Een frisse blik op het nieuws

Zo, laat ik voor de verandering zelf weer eens wat schrijven in plaats van dat een scriptje mijn Tweets hier wekelijks neerzet. Of weet je wat? Dat sloop ik er meteen even uit. Zit ook niemand op te wachten.

Waar ik u, beste lezer annex screener van een of andere inlichtingendienst of personeelsafdeling, over wilde onderhouden is het volgende: het nieuws.

Dat is een breed begrip, maar in mijn geval bedoel ik specifiek de site van het Algemeen Dagblad. Dat was vroeger een respectabele krant. Wij kregen hem thuisbezorgd. Kun je je zoiets voorstellen? Dagelijks een krant waar je voor betaalt? Ongelofelijke tijden. We hebben nu niet eens meer de VARA-gids.

Het AD zelf, opgedeeld in een aantal regionale edities, is nog steeds redelijk te pruimen. De website is echter een ander verhaal: ad.nl is een enorme, misselijkmakende vuilnisbak met clickbait geworden. Tussen de patat-test en de haringtest door, of leuke artikelen over uit hun verband gerukte statistieken die toevallig in mijn straatje te pas kwamen voor een tweet, staat heel veel breed uitgemeten leed.

Tot voor kort kwam ik dagelijks op de site en vond er ook vaak iets om over te mopperen of te beschimpen. (Twitter moet ook vol, nietwaar?) Maar de voornaamste reden van mijn veelvoudig bezoek was pure mentale luiheid: ad.nl tikt zo makkelijk in, als je lamlendig op zoek bent naar wat prikkeling voor het brein. Zo kom ik ook vaak op nu.nl, om dezelfde reden. Ja, ik ben nog iemand die tikt. Dan krijg je dat.

En opeens was het genoeg. Ik wist al lang dat het meeste sensationeel vullis was, maar daar klikte ik dan gewoon niet op. Toch zie je al lezend ook de koppen van andere artikelen en laatst stond daar opeens tussen:

Kleuter zit twee dagen lang naast dode moeder. ‘Ik kreeg mamma niet wakker.’

Dat was het: the bloody limit. Ik geef meteen toe dat, sinds ik vader ben, ik een ontzettend sentimentele zak ben geworden als het om kinderen gaat. Het Rode Kruis vaart er wel bij. Laat mij een clipje zien van een zielige baby met een vlieg op zijn lip en ik zit het gironummer al te Googelen voor het spotje voorbij is. Ik zag in het journaal een Afrikaanse armoedzaaier moedeloos op een Libische kade zitten met een zuigeling in zijn armen en toen ben ik ZELF gaan zoeken naar een club om geld aan over te maken. Het was niet eens een spotje, het was gewoon het nieuws! Maar evenzogoed was dat artikel op ad.nl mij diverse bruggen te ver. Ik opende direct de hosts-file op mijn computer en voerde in:

46.22.183.139 www.ad.nl

Vanaf dat moment werd mijn browser niet meer naar de site van het Algemeen Dagblad gestuurd als ik dat adres intikte, maar naar die van de NRC. En dat lucht op! Ik heb al dagen geen misselijkmakende koppen gezien over dode kinderen, gruwelijke ongelukken, eenzaam gestorven bejaarden en meer van die ellende waar ad.nl tegenwoordig de kost mee wil verdienen. Ze zijn er natuurlijk nog wel, al die kleine maar intense drama’s, maar ik moet echt mijn best doen om ze te vinden. De NRC doet er niet aan, al zal dat niet lang zo blijven als we geen abonnement nemen en ad-blockers installeren.

Voor Facebook en andere sites die de domheid en het vuilnis van de wereld binnen hun eigen ecosysteem onder je aandacht brengen werkt deze truuk niet. Maar wie weet zijn er meer mensen die vaker dan ze willen op een site zitten die eigenlijk niet goed voor ze is. Geenstijl, bijvoorbeeld. Of desnoods een site waar je gewoon je tijd verspilt met puzzeltjes of foto’s kijken, weet ik veel. Wel, volg mijn voorbeeld:

https://www.howtogeek.com/howto/27350/beginner-geek-how-to-edit-your-hosts-file/

En dan heb ik ook nog eens wat mensen uit mijn Twitter-feed verwijderd die, weliswaar zeer terecht, alle ellende die Amerikanen elkaar aandoen onder het bewind van Trump onder mijn aandacht brachten. Daar ben ik ook wel klaar mee.

Ik sta op dit moment op 9983 tweets. Nog een paar en dan heb ik er 10.000 geplaatst. Wat heeft me dat gebracht, die 10.000 parels van wijsheid, rake observaties en maatschappijkritische noten? Wat lucratieve spreekbeurten in den lande? Nieuwe vrienden? Een boekendeal? Af en toe een bloemetje van een fan? Op zijn minst tienduizenden volgers?

NEE. NIKS. Nou ja, er is een barman in Rotterdam die wel eens om me kan lachen. Leuk, maar die ken ik nu dus persoonlijk. Ik overweeg dus om mijn account bij 10.000 tweets te bevriezen of te wissen. Dat jarenlange geschreeuw in de wind, dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Zo heb ik immers ook nog honderden Podcasts en filmbesprekingen voor de kat zijn viool gemaakt. Het houdt een keer op.

Ik ga lekker met mijn zoontje spelen. Hij heeft een trein van Ikea en roept elke keer als hij me ziet: ‘PAPAAAAAAAHHHH!’ En dat is leuker dan welke website ook.

 

Tags: column