Grand Theft Auto IV – deel 2, de aankoop.

Dit is deel 2 van een serie waarin in over Grand Theft Auto IV schrijf omdat er in mijn leven toch niets spannenders gebeurt.

De Aankoop

Op dinsdag 29 April 2004 was het zo ver: de wereldwijde release van GTA IV (zonder subtitel), in feite dus deel acht in de serie. Ome Warnas (ik noem mezelf altijd Ome, doe dat ook gerust) was er bij, want na heel veel gepieker en onderzoek naar prijzen had ik bedacht dat ik een XBOX 360 Arcade zou kopen (de goedkoopste machine waarop het spel te spelen is, voor 200 euro) en natuurlijk dat spel (60 euro), als het even kon op de dag van aankoop. Ik had mijn agenda leeg gehouden (ahem…) en stond om half tien op de stoep bij de Mediamarkt in Cruqius. Samen met ongeveer 30 anderen, in leeftijd uiteenlopend van jonger dan ik tot VEEL jonger dan ik, stonden we te wachten tot de deuren open gingen. Ik kneep hem, want als het op rennen aan zou komen was ik de pineut en ik had het spel ook niet gereserveerd. Bovendien moest ik OOK nog eens een XBOX scoren, al leek me dat nog het minst grote probleem.

De deuren gingen open en onder de ietwat minachtende blikken van het personeel (want bij de Mediamarkt werken, dat is toch wel het top van je carrière…) snelwandelden wij naar de afdeling games. 29 man meldde zich bij 1 verkoper om hun gereserveerde exemplaar op te vragen. En ik pakte de eerste van de ruim 200 exemplaren op een grote stapel… Hallelujah!
Toen nog even twijfelen over een XBOX met harde schijf of toch maar de goedkoopste en gelukkig won mijn gierigheid het omdat ik me realiseerde dat ik na het spelen van GTA IV echt geen andere spelletjes a raison van 60 euro ging spelen, al was het maar omdat mijn huwelijk hooguit één GTA-release per 3 jaar kan verdragen. Dit is notarieel ook vastgelegd: per jaar 0,33 GTA’s, 3 C&A’s (kleren kopen), maximaal 50 paar schoenen in de gang en maximaal 24 uur geen internetverbinding.

Bij de kassa stonden twee jongens voor me die tot hun verbijstering te horen kregen dat ze nog te jong waren voor dit spel. Er stond namelijk een leeftijdsgrens van 18 jaar op de doos, al was dat volgens mij de Amerikaanse keuring en hebben we daar in Nederland weinig mee te maken. Toch moet je Mediamarkt nagegeven dat ze geen enkel risico nemen.
De voorste jongeman had als troef dat hij bij het filiaal werkte en van zijn chef toestemming had. Een raar verhaal, maar hij werd naar een kantoortje gestuurd. De knaap achter hem, met donzig snorretje en nog niet geheel ingedaalde eh… stembanden, zag de bui al hangen. Ook hem vroeg de caissière om legitimatie en die had hij niet. Althans, niets waarop toevallig een verkeerde geboortedatum stond. Mijn menslievende daad voor 2008 (en 2007, nu ik er over nadenk) was dat ik dat spel toen voor die jongen heb gekocht. Dan was ik strafbaar, niet de winkelier. En ik was er vrij zeker van dat die knaap geen aangifte zou gaan doen. Hij wist niet hoe snel hij me 60 euro in de hand moest stoppen en weg moest wezen! (Ik geloof dat hij nog een euro wisselgeld van me krijgt. Wereldkampioen hoofdrekenen die ik ben, heb ik daar helemaal niet meer aan gedacht. Trouwens, als ik de hele dag bij de kassa was blijven staan, had ik die XBOX makkelijk terug kunnen verdienen!)

Eenmaal in de auto belde ik met Radio Noordholland, om ze te tippen over het feit dat mensen voor dit spel bij dag en dauw al voor de winkel lagen en dat jochies van 16 het niet mee kregen. Ze zagen er wel een item in en rond een uur of twaalf was ik als ‘internetspecialist’ of wat ze er ook voor verzonnen hebben even op de radio. Het clipje is de kool niet waard, u moet me zo maar geloven. Maar als Warnas iets op de maatschappelijke agenda wil krijgen, hoeft hij de telefoon maar op te pakken!