Trouwen is acteren

Volgens Andy Warhol is iedereen in de toekomst een kwartier beroemd. Soms maak me zorgen over de manieren waarop ik mijn vijftien minuten opsoupeer, eerlijk gezegd.

Ik leef in de illusie dat ik voor een paar duizend Internetgebruikers een oude bekende ben, dankzij mijn filmreviews. Daarnaast heb ik ook wat jaren radio gemaakt (al wordt je daar nooit bekend mee tenzij je DJ bent) en was ik ooit te gast in Rondom 10 om Menno Buch de oren te wassen. Helaas haakte Menno toen af, dus zat ik daar voor l*l. Volgens mij ben ik al met al ongeveer 5 van de 15 minuten kwijt en sinds kort zijn daar weer vijf extra seconden van verdwenen…

Via via via via kreeg mijn vrouw een uitnodiging om in het panel plaats te nemen van De Toekomst Van Nederland, een programma van de KRO. Haar kwalificatie daarvoor had helaas niets te maken met haar zuurverdiende universitaire diploma, maar het feit dat ze pas getrouwd was. Met mij, dus. De creatieve geesten van de redactie hadden namelijk bedacht dat het publiek uit ‘leuke groepjes’ moest bestaan, waaronder Pasgetrouwde Stelletjes. Verder zaten we naast vakken vol Agenten (brrrrrr), Innovatieve Ondernemers (brr), Waarzeggers (brrr) en Jonge Politici (brrrrrrrrrrrrrrrr).

Mijn vrouw liet weten wel mee te willen doen, waarop de KRO krap 48 uur vantevoren en passant per mail vertelde dat we dan natuurlijk wel in vol ornaat werden verwacht! Voor mij niet zo’n ramp, maar voor Birgit werd het even stressen! En dat is precies het moment waarop haar moeder niet bereikbaar was, zodat ik dus een moedige poging moest doen om het haar van mijn vrouw te vlechten. De laatste keer dat ik iets moest vlechten was tijdens handvaardigheid op de HAVO en dat was met klei. We schrijven circa 1987. Kortom, daar moest uiteindelijk toch een buurvrouw aan te pas komen.

Lang verhaal kort: we waren er op tijd, hadden de juiste kleren aan, mochten nog even als kermisattractie fungeren voor alle andere gasten en het programma begon. Uitgebreid klappen voor bekende Nederlanders die ik niet ken of niet erg waardeer, nog harder klappen voor presentatoren met net zoveel personality als het lege blikje Pepsi dat de KRO ons voor 1,50 euro had verkocht (blikje was toen nog vol, dat wel) en twee uur lang op een houten bankje met een kussentje zitten. Ach, het is weer eens wat anders. Ik kreeg een stemcomputer, da’s altijd leuk.

Een van Birgits internetkennissen heeft met een camera het scherm gefotografeerd, wat een serie wazige maar goed bedoelde foto’s opleverde. Tegen het eind van het programma kwamen we echter 2 seconden close-up in beeld en dat leverde het volgende, zeer bruikbare plaatje op:

Twee KRO-figuranten met eigen kleding. Maar ach, ze was wel weer prachtig. En het is een bizar maar vermakelijk idee dat iemand anderhalf uur lang met een fototoestel voor de buis heeft gezeten in de hoop dat twee vreemden op de tribune nou eindelijk eens in beeld kwamen. Volgens mij is dat de reden dat de publieke omroepen zo graag hun tribunes vullen: dan kijkt er nog eens iemand!

Hoe het met de toekomst van Nederland gaat, zou ik je niet kunnen zeggen. Ik had het te druk met het pesten van het vak met politie-agenten, door te doen of mijn stemcomputer (met rode lampjes) een lasergun was. Dus ook voor mij was het achteraf een welbestede avond!