Mijn ouwe, trouwe Casio Telememo

Hallo allemaal. Mijn spreekbeurt gaat over mijn horloge.

Het zal de leeftijd zijn, maar ik heb zo af en toe de behoefte om te vertellen over dingen uit mijn jeugd. Als ik het niet opschrijf, doet wellicht niemand het. Dat zou jammer zijn, want eh… eh… is het goed als ik dit even parkeer?

Al sinds mijn 12e (met een foutmarge van 2 jaar, gezien mijn dramatisch slechte geheugen) loop ik rond met Casio Telememo horloges. Die zijn inmiddels ‘retro’ en ‘vintage’, ontdekte ik laatst:

Casio still sells Telememo watches?!?

Dat gaat dus over iets dat ik al 28 jaar om de pols heb:

Het Telememo horloge, inmiddels een van de iconen van de jaren ’80 (en onder andere gedragen door Mr. Bean)  was zijn tijd namelijk ver vooruit: je kon er telefoonnummers en afspraken in opslaan. Daarnaast had het ook de wat gangbaardere functies van rekenmachine, wereldklok, stopwatch en wekkertje, maar digitale agenda’s had je toen nog niet echt. Mijn vader liep weliswaar rond met een soort uit de kluiten gewassen rekenmachine die ook agenda was, maar dat stak je als 12-jarige zonder colbertje niet erg makkelijk in je zak. Bovendien waren ze vrij prijzig.

Die telefoonnummers kon je ook voorzien van een naam, mits afgekort tot 12 tekens. Dat was erg handig in de tijd dat telefoons nog niet draagbaar waren en je de belangrijke nummers (thuis, oma, je vrienden, het lokale politiebureau voordat 06-11 (*) werd ingevoerd, de dierenambulance voor zielige hondjes op straat en dergelijke) dus uit je hoofd moest leren of in een telefoonboek moest opzoeken. Die telefoons hadden trouwens ook nog draaischijven in plaats van knoppen, maar dat wordt nog wel eens een ander ‘opa vertelt’-stukje. (* 06-11 was de voorloper van wat nu 112 is.)

Haast nog handiger dan dat telefoonlijstje was de agenda-functie. Nu had ik het niet bijzonder druk in die tijd en helaas al helemaal niet met zoenen bij het fietsenhok maar omdat het internet ook nog uitgevonden moest worden keek ik in plaats daarvan dan maar TV. Op donderdag viel de Varagids in de bus en dan was ik een half uurtje zoet met het invoeren van de shows die ik wilde kijken. Afspraken repeteerden niet, dus ik zal er een paar honderd keer ‘ateam’ of ‘knightrider’ of ‘hidehi’ in hebben gezet. Dat ging nog best snel, want als je goed kijkt zie je dat het ding een toetsenbordje heeft. Invoeren ging ongeveer op dezelfde manier als het schrijven van een SMS-bericht.
Overigens heeft die functie me bij proefwerken ook nog geregeld geholpen, al was het meestal zo dat ik het betreffende lijstje of de formule wel uit mijn hoofd kende tegen de tijd dat ik het had teruggebracht naar 12 lettertekens. Maar toch: F = m.a is fijne informatie om letterlijk onder handbereik te hebben. Eigenlijk waren die dingen overal goed voor behalve weten hoe laat het precies was: de afwijking was 30 seconden per maand. Stond ook doodleuk in de folder.

Later die week ging er dan een alarm af, zodat ik er aan herinnerd werd op het juiste kanaal af te stemmen. Ik keek toen rustig 8 uur TV per etmaal en zag dus nagenoeg alles, temeer omdat er toen nog maar 2 TV-zenders waren. Da’s weer een ander verhaal en het is ook te hopen dat mijn broer snel neefjes en nichtjes gaat produceren want ik kan niet wachten om ze over het omroepbestel in de jaren ’80 te vertellen.

Gek genoeg zie ik tegenwoordig helemaal niks meer live, daar hebben we immers torrents voor, of anders Uitzending Gemist en de BBC iPlayer. Mijn horloge heeft me dan ook al jaren niet meer op uitzendingen geattendeerd en de ruimte voor telefoonnummers is opgevuld met pincodes en andere wachtwoorden. Dat durf ik hier rustig te zeggen, want ik codeer ze al sinds jaar en dag. Ik was dan wel 12, maar niet achterlijk. (Oh wacht, toen kon je nog helemaal niet pinnen ook. Kijk eens aan, WEER een verhaaltje voor mijn toekomstige neefjes.) Ik heb er overigens al een stuk of vier versleten: de lege kasten van overleden modelletjes liggen nog in een la, want ik draag ze aanmerkelijk langer dan Casio bedoeld zal hebben.

Inmiddels loop ik, net als iedereen, rond met een smartphone. Ik heb echt geen enkele functie van mijn Casio meer nodig en bovendien draag ik tegenwoordig een hoed en een op maat gemaakte jas dus daar zou best een bescheiden Maurice Lacroix of Raymond Weil bij passen. Maar ja… een gewoonte van 28 jaar schud je niet zomaar af. Zo ben ik er ook aan gewend een lampje om mijn pols te hebben (zie het bovenste plaatje, daar gloeit de wijzerplaat blauw) en dat is toch makkelijk als je moeder de vrouw niet wilt storen wanneer je naar bed komt.

Het gerucht gaat dat Apple met een horloge komt. Als aandeelhouder mag ik het ernstig hopen, maar als Telememo-veteraan zie ik er geen heil in. Je moet dan alsnog je telefoon uit je zak halen om informatie te bewerken, dus wat heeft het voor zin? Nee, ik houd de mijne nog maar even om. Hij is immers weer helemaal hip!

Wil je er ook eentje? Een nieuw model kost 45 euro. Neem niet die van metaal want dat is eigenlijk plastic en na twee jaar rot het ding letterlijk van je pols.

Tags: casio, horloge, jeugdherinnering, opa vertelt, telememo, vroeger