Als ik eerlijk ben boeit Spiderman me niet zo. Oh wacht, je moet het schrijven met een streepje ertussen zie ik nu. Spider-man dus. Misschien scheelt dat?

Eh… nee. Nog steeds niet boeiend. Geen idee hoe dat komt, maar het zou mijn oordeel over die films niet in de weg moeten staan. En voor de eerste twee films komt dat ook uit, want hoewel ik mijn bedenkingen had over het verhaal kregen ze beide een 7,5. De tweede keer was dat weliswaar een soort ballorigheid van mijn kant, maar hij telt toch.

Nu deel drie opdook, drie jaar na de vorige sequel, was ik alles weer straal vergeten. Groene Goblin? Fotojournalist voor een krant waarvan de hoofdredacteur Spiderman eigenlijk haat? Oom vermoord? Nou, als jij het zegt… Gelukkig had ik mijn eigen reviews nog, maar die konden me niet voorbereiden op de schok die Spider-Man 3 bleek te zijn.

Ik heb zelden een verhaal gezien dat zo gemakzuchtig en lui is opgebouwd.

Jajaja, ik weet het en ik roep het zelf ook: wat kun je nou verwachten bij films die gebaseerd zijn op stripboeken? En dan nog wel van dat Amerikaanse spul! Maar toch is dit een regelrechte aanfluiting. Nog afgezien van het feit dat ik blij was pen en papier bij de hand te hebben, zitten er een aantal ontzettend flauwe truuks in. Geheugenverlies, bijvoorbeeld. Of een meteoriet met kwaadaardig zwart slijm, dat dus letterlijk uit de lucht komt vallen. Voor de ZOVEELSTE keer een opdracht van de Daily Bugle om een lastercampagne tegen Spiderman te beginnen. En Peter blijft ook maar om Mary-Jane heen draaien. Hebben die twee het nou al eens gedaan of hoe zit dat? Ik heb met vrouwen altijd een engelengeduld gehad, maar ik zou het echt niet raar vinden als Peter Parker nu eens een keer 'Okay trut: neuken of opzouten,' zou verzuchten.

Ik ga het verhaal even samenvatten, maar je wordt niet geacht op te letten. Wat mij betreft ga je ook iets voor jezelf doen, ik doe dit puur omdat ik Spider-Man 4 natuurlijk ook weer ga zien (in 2009) en dit is dan een geheugensteuntje.

Verhaallijn 1: Mary-Jane krijgt een rol op Broadway maar wordt, nadat de recensies verschijnen, uit de show gezet. Daar is ze erg verdrietig om, maar Spider-Man is zo druk met het spelen van de held en het in ontvangst nemen van dankbare zoenen dat hij het niet merkt. Die relatie komt onder druk te staan, mede dankzij Harry.

Verhaallijn 2: Een meteoriet met eng zwart slijm, Symbiote geheten, slaat in zonder dat Spider-Man het merkt (wat nou Spider-sense) en dat slijm volgt hem naar huis. Het kruipt op zijn pak en geeft hem tijdelijk extra krachten. Daarna stapt het over naar Harry.

Verhaallijn 3: Harry Osborn was de beste vriend van Peter Parker, maar is bitter over het feit dat die zijn vader, The Green Goblin, heeft gedood. Gebruik makend van dezelfde techniek als zijn vader begint hij een aanval op Spider-Man. Die ramt hem echter zo hard van zijn vliegende skateboard dat hij geheugenverlies krijgt en een tijdje aardig is.

Verhaallijn 4: De man die Peters oom vermoordde blijkt niet degene te zijn waarmee Peter in deel I al afrekende. Het is een crimineel die pas ontsnapt is uit de gevangenis en daarbij stomtoevallig (…) precies in een militair experiment verzeild raakte waardoor hij een superkracht krijgt: hij bestaat uit zand en kan elke vorm aannemen die hij wil. Zijn plannen: veel geld stelen, voor zijn zieke dochter.

Verhaallijn 5: Peter is fotograaf voor de Daily Bugle, maar krijgt concurrentie. Deze Eddie Brock is ook op zoek naar onvoordelige plaatjes van Spidey en vervalst er uiteindelijk één. Als dat uitkomt zweert Eddie wraak en wordt hij een nieuwe vijand: Venom.

Niks tegen een aantal leuke lijnen die langzaam bij elkaar komen, maar dit is echt een bij elkaar geraapt zootje met een aantal erg goedkope truuks. De stunts en de effecten zijn heel aardig, maar daar had ik dus al 121 + 127 minuten, dus ruim vier uur van gezien. Kom nou eens met een verháál, in plaats van nog eens 140 minuten van dit gelul. Goed, dat ruimteslijm is onderdeel van het Marvel canon, maar het blijft een achterlijke en goedkope truuk. Een van de vele, ook dat nog. Het enige aardige aan de film zijn de scènes waarin Peter zijn zelfvertrouwen terug heeft en letterlijk dansend door de stad loopt. Oh en Mary-Jane krijgt de ram op haar bek waar ze al heel lang om vraagt. Beetje weinig: vijf leuke minuten op ruim twee uur.

Ik heb het gehad met Spiderman. Glas erover, papiertje eronder en uit het raam ermee. Tot over 2 jaar. Als ik dit werk dan tenminste nog doe, want in mijn vrije tijd hoef ik dit dus echt niet meer te zien.

Score: 4/10
Martijn Warnas

Zie ook deze reviews: