Review: Death on the Nile (2022
Vijf jaar na Murder on the Orient Express met Kenneth Branagh als regisseur én in de hoofdrol als Hercule Poirot is hier een nieuwe verfilming van een Agatha Christie thriller. Het boek dateert uit 1937 en het is al eerder verfilmd in 1978. Daarnaast bestaat er een toneelversie, een hoorspel, een stripboek en zelfs een computerspel van, plus een aflevering van de langlopende BBC-serie met David Suchet als een voortreffelijke Poirot. In 1978 was de rol trouwens voor Peter Ustinov. Dat zijn grote schoenen om te vullen voor een man die ook meent dat hij de beste keuze is voor de regie. Maar straks meer over Branagh.
Je zou het dus kunnen kennen, dit verhaal over een chique gezelschap dat op een Nijl-cruise te maken krijgt met een moord. Nou ben ik zelf van de generatie die zich op lange vakanties en logeerpartijen nog met een boek moest vermaken bij gebrek aan internet of zelfs maar een Commodore 64, dus ik zal het best eens gelezen hebben maar dat is dan niet blijven hangen. En voor een review die door hooguit zes mensen gelezen zal worden ga ik dat ook niet opnieuw doen, puur om hier wat slimme observaties te maken. Het maakt ook niet uit: je mag een remake best op zijn eigen merites beoordelen. Niemand zal deze film laten schieten omdat hij zich nog herinnert wie de dader was, al is er wel wat geschoven met namen en karakters.
Ik wilde het ook simpel houden, want bij een moordmysterie hoort een grote groep karakters die allemaal ook zo hun eigen geheimpjes en achtergrondverhalen hebben om de detective op het verkeerde spoor te zetten en dat ga je toch allemaal niet onthouden. Het is ook niet wat deze remakes willen verkopen: hier gaat het om de beelden en de sfeer. Johnny Depp als een gepommadeerde dandy met een dun zwart snorretje doet het gewoon leuk op een poster en dankzij moderne filmtechnieken kun je een gevaarlijke treinreis door de sneeuw of, in dit geval, een prachtige boottocht over de Nijl een stuk mooier in beeld brengen dan in 1978. Wat dat betreft worden we dan ook verwend, al vermoed ik dat de acteurs zelf voornamelijk heel, heel veel groene wandjes hebben gezien.
Ik zit voornamelijk naar die fraaie kostuums te kijken en terug te verlangen naar een tijd die ik nooit meegemaakt heb, waarin bedienden zestien verschillende kostuums in je vier hutkoffers stopten zodat je ook bij een toevallige uitvaart op een cruise toch het juiste pak bij je had.
De film begint overigens op het slagveld van de slag om de IJzer, die zich afspeelde in 1914. We komen daar wat te weten over de piepjonge Poirot, want deze keer moeten we kennelijk meer over zijn verleden en de reden voor zijn zelfverkozen eenzaamheid aanhoren. Geen idee waarom want dat karakter is ook zonder drama al zo’n tachtig jaar interessant genoeg, maar Branagh’s wil zal natuurlijk geschieden. Hij is voor mij trouwens niet de beste Poirot, maar ik wil er niet teveel over zeiken want vaak is het zo dat de eerste vertolking die je ziet gewoon je favoriet wordt. Slecht is hij niet, zeker als je bedenkt dat hij zich ook nog om de regie moest bekommeren. Het is evenzogoed wel een beetje raar om iemand zo’n bekend karakter virtueel te zien kidnappen. Je ziet dat wel bij kleine kinderen, dat ze zich in gaan leven in hun favoriete shows. Het zou me niks verbazen als Hercule zich in de volgende verfilming gewoon voorstelt als Kenneth.
Toch even een korte schets van het verhaal, maar dan zonder al die namen. Poirot komt op vakantie in Egypte een vriend tegen die samen met zijn moeder naar een bruiloft gaat. Hij wordt uitgenodigd om mee te gaan, wat in kringen die niet op een couvertje meer of minder kijken heel gewoon is. Het huwelijk is tussen een bijzonder rijke en toevallig ook bijzonder fraaie jongedame, die verliefd is geworden op een man die zich eigenlijk had voorgenomen zijn leven als nietsnut door te brengen. Helaas heeft de man een ex, die het hier niet mee eens is en hem obsessief overal volgt. Daarnaast is er nog een hele entourage van types zoals artsen die verder niks beters te doen hebben, ondergewaardeerde assistentes, rijke peetmoeders met hun privé-verpleegster op sleeptouw, een zwarte zangeres en haar nichtje die voor het muzikale entertainment zorgen en nog zo het een en ander.
De Britse comédiennes Dawn French en Jennifer Saunders spelen mee, al zijn ze niet bijzonder grappig, en verder zag ik ook de hele tijd Russell Brand rondsluipen, die opeens arts bleek te zijn. Ik ben geen fan van de man, maar gek genoeg is hij redelijk te pruimen als hij een karakter speelt en een ander zijn haar kamt. Verder spotte ik Letitia Wright, voor wie ik een zwak heb omdat ze zo’n kittig ding was in Black Panther. Wat dat betreft pakten ze in Orient Express groter uit, met namen als Judi Dench, Penelope Cruz, Willem Dafoe en Johnny Depp, maar als dat echt belangrijk voor je is moet je gewoon lekker eh… Gut, eigenlijk weet ik niet wat zulke oppervlakkige types doen. De Story lezen? Als dat blad nog bestaat, geen idee eigenlijk.
Voor wie is deze film? Wel, voor wie van het genre houdt en dat wel eens met de grootst mogelijke visuele trukendoos uitgevoerd wil zien worden. Niks tegen de BBC, maar die namen nog wel eens een kiezelstrand in Wales als lokatie die dan voor Zanzibar door moest gaan. In dit geval zijn kosten nog moeite gespaard en dat doet zo’n verhaal ook echt eer aan. Maar voor wie graag mee puzzelt is dit dan weer GEEN goede keuze, want je hebt geen schijn van kans. Poirot ziet allemaal details die ons onthouden worden (zoals de manier waarop een bed opgemaakt is) en vertelt pas een paar seconden voor het belangrijk wordt over belangrijke details. Vermoedelijk zullen we later wel trivia-lijstjes op IMBD vinden waarin beweerd wordt dat het toch echt allemaal met subtiele hints aangekondigd werd, maar alleen het meest schuimbekkende soort van autistische savant heeft dat dan tijdens de eerste kijkronde gezien. En dat voelt een beetje oneerlijk, al kon ik bij de TV-serie ook nooit meekomen.
Ik zit voornamelijk naar die fraaie kostuums te kijken en terug te verlangen naar een tijd die ik nooit meegemaakt heb, waarin bedienden zestien verschillende kostuums in je vier hutkoffers stopten zodat je ook bij een toevallige uitvaart op een cruise toch het juiste pak bij je had. De tijd dat vrouwen nog leuke kapsels hadden en mannen gewoon met een wit colbertje en een stropdas langs de piramides mochten struinen zonder dat iemand er wat van zei. Laat mij nou. Ik leef in een wereld waarbij ik soms de enige vader op het schoolplein ben die, al is het Januari, niet in trainingsbroek en open sandalen op het schoolplein aan zijn nektatoeage of zijn oorbel staat te krabben en daar heb ik het soms moeilijk mee. Dan zijn dit soort films balsem voor de ziel. Maar meer ook niet.
Score: 7/10
Martijn Warnas
En vergeet niet:
