Spectaculair verfilmde inbraakpogingen zijn niets nieuws. Hudson Hawk is een aardig voorbeeld, omdat de inbrekers liedjes van Frank Sinatra gebruiken om hun acties te timen, maar zo langzamerhand hebben we allemaal al meer dan genoeg infraroodsensoren en hittedetectoren zien blokkeren om het zelf te kunnen. Je kunt als inbreker niet eens meer met goed fatsoen aan een touwtje hangend je werk doen zonder dat iemand 'Mission Impossible!' roept. Een scenarist zal tegenwoordig dus met een verdomd origineel concept moeten komen om nog een inbraak in een film te mogen verwerken.
In het geval van The Score, met Robert DeNiro als meesterinbreker annex jazzclubeigenaar Nick, is die originele invalshoek de licht gehandicapte nachtconciërge Brian, die werkt in een douanedepot. Hij kan zonder argwaan te wekken overal rondsnuffelen en van alles het gebouw in smokkelen.
In werkelijkheid is Brian (gespeeld door Edward Norton) helemaal niet gehandicapt. Hij is al weken bezig met het in kaart brengen van het depot, omdat daar een hele dure gouden scepter terecht is gekomen. Via Max (Marlon Brando) worden Brian en Nick met elkaar in contact gebracht en beginnen ze aan de klus.
Het verhaal speelt zich af in Montreal, weer eens wat anders dan New York of Los Angeles. Brian is daar al weken bezig met het voorbereiden van de klus, maar hij kan zoiets niet alleen. Max, een soort boekingsagent voor criminelen, haalt Nick erbij. Die ziet het echter niet zitten: hij heeft een jazzclub in die stad, en het schijnt een gulden regel te zijn dat je nooit een klus doet in je eigen achtertuin. Als Brian een poging doet om met Nick in contact te komen, krijgt hij al snel een van Nicks handlangers op zijn dak, die hem hardhandig duidelijk maakt dat hij weg moet wezen. Zo makkelijk laat Brian zich echter niet afschepen en uiteindelijk komt het dan toch tot samenwerking. Vervolgens krijgen we de bekende praatjes over kluisdeuren en bouwtekeningen plus een verkenningsexpeditie via het rioolstelsel tot de kelder van het betreffende gebouw. Hartstikke leuk allemaal, maar niets nieuws.
Deze film moet het hebben van DeNiro (altijd goed en nu dus ook weer), de gimmick van een doortrapte crimineel die een verstandelijke handicap simuleert en uiteraard het samenspel tussen Nick en Brian (die eigenlijk anders heet, maar het is zo al ingewikkeld genoeg). Ik kan alvast verklappen dat die twee geen vriendjes worden: dat zou al te makkelijk zijn. Oh, er speelt ook nog een vrouw mee maar zoals zo vaak in dit soort films is ze meer behang dan een karakter: het is Angela Basset, als de vrouw waarmee Nick wil gaan samenwonen maar die van hem verlangt dat hij zijn criminele leventje achter zich laat. Ik geloof dat ze vijf minuten in beeld is. Er zal wel weer flink in de film geknipt zijn, want Nick heeft nog geen dertig seconden gewetensnood voor hij alsnog zijn bivakmuts opzet.
Misschien moet ik nog even noemen dat de film is geregisseerd door Frank Oz, de rechterhand van Jim 'The Muppets' Henson en bekend als de stem van Fozzie, Miss Piggy en Yoda. Die man heeft al eerder geregisseerd, maar nog nooit in dit genre. Het gaat hem goed af, maar verder valt over The Score eigenlijk weinig te melden. Hij is zeker een bioscoopkaartje waard en daarmee uit. Ze hadden er eigenlijk een comedy van moeten maken...
Score: 7/10
Martijn Warnas
|
Alle informatie op Warnas' Movie Academy is eigendom van Warnas.net en mag niet op een andere manier worden bekeken, verspreid, geciteerd of gebruikt dan door het bezoeken van deze website, behoudens schriftelijke toestemming van de maker, te bereiken via . 
|