Seats And Suckers

Zoals de meeste mannen ben ik niet zo’n winkelaar, tenzij iemand me met een blanco cheque naar de Mediamarkt stuurt. Met name het kopen van kleren vind ik vervelend, waarbij broeken en schoenen bovenaan de ranglijst staan.
Ondergoed koop ik niet eens zelf, dat laat ik mijn vrouw doen. Wat is er erger dan rond te moeten hangen bij een rek vol hemden en slipjes, waarvan je de meeste niet eens als poetslap voor je motorfiets zou durven te gebruiken?

Wel, inmiddels weet ik iets: meubels kopen, da’s véél erger.

Wij zijn pas getrouwd, mijn vrouw en ik. Met elkaar, dat leek ons praktisch. Aangezien we al vijf jaar samenwoonden, zaten we ruim in de koffiezetapparaten, broodroosters, vazen en bestekcassettes en dan is het voor veel mensen prettig als ze je gewoon geld kunnen geven om van het gezeik af te zijn. Daar hadden we ook een bestemming voor: een bankstel. We zaten al vijf jaar op een gigantische, blauwe bank met een zeer comfortabel hoekje waar we precies met zijn tweetjes in passen. Het was nog een fors ding ook, zo groot dat er hoekjes zijn waar ik in vijf jaar nog niet gezeten heb. Helaas ziet het meubel er niet meer uit: het was al een tweedehandsje en de meeste kussens hebben inmiddels de vorm van een eh… wel, een donut nu ik het eens goed bekijk. Hoe hebben we dat eigenlijk voor elkaar gekregen?!

Dankzij de gulle gaven van onze gasten kwamen we een flink eind in de richting van een nieuwe bank, dus begon onze zoektocht op een nabijgelegen meubelboulevard. Zo’n plek waar je niet heen kunt zonder een voortdurende echo van Youp van ’t Hek in je hoofd. We gingen op dinsdagochtend, dat scheelde wel. En al snel kwam ik tot de volgende conclusie, waar ik ooit nog eens een proefschrift over hoop te schrijven:

Als wat er bij die meubelzaken staat de gemiddelde smaak van Nederland vertegenwoordigt, dan verdient dit land een nucleair bombardement.

Banken zijn ruwweg te verdelen in drie categorieën:

1. Studentengrunge. Klein, hard en bekleed met ruw katoen. Voor iemand van mijn afmetingen is zelfs een tweezitsmodel niet meer dan een poef met een rugleuning, al zit het even comfortabel als een betonnen voerbak.
2. Vleksuede. Van die stof waar je altijd een vleug in ziet, zodat je altijd een kwartier je bank staat te aaien voor de visite komt.
3. Hoerenleer. Vaak roomwit, maar hoe dan ook met een design waar Frans Bauer zijn hond nog niet op zou laten liggen.

Na een paar winkels keek ik niet meer naar wat ik mooi vond, maar waar ik desnoods mee zou kunnen leven. De bank in mijn eigen huiskamer (nou ja, sinds het huwelijk 50% van mijn eigen huiskamer) kreeg haast mythische eigenschappen. Wat was hij toch mooi en comfortabel en wat paste hij qua kleur toch goed bij de inrichting! Wat deed ik hier nog?!Geluk bij een ongeluk: die lelijke rotzooi was over het algemeen ook veel te duur. En zo kwam mijn vrouw op het idee een bezoekje te brengen aan de showroom van een landelijke keten, die ik hier maar Chairs and Couches noem. U weet dan wel wat ik bedoel, nietwaar? (Google heeft tegenwoordig door dat op Warnas.net geregeld iets te halen valt; voor je het weet staat er een advocaat op de mat en daar zit ik niet op te wachten.)

Via de website vonden we het dichtstbijzijnde filiaal, in ons geval in de omgeving van Leiden. Ik had trouwens nog nooit van de keten gehoord. Hun prijzen waren inderdaad laag, maar hun assortiment was niet veel beter dan bij alle andere zaken die ik had bezocht. Er schoot direct een verkoper op ons af, die uitlegde dat de prijzen daar in een catalogus staan en niet bij de meubels zelf. Blij dat Albert Heijn zoiets niet flikt, dacht ik nog.We maakten ons rondje, prezen opnieuw onze oude bank en gingen met de moed der wanhoop op wat bankstellen zitten die weliswaar ver boven onze prijsklasse zaten maar die we eventueel nog wel in de woonkamer zouden zetten als met al het toekomstig bezoek afspraken waren te maken over koffiedrinken in de garagebox. Bovendien trad het meubelhal-equivalent van sneeuwblindheid op, want er waren zelfs twee modellen die me redelijk geschikt voorkwamen. Ze hadden maar vijf of zes nadelen, wat vergeleken bij de meeste banken die ik had gezien echt peanuts was. De verkoper had tot dat moment discreet afstand gehouden. Hij had ons gevolgd op onze route door de winkel om te zien waar we bleven hangen en als ik omkeek was hij opeens verdiept in een folder of het motief op zijn das.
Het was een raar kereltje, met een spitse neus en kleine oogjes. Hij deed me aan iemand denken, maar ik wist niet direct aan wie. Wel ging ik onbewust aan mijn trouwring friemelen.

Toen we iets langer bij een bankstel bleven staan, sloeg hij toe. Dit, zo vertrouwde hij ons toe, was de laatste. Het was een héél populaire serie geweest, maar hij ging er nu uit. Hij had aan dit showroom-model dus ook niets meer. Maar als wij interesse hadden (en we hadden staan bladeren, dat had-ie gezien) dan kon er wel iets geregeld worden.
Afijn, het gesprek weet ik niet meer van A tot Z, maar uiteindelijk gingen er honderden euro’s af. Maar dan moesten we wel snel beslissen. (Anders ging het ding vermoedelijk meteen naar de vuilstort.) Een klassiek staaltje doordrukken, dat was het eigenlijk. Ik werd er helemaal naar van.Met een smoes over de maat van de muur waar het ding tegenaan moest, die we niet zeker wisten, logen we ons de winkel uit. Die prijs was wel aardig, maar eigenlijk was de bank niet erg mooi. Het was de minst lelijke, dat was het eigenlijk.
Het mannetje dacht dat wij al begonnen waren met onderhandelen en deed er een extra schepje korting op, dat geldig bleef tot sluitingstijd. Inmiddels zaten we nog maar op circa 25% van de waarde in dat foldertje! Ik weet niet of u nog een spuuglelijk bankstel nodig heeft, maar zo ja dan weet u nu dat er kortingen te halen zijn! Wij deden quasi-verheugd over dit royale aanbod, scheurden naar huis en gingen allebei héél lang onder de douche staan.

De oude bank blijft nog een poosje staan, denk ik… Even bijkomen.