Soms is het aardig om een film tijdens een reguliere voorstelling te
bekijken: dan zie je meteen duidelijk welk publiek hij trekt. Zo zat ik
deze keer in een zaal met ongeveer vijftig pubers, voorzien van donzige
snorren en eigen flessen cola. Ik was met afstand de oudste, want
gemiddeld waren ze ongeveer 17 jaar.
Het verschijnsel South Park ga ik hier trouwens niet nader uitleggen.
Als je niet weet wat het is ben je gewoon niet cool. En ik praat niet
met mensen die niet cool zijn. Ga maar fijn je tuin harken, opa!
Het verhaal: Kyle, Stan, Cartman en Kenny glippen naar binnen bij een voorstelling van de nieuwe Canadese film 'Terrance and Phillip: Asses Of Fire'. In die film wordt nogal veel gevloekt en bovendien vinden de hoofdrolspelers het (zoals bekend, mag ik aannemen als je nu nog leest) erg leuk om winden te laten. Eenmaal buiten vraagt Cartman zich af of je inderdaad je eigen scheet in de fik kunt steken. Kenny probeert het uit, vliegt in de fik en gaat dood. (Oh my God, etc.) Dat incident, plus het feit dat de kinderen nu nog erger vloeken dan normaal, is aanleiding voor Kyle's moeder om actie te ondernemen: die Canadezen verpest de jeugd met hun vieze films! Ze vormt daarom de beweging Mothers Against Canada. Terrance en Phillip worden gegijzeld en moeten voor de rechter komen. Canada pikt dat echter niet en eist het tweetal, dat samen verantwoordelijk is voor meer dan 50% van het Canadese bruto nationaal produkt, terug. Dat wordt dus oorlog. Overigens zijn Amerikanen en Canadezen makkelijk uit elkaar te houden: Amerikanen hebben een mond en bij Canadezen staat de bovenste helft van de schedel los op de kaak en klappert die op en neer. Ook zeggen 'aboet' als ze 'about' bedoelen.
Ondertussen ontdekt Kenny, die wegens vloeken in de hel terecht is gekomen, dat Sadam Hussein en de duivel een pact hebben gesloten en wachten op een apocalyptisch teken om de aarde in hun macht te krijgen. Als het bloed van twee onschuldige Canadezen op Amerikaanse bodem vloeit, zal het zo ver zijn. Kenny verschijnt als geest aan Cartman, die echter andere problemen aan zijn hoofd heeft, of beter gezegd in zijn hoofd: men heeft een chip in zijn schedel geïmplanteerd die bij elk lelijk woord een fikse stroomstoot afgeeft.
De film is visueel net zo (on)aantrekkelijk als de TV-serie. Afgezien van wat gelikte digitale effecten wanneer Kenny in de hel terecht komt, hoef je echt niet te rekenen op mooiere plaatjes, zoals bijvoorbeeld in Beavis en Butthead do America wel het geval was. Toch verschilt de film op een belangrijk gebied van de TV-serie: er zijn namelijk een aantal schitterende liedjes voor geschreven. Deze parodiëren voornamelijk de songs uit Disneyfilms (maar ook van het genre Les Miserables en Lenny Kravitz) en dat moet je wel een beetje snappen want de gemiddelde Southpark-fan houdt daar volgens mij helemaal niet van. Dat is ook meteen het probleem van deze film: er zit humor in op zoveel niveau's dat het volgens mij geheel aan de gemiddelde puber voorbijgaat. Voor hen is het dus niet veel meer dan een extra lange aflevering van de TV-serie. Er werd in elk geval niet erg veel gelachen, behalve dan door mij en het groepje meisjes achter me. Of die meiden nu zaten te lachen om al die domme jongenshumor of dat ze de film met zijn dubbele lagen écht leuk vonden weet ik niet, maar de doelgroep begreep er duidelijk veel minder van.
Bij Matt Stone en Trey Parker weet je nooit of ze nu sociaal commentaar geven of gewoon opzettelijk grof en beledigend zijn. Zo is er sprake van een speciaal bataljon soldaten die in de oorlog met Canada de zware klappen op moet vangen. Niet geheel toevallig zijn al die soldaten zwart. De blanke soldaten krijgen orders om te wachten tot de 'bruintjes' een bres hebben geslagen. Dat krijgsplan wordt dan weer ontvouwen via een 3d-animatie. Als de PC waarop die draait vastloopt, wordt Bill Gates erbij gehaald en voor zijn kop geschoten. Sadam Hussein heeft in deze film een homosexuele relatie met de duivel. Van dat soort humor dus. Lust je nog peultjes?
Nog twee leuke weetjes: Minnie Driver doet de stem van Winona Ryder, die tijdens een show voor militairen een leuk truukje met pingpongballen demonstreert en Brent Spiner (Data) imiteert Conan O'Brien. Ook Eric Idle is even te horen. South Park is al lang geen cult-programma meer, maar dat houdt de makers niet tegen om er nog steeds vol tegenaan te gaan. Je gelooft soms letterlijk je oren niet. Ik zou er een moord voor doen om in de zaal te zitten als ze deze film per ongeluk op een EO jongerendag draaien. Of in de Irakese ambassade...
Voornamelijk vanwege de geweldige liedjes krijgt South Park de volgende score:
Score: 8/10
Martijn Warnas
|
Alle informatie op Warnas' Movie Academy is eigendom van Warnas.net en mag niet op een andere manier worden bekeken, verspreid, geciteerd of gebruikt dan door het bezoeken van deze website, behoudens schriftelijke toestemming van de maker, te bereiken via . 
|