Voor de duidelijkheid: Elysian (Ie-lai-si-jan, talenwonders) Fields is geen plaats, maar de naam van een escortservice. Dit is weer zo'n goedkope truuk om een film een onverdiend interessante titel te geven. (Ik stel voor dit fenomeen de naam Iles Flottantes te geven.) Het Monster Uit Chicago kan gewoon een proefzending wattenstaafjes uit Amerika zijn, maar zo klinkt het niet! Hup, een punt aftrek. Dat gaat goed.
Het escortbureau in kwestie wordt geleid door Luther Fox, gespeeld door Mick Jagger. Ik ken hem verder niet, maar mijn oma heeft al zijn platen en hij ziet eruit als The Mummy met een stropdas. Het bureau van Fox heeft overigens alleen heren in dienst. En die heren komen alleen bij rijke dames over de vloer. "Noem het ouderwets," zegt Luther daarover.
Byron Tiller, nog zo'n geloofwaardige naam, is schrijver. Het is hem zelfs gelukt een boek gepubliceerd te krijgen, namelijk Hitler's Child. Dat ligt nu in de uitverkoop, voor drie dollar. En daar blijft het liggen.
Byron (Andy Garcia) is getrouwd met een hele leuke vrouw die overloopt van begrip en bewondering voor haar echtgenoot. Niet één keer hoor je haar mompelen dat hij, terwijl hij zit te wachten tot een uitgever zijn nieuwe boek koopt, misschien een fatsoenlijke baan kan nemen. Als schrijver moet je zo'n vrouw koesteren, geloof me. Ondertussen raakt de bodem van de huishoudknip wel in zicht en op dat moment duikt Luther Fox dus op. Je voelt het aankomen: na een hoop geaarzel en gezemel gaat Byron voor zijn escortbureau werken. Daar treuzelt hij trouwens wel érg lang mee. Hij vraagt zelfs of hij ook alleen dates kan doen waarbij geen sex komt kijken. Achgossie... En het spreekt voor zich dat hij thuis niks vertelt en als smoes verzint dat hij met uitgevers aan het onderhandelen is.
Byron's eerste klant is Andrea Alcott, de jonge vrouw van de stokoude, wereldberoemde schrijver Tobias Alcott (James Coburn). Byron gaat met haar mee naar de opera en dat is het dan, wat de date betreft. Nu ben ik bepaald geen playboy, maar zelfs ík had Andrea meer waar voor haar geld kunnen geven als het alleen om vrolijk gezelschap gaat. En dan staat een smoking mij ook een stuk minder goed dan Byron. De lul vraagt zelfs om een bonnetje als ze na afloop nog een kopje koffie nemen.
Wonder boven wonder bestelt ze hem de week daarop opnieuw. Uiteindelijk leidt dit tot een ontmoeting met haar beroemde echtgenote, die toevallig bijna klaar is met wat ongetwijfeld zijn laatste boek zal zijn. En zo begint er een bijzondere samenwerking, waarbij Byron zowel de heer als mevrouw Alcott van dienst is.
De kernvraag is natuurlijk waarom Byron toch voor Luther gaat werken, als het hem zo tegenstaat. Alsof ze in Hollywood geen brugwachters of nachtportiers nodig hebben, wat toch prima baantjes zijn voor schrijvers. Je ziet 'm werkelijk niet een keer lachen, deze gekwelde ziel. Niemand dwong hem om de gigolo te gaan spelen, maar hij blijft er de hele film over mokken. Bovendien schrijft hij duidelijk boeken waar niemand op zit te wachten. Flikker toch op man, ga hamburgers bakken. Luthor is in dit verhaal iets meer dan alleen de slang in het paradijs. Hij heeft namelijk een vaste klant waar hij zelf verliefd op wordt. Dit leidt vervolgens nergens toe, maar het is een reden om Mick Jagger af en toe in beeld te brengen. Hij zal wel een paar centen gekost hebben en dat wil je ook dat zo'n man waar voor zijn geld levert, niet dan? Overigens was het geld voor deze film na 30 draaidagen op, dus misschien hadden ze hier een goedkopere Brit voor kunnen inhuren, om wat geld over te houden voor een spannender verhaal. Aan de andere kant is Jagger best leuk als souteneur, dat moet gezegd.
Dit moet overigens ook (deels) een comedy zijn. Laat ik volstaan met te zeggen dat ik, noch iemand anders in de zaal ook maar één keer gelachen heeft. Hoewel... van Mick Jagger in een net pak moest ik toch wel even grinniken. Verder heeft de film niet echt een boodschap, tenminste niet een waar we in het dagelijks leven iets aan hebben. Dit is bepaald geen vernieuwde Pretty Woman en hoewel ik er niet op zit te wachten zou de film meer indruk maken als we wat duidelijker te zien kregen waarom het vak van Gigolo dan wel zo zwaar is. Voordat Byron kennis maakt met Andrea zou hij eigenlijk wat meer ervaring moeten hebben in het vak. Niet dat ik nu zo graag wil weten wat oude dametjes allemaal lekker vinden, maar het had deze film wat peper in zijn reet gegeven. (Misschien is dat wel... oh never mind.)
Eigenlijk steelt James Coburn, voor wie dit een van zijn laatste films was (hij stierf in november 2002 maar deze film ligt al bijna 2 jaar op de plank) de show. Hoewel de meeste karakters, inclusief het zijne, nogal oppervlakkig zijn, weet hij er tenminste een beetje fut in te blazen. Als je fut blaast, tenminste. En die laatste vraag is wat mij betreft een stuk boeiender dan deze hele film bij elkaar. Hij is niet onaardig, niet irritant en zelfs redelijk onderhoudend, maar twee uur na afloop ben je 'm straal vergeten. Gelukkig had ik nog een mooie oneliner genoteerd: "Fucking is the last resort for the man who feels impotent." Die zin zou ik onthouden, als ik jou was. Ooit ga je daar helemaal de blits mee maken.
Score: 6/10
Martijn Warnas
|
Alle informatie op Warnas' Movie Academy is eigendom van Warnas.net en mag niet op een andere manier worden bekeken, verspreid, geciteerd of gebruikt dan door het bezoeken van deze website, behoudens schriftelijke toestemming van de maker, te bereiken via . 
|