Review: The King’s Man
Meteen maar even ter verduidelijking: dit is niet de (bespreking van) de film Kingsman: The Secret Service uit 2014 en evenmin van Kingsman: The Golden Circle uit 2017. We hebben hier hier over de derde film in de reeks uit 2021, die verhaaltechnisch dan weer een prequel is en over het ontstaan van Kingsman wil vertellen.
De Kingsman films zijn vrolijke spionagefilms, zeer schatplichtig aan James Bond maar met de juiste nadruk op strakke pakken en nog strakkere upper lips, op walnotenhouten kantoren met verborgen vakken vol wapentuig, op kogelvrije bolhoeden en wandelstokken met verborgen narigheid. Ik heb me er indertijd kostelijk mee vermaakt dus het kostte weinig moeite me voor deze film te enthousiasmeren. In deel 2 duwde Julianne Moore nog een handlanger in een levensgrote gehaktmolen, in een geheime basis compleet met Amerikaans hamburgerrestaurant. M’n liefje wat wil je nog meer?
Wel, The King’s Man is een stuk donkerder. Sterker nog, ik heb niet een keer gelachen. Bovendien had ik voortdurend het gevoel dat bij het verlaten van de zaal een schriftelijke overhoring op me lag te wachten met de vraag of ik even haarfijn de tijdlijn vanaf de Boerenoorlog (die tussen de Britten en de Zuid-Afrikaanse boeren die later van die liederlijke racisten zouden worden) circa 1900 tot de Eerste Wereldoorlog kon noteren. (Gelukkig telt een S.O. maar voor de helft van een proefwerk, maar… HE WAT ZEG IK NOU, ik zit sinds 1990 niet meer op school!)
Het verhaal van de geboorte van Kingsman is dus verpakt in een stuk Britse geschiedenis, en niet het fraaiste. Het zwaartepunt is de loopgravenoorlog in Vlaanderen, een zinloze bezigheid die in Blackadder Goes Forth ook heel treffend is weergegeven. Dat dus, met die Duitse machinegeweren waar iedereen steeds op af moest rennen om tien vierkante meter Vlaamse modder te veroveren.
Wij zijn zojuist aangekomen bij de vijfde paragraaf, dus laat ik eens wat karakters introduceren. Iedereen uit de eerste twee films is nog niet geboren, dus dat scheelt. Het begint allemaal met Orlando Oxford, niet geheel toevallig ook Duke of Oxford. Ooit was hij een gerespecteerd militair, maar uiteindelijk is hij bekeerd tot het pacifisme door zijn vrouw. Samen werken ze in Afrika voor het Rode Kruis. Daar gebeurt dan iets dramatisch, waar zijn jonge zoontje Conrad getuige van is.
Orlando hoort echt bij de Britse aristocratie. Men spreekt hem aan met ‘Your Grace’, hij heeft een landhuis met veel personeel en koning George was kennelijk een knikkermaatje van hem, net als Lord Kitchener (een halve gare die het bloed van honderdduizenden aan zijn handen heeft met zijn achterhaalde tactieken van kogels terugkoppen en ongewapende burgers afknallen, iets waar hier weinig tot geen aandacht voor is), inmiddels Staatssecretaris van Oorlog. Twee van zijn personeelsleden zijn wel bijzonder loyaal: nanny Polly (oh ja, we moeten ook nog een vrouw!) en chauffeur annex bodyguard Sholla (oh ja, we moeten ook nog iemand met een kleurtje! En we hebben er maar eentje dus doe maar extra donker. Dat viel in die tijd helemaal niet op, die mensen konden rustig overal in Britse landhuizen hun gang gaan. Toch? Kan iemand dat even Googelen?)
Als de Grote Oorlog in volle gang is, wordt Conrad oud genoeg om dienst te nemen. De jonge idioot kan niet wachten, want hij wil geen lafaard zijn en er waren toen ook nog geen TikTok filmpjes van het front. Orlando kan er weinig aan doen, al bieden Kitchener en King George aan zijn zoon uit de wind te houden. Wanneer Orlando dat door krijgt wisselt hij van plek met een Schotse infanterist, die hij naar huis stuurt met een boodschap voor zijn vader.
‘Maar wat is nou het verhaal?!’ hoor ik je verzuchten. Ja, dat krijg je er nou van. Daar is zonder al deze voorkennis geen touw aan vast te knopen! Kort door de bocht heeft een zeer charismatische leider wiens gezicht we niet te zien krijgen een legertje aan zeer loyale griezels verzameld, waaronder Rasputin, Mata Hari, Lenin en zowaar Gavrilo Princip, de man die met het doodschieten van Aartshertog Franz Ferdinand de lont in het kruitvat van de eerste Wereldoorlog aanstak. En dat is echte historie, maar allemaal vervormd en vervrongen om een achtergrondverhaal voor deze film te vormen. Die man wil dat Engeland verpletterd wordt door Duitsland. Waarom? Ja, dat is gewoon zijn ding, weetjewel?
Die grote leider, door zijn aanhangers ‘The Shepherd’ genoemd, heeft zijn basis letterlijk op een bergtop in een onbenoemd ver land, hoewel van daaruit kennelijk erg vlotte treinverbindingen met Londen gaan. Maar voor die eindbaas aan de beurt is maken we dus eerst nog de avonturen van Conrad in de loopgraven mee, plus een fikse knokpartij met Rasputin. En aan het eind besluit Orlando dus om de Kingsmen organisatie op te richten, want op het verdrag van Versailles hoef je volgens hem niet te rekenen. HET! VERDRAG! VAN! VERSAILLES! Ken je zeker wel he?!
Is het boeiend? Ja. Is er actie? Zat. Is het te volgen? Voor mij nog net, maar ik geef generatie Instagram geen schijn van kans. En een Amerikaans publiek zal hier helemaal niet warm voor lopen, want ze komen er bekaaid af: hun President Woodrow Wilson moet Engeland te hulp komen, maar omdat hij zich door Mata Hari laat chanteren schiet dat niet op. En dan wordt Orlando ook nog vertolkt door Ralph Fiennes, zelf een stukje film-aristocratie die op elk filmfeestje als eerste van de schaal met mooie rollen mag kiezen: Voldemort, de nieuwe M in de James Bond franchise, John Steed in The Avengers (de remake dan) en nog veeeeeeel meer. Niks tegen de man persoonlijk en hij doet het goed, maar mag een ander ook eens een keertje?
Het is al met al niet echt wat je van een Kingsman film verwacht, het geeft je het gevoel dat je je schoolgeld toch maar terug moet gaan vragen en veel karakters zijn zo plat als een postzegel van Koning George V. Maar ik heb ‘m tenminste uitgezeten en dat kon ik van The Matrix Resurrections niet zeggen. Hoe dan ook ben ik bij de volgende film weer present. That will be all, gentlemen.
Cijfer: 6/10
En vergeet niet:
