Qatar, iets voor u? (Deel 2)

Men vraagt mij vaak:

Deel 1 gemist? Klik hier.

“Herr Oberstleutnant b.d. Warnas, u bent inmiddels 3 weken in Qatar. Heeft u nog leuke observaties met ons te delen?”

Ik zeg dan altijd:

“Hey buddy, do bears shit in the woods?”

Qatar is een veilig land. Althans, afgemeten aan het aantal mensen in uniform. Zo staan er bij vrijwel elke rotonde rode jeeps van de verkeerspolitie. Op een rit van 30 minuten spot je zo 10 politiewagens. Er is trouwens zoveel verkeersbegeleiding nodig dat er nog een ANDERE politiedienst lijkt te zijn (met wit-oranje auto’s) die zich met het verkeer bemoeit. Het fijne weet ik er niet van, maar in elk geval let men niet erg op rechts inhalen, voordringen, hardrijden en andere overtredingen. Vermoedelijk treedt men wel hard op tegen ‘rijden in bezit van de Pakistaanse nationaliteit’ of ‘het hinderen van Qatari tijdens het afsnijden van buitenlandse verkeersdeelnemers’.

Hoewel, hardrijden is een verhaal apart. Het wemelt namelijk van de snelheidscamera’s en als je daardoor geflitst wordt, krijg je natuurlijk een boete. Omdat het land echter geen huis-aan-huis postbezorging kent, kom je er nooit achter dat je betrapt bent. Wie dus een auto op zijn naam heeft en naar het vaderland wil vliegen doet er verstandig aan om van tevoren even in te loggen op een website van het ministerie van verkeer en daar na te kijken of er voor het kenteken nog rekeningen te voldoen zijn. Zo ja, dan mag je namelijk het land niet uit. Helaas is op het vliegveld zélf geen mogelijkheid die boetes te betalen, dus die fout maak je maar één keer.
Een ander gevolg van het feit dat hier weinig per post kan is dat je bijvoorbeeld je telefoonrekening moet betalen in een filiaal van Q-Tel (Qatar Telecom). Overigens kenden we dat ook al uit Oman. Het is niet eens zo’n slecht systeem natuurlijk: je hebt in elk geval geen last van onterechte incasso’s.

Ook staan er beveiligingsmensen bij vrijwel iedere winkel, die graag je tas even bewaren of desgewenst dichtnieten. Het spreekt niet echt voor de Qatari, moet ik zeggen. Weliswaar stikt het hier van de Indiërs die het niet breed hebben, maar ik denk niet dat zij degenen zijn die ervan verdacht worden spullen te pikken. Ze hebben de tijd en het geld namelijk niet om in dit soort winkels te komen. Maar onder zo’n zwarte Abaya (vrouwen) of zo’n witte dishdash (mannen) kun je ook heel wat verbergen, natuurlijk. Je bent het uitverkoren volk, dus dan mag je best af en toe een cadeautje uitzoeken, nietwaar? In Oman zag je al die beveiligingsmensen trouwens niet en daar hadden de immigranten ook geen cent te makken.

Men vraagt mij vaak:

Midvoor Warnas, is er nog iets leuks te doen in Qatar?

Ik zeg dan altijd:

Tsja, wat is leuk… Mocht je het aardigheid in hebben om eindeloos van de ene parfumwinkel naar de andere juwelier te sjokken of om peperdure horloges en handtassen te bekijken, dan zou dit wel eens het land van je dromen kunnen zijn. Bezoek vooral het warenhuis Salam, waar de Ferraris en de Porsches elkaar letterlijk voor de deur hebben ingesloten. Ik was er een kwartiertje binnen en voelde me daarna heel, heel vies. Ik had ook erg veel zin de Internationale te gaan zingen.

Deze regio heeft duidelijk teveel geld. Veel teveel geld. Gratis geld, want olie en gas komen hier zo uit de grond. Daarentegen hebben ze vrij weinig mensen dus ik vraag me af waarom Afrikanen hier niet en masse heen komen (zo ver zwemmen is het niet) om deze flanerende flikkers eens even met kop en kont van dit eilandje te trappen. (Niet dat het land dan beter bestuurd zou worden, overigens.)
Weliswaar zijn lopen er miljoenen Indiërs, Pakistani en Filipino’s in de weg, maar die zal het vermoedelijk worst zijn als er hier eens een flink bloedbad wordt aangericht. Die hebben namelijk goed de smoor in dat ze veel geld hebben betaald om hier te mogen werken, waarna ze voor 70 euro per maand 6 dagen per week en 10-12 uur per dag als bouwvakker aan de slag moeten en in sloppenwijken moeten slapen. Hun paspoort is ingenomen dus ze kunnen niet weg en bovendien zouden ze dan de cel in gaan wegens contractbreuk. Aan de andere kant: je kunt hier voor 10 Qatari Rial (2 euro 13) met de hand je auto laten wassen tijdens het winkelen. Kom er eens om, in Nederland. Iemand nog een werkster? Ze zal niks jatten, want dan laat je haar gewoon uitzetten. Ik zag ook aardig wat Qatariaanse vrouwen waar een Filipijnse maid achteraan sjokte, met de kinderen. Dan is het toch maar armoede in Nederland, met wachtlijsten voor de kinderopvang omdat mammie ook een baantje heeft.

Verder kun je in Qatar aardig uit eten, maar dat is geen zeldzaamheid voor Westerlingen. Je kunt trouwens nog beter SLECHT uit eten: fastfood, ijstenten en patissiers zijn er genoeg. Dat is het ook wel zo’n beetje, wat vermaak betreft. Het land bezichtigen lukt namelijk in een dag heel aardig en de enige attractie die nog vaag de moeite waard is, is de ‘inland sea’. Dat zijn duinen zoals wij die kennen uit films als Lawrence of Arabia. Leuk om met karretjes overheen te crossen, maar toen ik dat eens deed viel het karretje een heel klein beetje om, na een scherpe bocht. Mijn vader hing boven me in de gordels en mijn arm was een beetje stuk, dus zwemmen was er niet meer bij, deze vakantie. Dat kan trouwens ook alleen maar bij dure hotels of bij de privéclub die op dit terrein staat, al moet ik zeggen dat ik in Hoofddorp alleen maar in zwembad ‘Het Spectrum’ terecht kan dus eigenlijk is zwemmen hier beter geregeld dan thuis. Met 20 graden en een straf windje vind ik het echter niet zo aantrekkelijk om te gaan pootjebaden. In de zomer, wanneer 40 graden hier helemaal niets bijzonders is, zal dat wel anders zijn.

Kenners hebben het ook nog over ‘film city’, een stad in de woestijn die gebouwd is als decor voor een film. Klinkt spannend, nietwaar?
Ik ben er geweest: het geheel is nauwelijks groter dan de gemiddelde villa, maar dan met een torentje extra, hier of daar. Van de film zelf heeft trouwens geen mens ooit gehoord. Hier, bespaar je jezelf een ticket en 2 uur rijden: https://www.flickr.com/photos/sageer/2712613135/

In elk geval heeft het ministerie van toerisme er een zware dobber aan om dit land te verkopen. De posters en campagnes laten vooral mensen, gebouwen en luxe zien. De twee verdorde palmbomen die dan toevallig buiten hotelterrein staan houden ze liever buiten beeld, net als de verkeerschaos en het feit dat van elke 10 torenflat er nog geen 2 af zijn. Zuipen mag ook al niet, hoewel ik zelden zo vaak bier drink als in het Midden-Oosten. Over ministeries gesproken: de supermarkten hangen vol met bordjes van het ministerie van consumentenzaken, met daarop waardevolle tips zoals: ‘Geachte consument, controleer bij koelproducten met uw hand of ze echt gekoeld zijn en bij diepvriesproducten of ze hard bevroren zijn. Met vriendelijke groet, het ministerie van Consumer Affairs.‘ Een andere gouden tip: ‘Geachte consument: verpak producten die kunnen gaan lekken altijd apart.‘
Attent, nietwaar? Niet dat een Qatari ooit zijn eigen boodschappen inpakt, want daarvoor staat er een Nepalees in een gele overal bij de kassa. Ook is het jammer dat er in India en ommelanden geen bordjes staan met: ‘Geachte arme donder, wees bij het kopen van een arbeidsvergunning voor het equivalent van meerdere jaarsalarissen alert op het feit dat je je vervolgens dood moet werken voor een fooitje. Met vriendelijke groet, etc.’

Men vraagt mij vaak:

“Erkende Keurslager ™ Warnas, wat is er wél leuk in of aan Qatar?”

Ik zeg dan altijd:

Villagio is wel grappig. Dat is een winkelcentrum in Italiaanse stijl, wat wil zeggen dat boven alle winkels Italiaanse nepgevels zijn aangebracht, dat het plafond beschilderd is als een blauwe hemel met hier en daar een wolkje en dat er zowaar een betegelde geul van pakweg 75 meter is gegraven (en betegeld) waar gondels overheen varen. De Italiaanse gondoliers komen weliswaar uit Islamabad en de passagiers zijn vrijwel zonder uitzondering Qatariaanse dames die zich kennelijk kapot vervelen, maar dat maakt het des te leuker. Ook hangen er tientallen grote LCD-schermen waarop verschillende bekende schilderijen worden getoond. Sommige bewegen zelfs: de Mona Lisa geeft hele olijke knipoogjes.

Je kunt hier ook op veel plekken uitstekend lunchen en voor wie van elektronica en computers houdt is eigenlijk alles te vinden, behalve inktpatronen van Epson. (Dit land is in de wurggreep van HP en Brother.) Je moet het ook niet erg vinden dat je nieuwe laptop Arabische tekens op het toetsenbord heeft, maar dat is in Japan natuurlijk niet anders.
Er zijn hier inmiddels twee Virgin Megastores en dat zijn géén Islamitische meisjesscholen, heb ik begrepen. TV kijken kan via de satelliet, al moet je het dan doen met de BBC Worldservice (boooooring) en BVN-TV, een zender die opgericht schijnt te zijn om mij zo vaak mogelijk het weerbericht voor de Canarische eilanden en de verontrustende kop van Matthijs van Nieuwkerk te laten zien. Gelukkig is de internetverbinding hier uitstekend, dus dankzij de ‘Slingbox’ die in Nederland in de meterkast staat kunnen wij toch alles volgen, zij het dan via de laptop.

Helaas zijn hier geen winkels met fijne illegale kopietjes van spellen en CD’s, dus voor de lage prijzen hoef je hier niet te komen. Aangezien westerlingen hier echter vaak het dubbele verdienen van een Europees salaris en dan ook nog eens belastingvrij, ligt niemand daar wakker van. Tanken is dan weer een klein feestje: 15 eurocent per liter betalen deze knakkers voor een litertje ‘premium’.

Het grootste winkelcentrum is City Center in het hart van Doha. De rij voor de parkeergarages is gemiddeld 10 to 15 minuten, maar vervolgens kom je terecht in iets wat drie keer groter is dan Hoog Catharijne. Je vindt er een ijsbaan, een supermarkt en vier verdiepingen met zinloze luxeartikelen, coffee-corners en kledingzaken. Winkelen in Nederland is toch maar een zeer armoedige bezigheid: via met poep en afval overdekte straten hobbelen we door de regen en de kou naar kleine, rommelige winkeltjes met veel te weinig personeel. In onze supermarkten kun je geen bagagetrolleys, straalkachels, zes soorten inktvis (vers op ijs gelegd) of laptops kopen en helpt niemand je om de spullen in te pakken. Is er eens een marmeren vloer, dan is die dof en smerig en niemand wast ondertussen je auto voor een habbekrats…

Bezoek ook de Souq van Doha, vermoedelijk een van de netste Souqs uit het Midden-Oosten. Het is alsof Disney de boel eens even flink heeft verbouwd, wat wil zeggen dat de straten netjes geplaveid zijn, de panden geschilderd en de hele boel er netjes bij staat. Handelaren zijn niet opdringerig en er zijn zelfs heel wat aardige restaurants. Normaal zou het niet in mijn hoofd opkomen op een Souq iets te eten: ik drink er zelfs geen sapje. In dit geval is dat echter geen enkel probleem. Je ziet het keukenpersoneel zelfs haarnetjes dragen en als de bordjes in de supermarkt een indicatie zijn van de ijver van het betreffende ministerie om mij te behoeden voor voedselvergiftiging, dan zal het hier ook wel snor zitten.
Als extraatje heeft de overheid de plaatselijke beveiligingsmensen het politie-uniform van vroeger aangetrokken. Van die getailleerde khaki vestjes in Britse stijl, zegt u dat wat? Het lijkt mij geen extra politie want ze zijn niet bewapend, maar je moet van goeden huize komen als je hier rottigheid uit weet te halen.

Politieman in de Souq: https://www.qatarliving.com/files/police%20in%20qatar.jpg

Zeer recent is hier het museum voor Islamitische Kunst geopend. Ik ben nog niet geweest, maar ik vermoed een expositie van ‘zelfmoordvesten door de jaren heen’ en kunstig versierde koperen schoenlepels om die dertienjarige meisjes een beetje op te rekken voor hun huwelijksnacht. Als u nog gaat, roep dan vooral opgetogen van alles dat u ‘er het gezicht van de profeet in herkent’. Als ik de Islam een beetje ken moeten ze het dan ter plekke kapot smijten. Apart gebouw, overigens:
https://www.panoramio.com/photo/10998784

Vakantieman Warnas, wat adviseert u met betrekking tot reizen naar Qatar?

Wel, met geld op zak is het hier best leuk. Nu is dat eigenlijk overal zo en ik weet dan wel leukere plekken, eerlijk gezegd. Mocht u hier iets te zoeken hebben (familie, zakelijke beslommeringen) dan kunt u er met een gerust hart heen gaan. Ook hooikoortspatiënten zullen dit land als een verademing ervaren, evenals mensen met jicht en hoogtevrees. Als vakantiebestemming is het echter ongeveer net zo boeiend als de Maasvlakte, tenzij u als hobby het ‘fotograferen van leegstaand en onvoltooid onroerend goed’ heeft.

En nu allemaal weer aan het werk, oké?

Tags: Doha, linkedin, Qatar