Blog, Filmbesprekingen | ∞

Poster zegt het al: stop, niet doen

De lockdown van Januari 2022 was nog niet opgeheven of jullie aller Ome Warnas, vriend van alle mensen en dieren, zat weer in een nagenoeg lege bioscoopzaal de mensheid te ontduiken bij een matineetje van de nieuwe Matrix film. Een film van twee helften, namelijk een leuke helft en een absolute kuthelft die ik dan ook (SPOILER ALERT) niet uitgezeten heb. En ik dacht: ‘Niemand leest dan wel mijn tweets, maar ik heb al jaren geen filmbespreking meer geschreven die ook niemand zal lezen. Zal ik weer eens?’ Nou, vooruit dan. Het past wel bij The Matrix, een filmreeks die net als ikzelf rond 2003 voor het laatst op enige belangstelling kon rekenen.

Ja, spoiler alert dus. Hoewel… Net zoals deze filmreeks zich afvraagt of vrijheid nu wel of niet echt bestaat, kan ik me afvragen of een review die nooit gelezen zal worden eigenlijk wel geluid maakt als hij omvalt in het bos.

Naja, boeien. Gaan met die banaan.

Het eerste eerste deel van deze film, grofweg tot de pauze, is echt leuk. Het is namelijk verschrikkelijk meta. Neo is weer gewoon Thomas Anderson (opnieuw Keanu Reeves), een programmeur. Hij is wel een stukje ouder geworden en in dit leven is hij de bedenker van de bekende computergame reeks The Matrix. Dus ter verduidelijking: zoals in onze wereld de films echt bestaan, zo bestaan ze in zijn wereld als computerspellen en is hij de maker. Iedereen kent die spellen ook wel en heeft er (jeugd)herinneringen aan. Dat is verhaaltechnisch werkelijk een briljante truuk, want nu kan deze film voortdurend naar zijn eigen voorgangers verwijzen. Iedereen weet in deze film bijvoorbeeld precies wat ‘bullet time’ is en zelfs hoe dat effect heet. Sterker nog, iemand doet het bij wijze van grapje ook na! En niet in een scene, vijf seconden als knipoog, neeeeeee! Drie kwartier! Ze zijn ook niet zuinig met clips uit de vorige films, al doen ze dan alsof dat computergames waren.

(Als ze nou echt grappig waren geweest zou Thomas ook van geslacht veranderd zijn, net als de schrijvers van de filmreeks, de Wachowski-broers die tegenwoordig als de Wachowski-zusjes door het leven gaan. Maar dat was vermoedelijk iets te woke of juist niet woke genoeg, ik zoek dat even op en kom er niet op terug.)

Thomas is overigens wel onder behandeling bij een psycholoog, want het leven valt voor hem niet mee. Het verhaal van The Matrix heeft hem behoorlijk in zijn greep en af en toe haalt zijn eigen onderbewustzijn grappen met hem uit, bijvoorbeeld als hij gemotioneerd raakt wanneer hij van zijn zakenpartner te horen krijgt dat Warner Bros (ja, de echte distributeur) deze cash cow nog een keer gaat uit uitmelken en een vierde spelletje in de reeks heeft besteld. Dat zal hoe dan ook gemaakt worden, met of zonder Thomas.

En dan komt Thomas af en toe ook nog Trinity tegen in zijn favoriete coffeeshop, al heet Trinity (opnieuw Carrie-Anne Moss,) tegenwoordig Tiffany en heeft ze een man (Chad) en een zoon (Brandon). Die namen hoef je niet te onthouden hoor, ze zijn gewoon goed gekozen als twee van de meest gehate namen in Amerika op dit moment. Over namen gesproken: Morpheus is er ook weer, maar Laurence Fishburn is naar eigen zeggen niet eens gevraagd of hij beschikbaar was. In plaats daarvan speelt ene Yahya Abdul-Mateen II de rol, waar allerlei heel ingewikkelde (en nodeloze) verklaringen over het nieuwe uiterlijk bij horen.

Niet dat die knul het niet aardig doet, overigens. Sterker nog, het gros van de cast bestaat uit jonge, frisse gezichten (en Neil Patrick Harris, niet jong maar eeuwig fris) die allemaal zo ongeveer de kleinkinderen van de originele cast spelen en duidelijk dolblij zijn dat ze ook in vieze vodden danwel hippe zonnebrillen mee mogen doen in de film die hun vaders zo leuk vonden. Jada Pinkett Smith was in 2003 ook van de partij (als Niobe, een vergeetbaar bijrolletje) en daar hebben ze nu een oud omaatje inclusief grijze staar van gemaakt.

Maar goed, dat was dus het deel voor de popcorn en de plaspauze. Daarna gaat het langzamer maar zeker bergafwaarts. The Matrix blijkt nog altijd nep en de echte wereld, waar de mensheid als arme sloebers in ondergrondse grotten verstoppertje speelt, bestaat nog altijd. Neo komt er weer terecht en dan begint dus weer hetzelfde afgezaagde, uitgekauwde gelul waar ik halverwege The Matrix Reloaded (2e deel uit de reeks) al helemaal klaar mee was. Ik wist eigenlijk niet dat het me zo hoog zat, anders was ik niet gaan kijken, maar ik zag weer een sloeber in een pillende wollen trui naar regeltjes groene code staren en paniek zaaien over aanstormend gevaar in de vorm van eindeloze busladingen politieagenten en SWAT-teams en ik was er Zo Ontzettend Klaar Mee. Met hoofdletters.

Dus hoe gaat dat bij een heer die die vijftig nadert? De oogleden vallen een paar seconden dicht, je kijkt eens op je telefoon of je al opa bent (mijn Erik is pas vijf maar ik kan niet wachten), er volgt een lang en nutteloos expose over iets waarbij de oogjes even kunnen rusten en voor je het weet ben je er helemaal uit.

Een van de vele, vele problemen met het lawaaierige slot van deze film is dat het verhaal van Neo en Trinity opeens een liefdesverhaal blijkt te zijn, inclusief steelse blikken in de coffeeshop. What the fuck?! Neo en Trinity hebben volgens mij net zo min een liefdesrelatie als Fred Flintstone en Barney Rubble! (Al zal daar best fanfic porno over geschreven zijn, maar mooi dat ik dat niet ga Googelen. Rule 34, voor de internetkenners.)

Dus nu gaat het helemaal niet meer over het redden van de mensheid, waar ik toch al niet zoveel interesse in heb sinds ik dankzij de corona-pandemie weet hoeveel Godgeklaagde volidioten, pestratten en Nazi’s onder ons leven, maar over het bij elkaar brengen van Neo en Trinity? Flikker een eind op. De finale wordt weer een (vierde) herhaling van zetten: veel schieten, bullet time, wegduiken voor kogels, kogels laten stoppen en klaterend op de grond laten vallen, katachtige moves via de muur om aan kogels te ontkomen, de meest hippe zonnebrillen en leren jassen in de virtuele wereld en een zootje landlopers in de echte wereld… Kortom, je kent dat wel.

Hoe het afloopt zal ik wel nooit weten, want toen Neo en Trinity een soort zombie-achtige horde achter zich aan kregen vond ik het welletjes en ben de zaal uit gelopen zodat ik op tijd thuis kon zijn om thee te drinken met mijn zoontje, die net door mijn vrouw van school was gehaald. Ondertussen maakte ik de treurige balans op: