De Doodstraf: waarom ook niet?

Ergens in 1997, toen ik nog op het HBO zat en daar ‘Communicatie’ studeerde, kwam er een mevrouw van Amnesty International voor onze opleiding een praatje houden. Dat vond plaats in het auditorium en omdat ik toen als bijbaantje bij de audiovisuele dienst van de Hogeschool Holland werkte, vroeg men mij om het licht en het geluid te regelen. Dat vond ik prima, want zo kreeg ik ook nog eens betaald voor mijn aanwezigheid.

De dame had het over mensenrechten en natuurlijk kwam ook de doodstraf aan de orde. Zoals bekend is Amnesty daar tegen.
‘Wie is er hier voor de doodstraf?’ wilde ze weten. Ik zette het zaallicht wat feller, zodat ze kon zien hoeveel handen er omhoog gingen.
‘Ongeveer een derde van jullie is dus voor de doodstraf,’ zei de mevrouw van Amnesty afkeurend. Dat vond ik wat weinig. In een opwelling tikte ik de lichtschakelaar van mijn cabine aan en stak mijn eigen hand op. In een fel verlicht halo van achterin de zaal zag die mevrouw mij opeens zitten, waarna ze er onthutst aan toevoegde:
‘En eh… de man van het licht kennelijk ook…’

Zo ongeveer de halve zaal wist heel goed wie de man van het licht was en er verstreken een paar minuten voor iedereen weer bij de les was. Vanaf dat moment wist men waar ik stond, in deze zaken. En daar sta ik nog altijd.

Ik ben ook echt voor de doodstraf. Sommige mensen moeten heel dringend (en liefst een beetje pijnlijk) dood. Sterker nog, ik heb een lijstje! Een greep:

Robert Mugabe, president van Zimbabwe

Het militaire regime in Burma (kereltjes zoals Than Shwe, Maung Aye, Thein Sein, u kent ze wel)

Josef Fritzl, die zijn dochter verkrachtte en in een kelder stopte

Volkert van der Graaf, de moordenaar van Pim Fortuyn (*)

Mark Dutroux, kindermoordenaar en verkrachter

De bestuurder van een blauwe Opel Astra, kenteken 36-PV-DT, die steeds op mijn gereserveerde plek gaat staan

Kim Jong-Il, president van Noord-Korea

(* Niet dat ik zo’n fan van Pimmetje was, maar Volkert was 100% schuldig, 100% toerekeningsvatbaar en heeft tot op de dag van vandaag geen spijt.)

U ziet, dat zijn allemaal namen waar eigenlijk geen discussie over nodig is. Weg ermee. Opsluiten kost een vermogen, een kogel nog geen euro.

Toch genoeg ben ik evenzogoed tegen de invoering van de doodstraf in het Nederlandse recht. Van die prutsers bij politie en justitie kun je namelijk niet verwachten dat ze gegarandeerd de juiste man of vrouw oppakken. Als wij hier de doodstraf hadden, zouden Lucia de Berk (die verpleegster), Ernst Louwes (Deventer Moordzaak), Rob van Zaane (paskamermoord), Wilco Viets, Herman Dubois (Puttense moordzaak) en Joost mag weten wie nog meer onschuldig vast zit of zat, inmiddels dood zijn. Slechte zaak.

Waar gehakt wordt vallen spaanders, dat geef ik toe. Maar het idee van de doodstraf zou wat mij betreft niet moeten zijn dat we potentiële moordenaars angst aanjagen, want zo werkt helaas niet. (En al helemaal niet als je onschuldige mensen oppikt, natuurlijk.) Nee, het idee zou vooral moeten zijn dat er op passende wijze wraak is genomen. Dat lijkt me een prettig idee voor de nabestaanden. De besparing op levenslang logies en ontbijt is voor mij, als belastingbetaler, dan mooi meegenomen. Je moet dan alleen niet eindeloos blijven trutten met hoger beroep en gratieverzoeken, want dat kost weer extra geld.

Nu heb je nabestaanden die helemaal niet blij worden van het feit dat de moordenaar van hun zoon of echtgenote wordt opgehangen. Dat siert die mensen, maar ik lees óók de krant en ik wil óók gerechtigheid.

Wat mij betreft voeren we de doodstraf in, maar alleen voor heterdaadjes. Zo’n Volkert van der Graaf had een week na de moord op Pim al gecremeerd kunnen worden, dat was allemaal glashelder. Over gevallen als Mugabe en Dutroux zijn we het hopelijk ook allemaal wel eens, toch?

Mij lijkt het wel wat, eigenlijk. Ik ben nogal van de bijbaantjes, ziet u. De kans om Josef Fritzl de strop om te leggen zou ik me echt niet laten ontgaan en dan ben ik nog niet in de verste verte bij die zaak betrokken. Om in het executiepeleton van Kim Jong Il te mogen staan leg ik grif vijfhonderd Euro neer, maar dan wil ik ook gegarandeerd een échte kogel uitgereikt krijgen. Niet van dat benauwde, weet u wel?

Onlangs werd bekend dat Niels Kooistra, die door een jongen van 18 werd doodgestoken omdat hij ‘goeiemiddag’ had gezegd (in het Fries, dat dan weer wel) was overleden. Niels was na de steekpartij van onder tot boven permanent verlamd en vroeg om euthanasie. Dat kreeg hij.

In elk beschaafd en redelijk land zou de dader opgeknoopt worden. Wij zijn er te laf voor. Nou, ik ben vrijwilliger. Geef me een knuppel en een kwartiertje alleen met die jongen. Ik sla hem net zo lam als Niels dankzij hem was en dan is het aan dat jochie om al dan niet om verlossing te vragen. Da’s technisch gesproken geen doodstraf, dus die mevrouw van Amnesty is dan ook weer blij.

Minister, u heeft mijn nummer.

Stelletje lafbekken… slappe hap… bah…

Tags: amnesty, doodstraf, executie, vuurpeleton, zinloos geweld