Er was ooit ook een podcast. Klik hier

Eerst even dit: Prada is een kledingmerk. Een echt bestaand merk, bedoel ik. Als je dat, net als ik, niet wist, kun je deze film meteen al overslaan. Mocht je nu met je ogen rollen en denken: 'Hoe kán iemand zo dom zijn', dan zou dit nog wel eens een boeiend filmpje kunnen worden.

Andrea Sachs is pas afgestuurd in de journalistiek (ofzo, een hoop details van deze film zijn mij ontgaan wegens verregaande desinteresse) en is naar New York gekomen op zoek naar een baan. Maar ja, vindt maar eens een baan in de journalistiek in New York. Er gebeurt daar immers niets, er woont geen hond en van radio, tv of kranten hebben ze ook nooit gehoord. Daarom schrijft Andrea (Anne Hathaway) zich in bij een uitzendbureau, dat haar naar het kantoor van Runway stuurt.

Runway is een modeblad. Een invloedrijk modeblad, zelfs. Gelukkig leggen ze voor mensen zoals ik uit hoe een modeblad invloed kan hebben op wat dan ook, behalve op de ontbossing door de verspilling van superdik glossy papier: wat eindredactrice Miranda Priestly (Meryl Streep) mooi vindt, komt in het blad en wordt dé trend. Vindt ze het niets, dan kan het betreffende modehuis de hele collectie met een gerust hart aan een daklozenopvang schenken want dan wordt het niets meer. En dat is kennelijk belangrijk. Er hoort een idiote speech bij van Miranda, iets over een exclusieve blauwe riem die uiteindelijk leidde tot blauwe slobbertruien in de uitverkoopbakken. Niet écht het equivalent van de 'God is an absentee landlord'-speech, als je het mij vraagt.

Nu is Andrea, die tot haar sollicitatie nog nooit van Runway had gehoord, best een lekker ding en ze kleedt zich volgens mij ook heel aardig. Bij Runway wordt ze echter gezien als een uitgesproken dik wijf (ze is ongeveer zo dun als een kerstboomstam, maar de rest is zo dun als een tandenstoker) dat in kleren van haar overleden oma rondloopt. Mede daarom, maar ook omdat modemensen kennelijk erg onaangenaam zijn, wordt ze door iedereen afgebekt.
Dat ze de baan krijgt en aanneemt is op zich al een raadsel, maar deze film verzekert ons zeker vijf keer dat dit 'een job is waar miljoenen meisjes een moord voor zouden doen' en dat je na een jaartje voor Runway te hebben gewerkt echt overal terecht kunt. Iets zegt me dat ze er bij de New York Times toch niet erg van onder de indruk zouden zijn, maar wie ben ik als het op mode aankomt? Ik heb na vier jaar keihard onderhandelen met mijn vrouw eindelijk voor elkaar gekregen dat ik kleding met een gat dat kleiner is dan een euro nog niet hoef weg te gooien. Ik bedoel maar.

Hoe dan ook, Andrea begint als een van de assistentes van Miranda en wordt als voetveeg gebruikt. Haar dag begint met het halen van tien verschillende soorten koffie (van een koffie-apparaat hebben ze nog nooit gehoord, het moet allemaal van buiten de deur komen) en ze krijgt daarna allerlei idiote klusjes. Voorbeeldje: regel het nieuwe boek van Harry Potter, voor Miranda's dochtertjes. En dan bedoelt Miranda dus niet het nieuwe boek in de boekhandel, maar het nieuwe boek waarvan het manuscript nog geheim is! En dan graag voor vier uur in tweevoud op haar bureau. Verdient zo'n wijf nou klappen of niet?!
Langzaam maar zeker went Andrea aan haar nieuwe baan en met name als ze zich eens in het nieuw steekt krijgt ze opeens stukken meer respect van haar omgeving. Raar en onzinnig, maar de film doet alsof Andrea eindelijk een beetje slim begint te worden!

Nu zou je denken dat Miranda gaandeweg een paar gevoelige lesjes leert of op zijn minst flink te kakken wordt gezet. Nou, niet dus. Deze film heeft namelijk een paar ongezonde Amerikaanse filosofietjes als basis, waaronder dat je best een klootzak mag zijn als je maar goed bent in je werk. Daarom mag je in Amerika ook in een protserige wagen rijden zonder dat mensen je hoofdschuddend nakijken en hun duim en wijsvinger twee centimeter van elkaar houden.
Is het dan zo dat Andrea zich laat meeslepen in de modewereld en vergeet wat écht belangrijk is? Ja, die kant wil het verhaal wel op. Maar erger dan dat ze altijd haar telefoon opneemt en zich duurder gaat kleden wordt het eigenlijk niet. Het gaat ergens wel mis met dat haar vriendje en haar vader vraagt zich af of zijn dochter wel de juiste prioriteiten stelt, maar veel meer heb ik er niet van gemerkt. Trouwens, je hoeft ook niet te denken dat Andrea haar journalistieke achtergrond gebruikt om eens undercover te gaan in het misselijkmakende modewereldje om met een vonkend artikel bij een krant binnen te komen. Welnee, dat komt niet eens bij haar op. Andrea is gewoon een karakterloos trutje en mede daarom valt er eigenlijk niets te beleven in dit verhaal. Noem het Calvinistisch, moralistisch of desnoods kubistisch (kun je lachen), maar ik verwacht gewoon dat rijke bitches die zich boers gedragen een lesje in nederigheid geleerd wordt. Het boek waarop de film gebaseerd is mag dan wel omschreven worden als een 'roman à clef', oftewel een boek met een sleutel tot een verborgen laag, maar dat geldt absoluut niet voor de film. Natuurlijk gaat het niet écht over mode, dat snap ik ook wel. Het gaat over doen wat nodig is om succes te krijgen, desnoods ten koste van fatsoen, je vrienden en je eigen waarden. Dat is de American Dream, nietwaar? Maar wie zit daar nu op te wachten?

Kijk, je hoort mij niet beweren dat kleding niet belangrijk is. Als mijn shocktroopers op een dag uitzwermen over de wereld om alle religieuze fanaten op de trein te zetten (tradities zijn belangrijk), wil ik immers ook dat hun uniformen er netjes uit zien én makkelijk te wassen zijn. Maar het is gewoon niet vol te houden, zo'n eh... klerenfilm. Vrouwen in films hebben altijd van die stomme beroepen, galeriehoudster of PR-tutje ofzo, maar dit is echt het toppunt en ik was het al snel zat. Alleen het begin is wel aardig, want dan moppert Andrea nog op de oppervlakkigheid van de modewereld en dat soort dingen hoor je niet zo vaak van vrouwen.

Het is een makkelijke fout om een film over onsympathieke mensen slecht te vinden omdat je je tijdens het kijken nu eenmaal onprettig voelde. Dat kan ook juist betekenen dat de film goed was. Maar heus, The Devil Wears Prada is in geen enkel opzicht goed. Hij is niet grappig, hij is niet inspirerend, hij in niet interessant en er zit zelfs geen wijze les in. Het is, kortom, het film-equivalent van een modeblad: niet echt belangrijk, behalve in de ogen van een heel klein groepje.

Score: 4/10
Martijn Warnas

Alle informatie op Warnas' Movie Academy is eigendom van Warnas.net en mag niet op een andere manier worden bekeken, verspreid, geciteerd of gebruikt dan door het bezoeken van deze website, behoudens schriftelijke toestemming van de maker, te bereiken via .