Eindelijk gepubliceerd!
Toen ik een jaar of dertien was, had ik een heuse column in het Witte Weekblad. In die periode was ik nog redelijk onbevangen, dus durfde ik rustig te bellen met het nummer van de redactie om mijn diensten aan te bieden. Dertien, mind you. Ik schreef toen op een electrische tikmachine. Ja, opa vertelt!
Een van mijn eerste polemieken ging over al het verbrijzelde glas op de Hoofddorpse fietspaden. Ik heb de Hoofddorpse fietsenmakers er van beschuldigd daar de hand in te hebben. Hi. La. Risch. (War)Taal heette het. Goed, die jeugdzonden zijn nergens meer terug te vinden (behalve in mijn knipselmap) en daar gaat het verder niet over. Na ongeveer 10 stukjes was de lol er aan beide zijden wel een beetje af, maar die 20 guldencent per woord was toch leuk verdiend. En dankzij die ene redactrice had zich vanaf dat moment het idee in mijn hoofd genesteld dat ik (a) leuk was, (b) wel aardig kon schrijven en (c) daar wel wat mee zou kunnen verdienen. Dus daar kunt u voortaan gaan klagen. (Om precies te zijn, op https://www.hollandcombinatie.nl/contact/redactie/35/)
Nu, in 2012, sta ik eindelijk weer eens in Het Witte Weekblad, waar het dus allemaal begon. Ziet u, ik heb tegenwoordig wat meer tijd omhanden (alsvanwege krankzinnig getalenteerd dus redelijk verdienend), dus ik lees lokale krantjes. En laatst trakteerde datzelfde Witte Weekblad me op een gigantische close-up van een hondendrol, formaat halve pagina.
Nu ging het artikel er ook over en ik erger me net zo goed aan poep op de stoep, maar die foto toonde mij een hondendrol op een detailniveau dat ik op straat nooit meegemaakt heb. Daar ben ik namelijk altijd minstens 175 cm van zo’n ding verwijderd, maar de fotograaf had de camera er vlak voor gelegd en de drukkers van Holland Combinatie wisten er ook het uiterste uit te persen.
De anale fase is, volgens Freud, de tweede fase in de psycho-seksuele ontwikkeling en duurt van ongeveer 15 maanden tot 3 jaar. Ik betwijfel eerlijk gezegd of ik die fase uberhaupt ooit gehad heb, maar dat zal eerder 10 minuten hebben geduurd dan anderhalf jaar. Het boeit mij niet, wil ik maar zeggen. Dat is vermoedelijk ook een van de redenen dat ik het in het Hilversumse nooit gehaald heb, want regisseurs van programma’s als het Klokhuis en de gehele VPRO mogen er maar wat graag lang op inzoomen. Vermoedelijk is ‘film een drol’ opdracht 1 van jaar 1 van de Film- en Televisie-academie. Dat is ergerlijk en daar moet je over klagen, vind ik. Bij kranten net zo goed. Anders zit zo’n beeldredacteur aan het eind van de dag tevreden achterover geleund nog eens door zijn krantje te bladeren en denkt: ‘Hee, prima poepfotootje. Mooie uitsnede. Goeie jongen toch, die freelancer. Had binnen een kwartier een mooie nattige klets gevonden. Vakwerk.’
Ik heb dus, in voor mij ongebruikelijk vriendelijke bewoordingen (want ik wil best NOG een column in het Witte Weekblad) aan de redactie laten weten dat het voor mij niet echt hoeft, zo’n foto. Het lijkt me voor adverteerders ook niet leuk om met hun aanbiedingen voor bloemen en tompoezen op dezelfde pagina te staan. Dus ik meld dat even via het reactieformulier van de uitgever en denk dat het daarmee afgelopen is.
Niet dus. Mijn opmerking werd aangezien voor ingezonden brief, dus mijn vrouw hoorde op het werk (weer eens) dat haar man met iets raars in de krant stond. Dat was niet echt mijn bedoeling, maar ik kon er wel om lachen en het leverde een geinige tweet op:
De scan van de pagina is echter niet zo lekker te lezen, dus hieronder een versie die, als je ‘m aanklikt althans, wel leesbaar is.
Nog een prettige dag verder, daar op kantoor. Ik moet er vandoor, de Westerpost is binnen.
En vergeet niet:
