Grand Theft Auto IV – deel 1, de voorpret.

Dit is het eerste deel van een korte serie waarin ik over Grand Theft Auto IV schrijf hoewel niemand daar om gevraagd heeft.

De Voorpret

De voorpret had al een paar maanden geduurd, zorgvuldig gevoed door de publiciteitsmachine van softwarebedrijf Rockstar. Die kwamen af en toe met hele mooie filmpjes uit het spel, die me zelfs op het spoor zetten van de muziek van Philip Glass en de documentaire Koyaanisqatsi. (Welke reclame doet dat verder nog? Hooguit die van Mora, waardoor ik heb uitgezocht hoe lang Irene Moors het in een vriesauto zou overleven. Antwoord: te lang.)

Het scheelde ook dat ik Grand Theft Auto al jaren kende. Deel III kwam uit in 2001 en heeft me heel lang leuk bezig gehouden omdat de virtuele stad die daarin als speelveld diende ongelofelijk mooi en gedetailleerd gemaakt was.

De nummering van de Grand Theft Auto serie is overigens nog best lastig. Over deel I en II spreken we niet, die waren namelijk niet in 3 dimensies. Het begon pas bij deel III wat te worden. Een van de leukste onderdelen vond ik overigens de radiozenders die je kon laten spelen terwijl je rondreed. Die zaten vol leuke muziek, knettergekke presentatoren en geweldige parodieën op radiocommercials.

In 2004 verscheen GTA: Vice City, dat zich afspeelde in het Miami van de jaren ’80 oftewel de hoogtijdagen van Miami Vice. Foute pakken, foute muziek, foute auto’s: heerlijk allemaal. Bovendien werden er toen voor het eerst (officieel) vliegtuigen en helikopters aan het spel toegevoegd. Ook de radiozenders stelden weer niet teleur.

Als zoethoudertje verscheen daarna GTA: Liberty City Stories, als eerste op de Playstation Portable. Leuk, maar de stad kende ik al (dezelfde als in GTA III) en spelen op dat kleine scherm zag ik ook niet zitten. Nee, ik wachtte met natte handen op GTA: San Andreas.

De nummering liep ondertussen nog steeds niet door: Vice City was dus niet nummer vier, Liberty City Stories niet nummer vijf en GTA: San Andreas, het spel waarvoor ik (tweedehands, dat dan weer wel) een Playstation 2 kocht, was niet nummer zes. Dat verscheen in 2004.

GTA: San Andreas was alles wat ik ervan gehoopt had en meer. In een werkelijk gigantisch speelveld waren steden met de sfeer van Los Angeles, San Francisco en Las Vegas nagebouwd, met daarnaast heel veel kleine stadjes in landelijk gebied, een berg die op schaal zeker 2 kilometer hoog was en een stuk woestijngebied inclusief Area 51. Daarnaast had het tientallen minigames, variërend van het besturen van bouwkranen en treinen tot het versieren van vrouwen en het voeren van bende-oorlogen. Het spel hield letterlijk nooit op en de ontdekkingstocht naar alle hoeken en gaten was echt ontzettend leuk. Bij GTA: San Andreas hoorde ook een controverse: er had oorspronkelijk een minigame in gezeten waarbij je met de dames die je versierde ook sex kon hebben, maar de makers hadden zich kennelijk op het laatste moment bedacht. De programmacode daarvoor werd echter niet verwijderd, want delen uit een programma wissen is vragen om ellende: het is veel makkelijker om de code gewoon niet meer te gebruiken, zeker als je haast hebt. Je bespaart er immers niets mee, behalve een heel klein beetje ruimte op de DVD.

Een Nederlandse hacker ontdekte de minigame echter en schreef de code om dit spelletje alsnog te spelen. Dus: als je de instructies van een hacker volgde, kon je zien hoe je poppetje op het scherm tegen een ander poppetje op stond te rijden. Erg he? Hypocriet Amerika (ongeveer 95% van de inwoners), aangevoerd door advocaat Jack Thompson, ging op zijn achterste benen staan. Ongeveer alsof je klaagt over de inhoud van een krantenartikel dat achter een laag behang zit. Thompson maakte het zo gek met zijn gezanik dat hij inmiddels geen rechtszaken meer mag starten, maar het kwaad was geschied: Grand Theft Auto was ‘ontdekt’ door de massamedia en een heleboel mensen die het nog nooit gespeeld of gezien hadden schilderden het af als een misdadig, a-moreel en gevaarlijk spel.

Toen kreeg je, opnieuw als tussendoortje, GTA: Vice City Stories. Opnieuw een spel in een omgeving die ik al kende, dus. En over GTA: San Andreas heb ik ruim een half jaar gedaan, dus ik had wel weer even genoeg auto’s gejat.
Maar ja, in het laatste kwartaal van 2007 kwam Rockstar met beelden uit het nieuwe spel en ik was meteen verkocht. Zélfs toen ik begreep dat ik het niet zou kunnen spelen op mijn Playstation 2. Er moest een PS3 komen of anders een XBOX 360, dus dat nieuwe spel zou me hoe dan ook een paar honderd euro gaan kosten. Maar ja, het was moooooooi……