In The Bourne Identity, een boek van Robert Ludlum, wordt uitgebreid verteld over een man (Matt Damon) die zijn geheugen kwijt is op het moment dat hij door Italiaanse vissers wordt opgedregd uit zee. De enige aanwijzing over zijn identiteit, afgezien van twee schotwonden die duidelijk maken dat op zijn minst één persoon hem niet graag mocht, is een geimplanteerde capsule met daarin het nummer van een Zwitserse bankrekening. Daarnaast blijkt de man een heleboel talenten te hebben: hij spreekt vloeiend Frans, Duits, Engels en Nederlands (tot zover zou het trouwens ook over mijn moeder kunnen gaan) maar heeft daarnaast nog wat vaardigheden die je minder vaak bij slagers en postbodes ziet, maar juist wel bij geheim agenten. Althans, in de film. Een aardig voorbeeldje is de klaagzang van de man zonder naam tegenover een jongedame die hij net heeft leren kennen (en die hij de rest van de film achter zich aan sleept, want zo gaat dat nu eenmaal):
"Ik weet de kentekens van alle zes de auto's voor de deur. Ik weet dat de serveerster linkshandig is. Ik weet dat de man aan de bar 215 pond weegt en zichzelf goed kan verdedigen. Ik weet dat de meest waarschijnlijke plek om een wapen te vinden, de cabine is van de grijze vrachtwagen buiten. En ik weet dat ik op deze hoogte een halve mijl op volle kracht kan rennen voordat mijn handen gaan trillen. Hoe kan ik dat nu allemaal weten, maar niet weten wie ik zelf ben?"
Sommige schrijvers specialiseren zich in dikke boeken voor rustige vakanties. Stephen King richt zich dan meer op het griezelwerk, maar mannen als Frederick Forsyth en Robert Ludlum doen hun best om de lezer een zo gedetailleerd mogelijk beeld te geven van de werkwijze van moordenaars en de politiemensen die ze op moeten sporen. Daarbij kijken ze niet op een bladzijde meer of minder. Voor mijn gevoel stond de man die een aanslag zou plegen op de Franse president in Day Of The Jackall (van Forsyth, die ik er even bijhaal om aan te geven dat dit echt een genre is) na vijfhonderd pagina's nog steeds rustig zijn schutterstalenten te oefenen op een pompoen. Zulke details moet je trouwens nooit controleren, vind ik.
Hoe dan ook, de sfeer van die boeken is aardig getroffen. Wel is er natuurlijk veel meer actie dan in zo'n boek. Die is van een redelijk niveau, dus al met al kunnen we spreken van een verdomd aardig filmpje, amice. Meer valt er eigenlijk niet over te vertellen, want wat het genre betreft is dit toch een dertien in het dozijn standaardverhaaltje. Deze keer wordt het alleen erg vakkundig verteld.
Score: 7/10
Martijn Warnas
Zie ook de review van het vervolg, The Bourne Supremacy.
|
Alle informatie op Warnas' Movie Academy is eigendom van Warnas.net en mag niet op een andere manier worden bekeken, verspreid, geciteerd of gebruikt dan door het bezoeken van deze website, behoudens schriftelijke toestemming van de maker, te bereiken via . 
|