Er zijn veel factoren die voor mij een reden kunnen zijn om naar een bepaalde film te kijken, maar het argument 'Starring Leonardo DiCaprio' staat op die lijst ongeveer op nummer 2733, net tussen 'bevat een shot van een Daihatsu Cuore' en 'een der figuranten draagt een mooie stropdas'. Het was zelfs een doorslaggevende reden om niet naar Titanic te gaan. Voor ik me wijd aan een evaluatie van The Beach moet ik dus eerst maar eens bij mezelf te rade gaan omtrent de oorzaak van mijn afkeer voor dit mannetje, want ik wil toch op zijn minst de schijn van objectiviteit ophouden.
Ik denk dat het een combinatie van factoren is. Zo hoor ik iets te vaak hoe jongedames in mijn omgeving zich in de bioscoop aan hem verlustigd hebben. Da's behoorlijk irritant, temeer omdat ik niet erg op Leo lijk. Maar het ergste vind ik nog dat Leo geen baardgroei lijkt te hebben. Zelfs na maanden op een tropisch eiland is zijn kin zo zacht als een babybilletje. Terwijl ik vier uur na het scheren al op een Palestijnse terrorist (een pleonasme, ik weet het) ga lijken. In The Beach is het extra hinderlijk omdat Leo (zijn tweede naam is overigens Wilhelm... grinnik...) meestal geen shirt aan heeft. Zo'n borstkas had ik voor het laatst op mijn twaalfde. Ik zit zelf met zo'n irritante kokosmat aan (of eigenlijk onder) mijn nek. Bah, niet eerlijk. Maar goed, nu weet ik voor mezelf de oorzaak en hoewel ik blijf volhouden dat hij slechts een matig acteur is, kan ik nu in elk geval een stukje objectiever over The Beach oordelen:
This movie sucks ass.
Tja, al met al zijn we er dus niet zoveel mee opgeschoten. The Beach is gebaseerd op een boek van Alex Garland en zoals wel vaker gebeurt bij boekverfilmingen is het verhaal ingekort. Bovendien zijn boeken bij uitstek geschikt om iemands gedachten weer te geven, maar bij een film worden dat al snel eindeloze scènes met een voice-over en dat wil niemand zien. Niet dat ik het boek heb gelezen, overigens: ik lees alleen de Bob Evers-serie en Vara TV Magazine. Anders was ik wel boekrecensent geworden, niet dan? Wel heb ik ooit 'Lord of the flies' moeten lezen, wat toevallig ook gaat over een groep jonge mensen op een eiland. Er zijn wat overeenkomsten, maar daar zal ik niet al te moeilijk over doen. De mogelijkheden op een onbewoond eiland zijn natuurlijk vrij beperkt: beetje zwemmen, beetje duiken, elkaar uitmoorden en dan heb je het wel gehad. Een swingende auto-achtervolging zit er niet zo snel in, bedoel ik maar.
Oh ja, dat verhaal: Richard (DiCaprio), die niet eens zo beleefd is ons zijn achternaam te vertellen, vertrekt op de bonnefooi naar Thailand om eens iets spannenders mee te maken dan schoolbanken en sollicitatiegesprekken. In een goedkoop hotel ontmoet hij de knettergekke Ier Daffy, die van zijn hart geen moordkuil maakt door voortdurend hardop tegen iedereen te schelden. Van hem krijgt Richard een kaartje waarop 'The Beach' staat aangegeven: een beschutte baai op een eiland waar niemand mag komen en waar het leven kennelijk erg mooi is. Dat klinkt redelijk avontuurlijk dus Richard klopt aan bij het jonge Franse stel in de hotelkamer naast ze en vraagt of ze mee gaan zoeken.
Uhm... wacht eens even: is dat normaal? Ik loop wat achter waar het omgangsvormen betreft, maar is het gebruikelijk om bij wildvreemden aan te kloppen met vage verhalen en ze mee te nemen op reis? Kennelijk wel, want Françoise en Étienne gaan nog mee ook.
Uiteraard vinden ze dat eiland en op het eerste gezicht lijkt het leven daar inderdaad erg leuk, tenminste als je van het strandleven houdt. Persoonlijk zou ik er stapelgek worden, al betekent het leven op een eiland voor de bewoners (overigens allen ruim onder de 30) niet persé dat ze ook de consumptiemaatschappij hebben afgezworen: er is een blijvende behoefte aan Game-boys, batterijen en eye-liner. Verder gedraagt iedereen zich opvallend netjes. Té netjes: op een beetje camping in Marbella gaat het er een stuk ruiger aan toe en daar heb je dan nog politie in de buurt om het feest te bederven. En persoonlijk vind ik grote groepen topless vrouwen toch wel de grootste charme van zo'n eiland maar zelfs dat zit er niet in, dus waarom al die kerels daar nu blijven... Het lijkt wel een EO-jongerendag.
Hoe dan ook, je kunt op je vingers natellen dat zo'n ideale gemeenschap niet lang ideaal blijft. Dat blijkt bijvoorbeeld als iemand gewond raakt en de rest door het voortdurende gekerm van de patiënt zo geïrriteerd raakt dat besloten word hem buiten gehoorsafstand te leggen en hem aan zijn lot over te laten. Dit en een paar andere akkefietjes (die uiteraaaaaaaaard weer te maken hebben met vrouwen) zorgen ervoor dat Richard langzamerhand zijn verstand verliest.
De film wil van alles, maar niks lukt: de corrupte kant van zo'n hippie-achtige samenleving, de liefde tussen Richard en Françoise en de bedreiging van een paar buitenstaanders die ook op dat eiland willen komen zijn op zich allemaal interessante uitgangspunten, die echter geen van alle echt diep worden uitgewerkt. Bovendien komt er na drie kwartier pas schot in de zaak. Voor mij hoeft het dus allemaal niet zo. Mijn collega-recensenten lijken dat voor de verandering met mij eens te zijn en dat is ook wel eens leuk (voor hen, bedoel ik uiteraard).
Ik moet er wel bij zeggen dat ik me dit pas realiseerde na er een nachtje over geslapen te hebben: toen ik de zaal uit kwam wist ik echt nog niet wat ik er nou van moest denken. In elk geval had ik me niet bijzonder vermaakt en uiteindelijk is dat voor mij de beste indicatie. Het ligt niet eens aan DiCaprio of de rest van de cast, maar puur aan het verhaal. Regisseur Danny Boyle (Trainspotting) wil gewoon teveel tegelijk, hoewel het verhaal vaak nodeloos traag is. En met wat meer blote borsten zou dat een stuk beter te verdragen zijn geweest, want een beter excuus dan zo'n eiland is er gewoon niet. Als er nog een deel twee komt, kunnen ze het dat het beste door Dick Maas laten regisseren. Die weet er wel raad mee.
Score: 5/10
Martijn Warnas
(Wat Martijn betreft is élke film voor verbetering vatbaar door meer blote borsten in beeld te brengen. Normaal haal ik die suggestie er altijd uit, maar deze keer heeft hij eigenlijk gelijk. De laatste keer dat ik zulke brave Amerikaanse tieners zag was in Family Ties. - Ed.)
|
Alle informatie op Warnas' Movie Academy is eigendom van Warnas.net en mag niet op een andere manier worden bekeken, verspreid, geciteerd of gebruikt dan door het bezoeken van deze website, behoudens schriftelijke toestemming van de maker, te bereiken via . 
|