Danny is goed afgericht: hij vecht alleen als iemand zijn halsband losmaakt. Op een dag krijgt zijn baas een enorm pak slaag, maar Danny kijkt emotieloos toe: tenslotte zit zijn halsband nog om. Zijn baas is daar zo boos om dat hij een weddenschap aangaat die Danny het leven kan kosten: hij schrijft hem in voor een gevecht tot de dood.
Kort daarvoor heeft Danny kennis gemaakt met Sam, een blinde pianostemmer (Morgan Freeman) die geen idee heeft wat er met deze zwijgzame knaap aan de hand is. Danny raakt gefascineerd door het fenomeen 'piano' en als hij aan zijn wrede eigenaar ontsnapt komt hij uiteindelijk weer bij Sam terecht. Sam woont samen met de veel jongere Victoria, een schotse vamp met een beugel en vet rood haar. Ze bieden hem een bed aan, en een klein keyboard waar hij naar hartelust op kan pingelen. Heel langzaam begint Danny zich te ontwikkelen van huisdier tot mens...
Dat klinkt helaas interessanter dan het is. Dit is geen Rain Man, dames en heren, al doet Jet nog zo zijn best. De film heeft absoluut een zekere charme en Morgan Freeman is toch ook niet de eerste de beste, maar het ligt er allemaal nogal dik op. Nog afgezien daarvan zit er wel érg weinig pianomuziek in deze film. Noem mij maar kritisch, maar in een film waarbij iemand zijn menselijk bewustzijn weer terugwint dankzij de wonderen van pianomuziek (en dat bedoel ik niet sarcastisch, er is weinig mooiers op deze wereld dan luisteren naar een goed bespeelde piano) maar dan verwacht ik ook wat meer gepingel dan een toonladdertje en een los akkoord hier of daar. Denk maar niet dat Danny bij de aftiteling een stukje uit Das Wolhtemperierte Klavier ten gehore brengt!
Kan ook niet, want mensen die mooi piano kunnen spelen zijn nu eenmaal geen moordenaars. Let maar eens op, het een sluit het ander uit. Ik ken maar een uitzondering, mijn oude pianoleraar meneer van der Graaf. Meneer Bouyeri was trouwens ook geen kalm kereltje, bedenk ik me nu. Okay: sómmige pianisten zijn wel eens een beetje fel, maar toch is dat zeldzaam. Misschien had Morgan beter een blinde gitaarstemmer kunnen spelen.
Gevochten wordt er overigens meer dan genoeg, want uiteraard besluit Danny's kwelgeest dat hij zijn vechthondje wel weer terug wil en bovendien, dat zie je ook aankomen, moet het Schotse roodhaartje natuurlijk gered worden. Nu heb ik helemaal niks tegen lekker knokken (mits een ander het doet: ik ben meer van de snelle schop in de liezen en dan hard wegrennen, liefst richting een auto met draaiende motor) maar deze film wil graag meer zijn en dat lukt gewoon niet helemaal. Kijk, bij echt kwaliteitsdrama, en onthoud dit voor de rest van uw leven, bij écht kwaliteitsdrama zie je nooit een vechtpartij in een badkamer waarbij een naakte vrouw in een opgerold (doorzichtig) douchegordijn toeschouwer is. Dat zou misschien wel zo moeten zijn (Guernsey van Anouk Leopold zou er enórm van opknappen) maar het is nu eenmaal niet zo. Ik maak de regels ook niet, althans niet allemaal. Unleashed is sympathiek en toont lef door met dit type verhaal aan te komen, maar het is en blijft een vermomde knokfilm. Ik stel voor dat we Dustin Hoffman op judo stoppen en over een paar jaar opnieuw een poging doen.
Score: 6/10
Martijn Warnas
|
Alle informatie op Warnas' Movie Academy is eigendom van Warnas.net en mag niet op een andere manier worden bekeken, verspreid, geciteerd of gebruikt dan door het bezoeken van deze website, behoudens schriftelijke toestemming van de maker, te bereiken via . 
|