Het belangrijkste wil ik meteen even kwijt: deze film is goed en grappig, ga hem bekijken. En dat zeg ik niet omdat ik een of andere geitenwollen sok ben die graag aan integratie doet, of omdat ik een Marokkaanse vriendin heb, of omdat ik me graag politiek-correct opstel, maar omdat het een vlotte, vaak grappige, lekker cynische film is die bepaald niet zijn best doet om je ervan te overtuigen dat alle Marokkanen zo leuk en aardig zijn. Integendeel, gek genoeg! Het script laat vrijwel alle vooroordelen de revue passeren die over Marokkanen bestaan, van het feit dat de oudere generatie totaal geen interesse heeft in integratie tot het idee dat elke Marokkaan een crimineel is, of er op zijn minst een in de familie heeft. Het lijkt wel of dit verhaal is bedacht door de jaarvergadering van de LPF!
Een aparte film dus, Shouf Shouf Habibi. We volgen (onder meer) het verhaal van Ap, een jonge Marokkaan met verkeerde vrienden uit een zeer traditio...pardon stereotype Marokkaans gezin. Ap's vader loopt op straat in zo'n lange bruine jurk en de enige Nederlandse woorden die hij kent zijn plaatsnamen. Zijn moeder is net zo'n type, maar als extra grapje draagt ze een bril die ongeschikt is voor haar oogafwijking omdat ze in haar eentje naar de opticien moest en haar complete Nederlandse woordenschat bestaat uit de woorden: 'Is goed'. Als ze 's nachts haar dochter Leila door de tuin ziet sluipen (die natuurlijk stiekem ontsnapt om te gaan stappen) denkt ze de heilige Ibrahim te zien!
En die dochter is dus zo'n meid die perfect in de Nederlandse maatschappij past maar er helaas niet in durft te gaan wonen omdat ze anders voor hoer wordt uitgemaakt. Zo'n meisje waar veel Marokkaanse jongens niet mee wensen te trouwen, omdat ze in het vaderland liever een gehoorzame maagd scoren. Hoewel… bijna elke avond zit er wel een vader op de bank die zijn zoon aanprijst. (Hij heeft een goede baan! Hij verkoopt wasmachines!) Maar dat komt ook omdat Leila zich thuis een stuk traditioneler gedraagt dan buiten de deur. Ze is echter bepaald niet van plan zich te laten uithuwelijken.
Tot slot is er nog Ap's jongere broer Dries, die zich specialiseert in afpersing. Uiteraard weet hij dat zijn zus geregeld uit huis ontsnapt, maar ook loopt hij op school rond met een digitale camera om Marokkaanse meisjes te fotograferen die stiekem de hoofddoek hebben afgedaan. Weliswaar moet zijn vader daar voor op school komen, maar aangezien de man geen Nederlands spreekt en Dries dus zelf moet tolken, krijgt hij daar thuis echt geen problemen mee…
Na een aantal tegenslagen in het leven besluit Ap 'serieus' te worden. Daaronder verstaat hij: een nette baan zoeken (wat uiteraard niet meevalt), in Marokko een bruidje scoren en weer eens wat vaker naar de moskee. Helaas wordt hij door zijn vrienden en domme pech steeds weer teruggetrokken in zijn oude milieu, daarbij nauwlettend gevolgd door zijn oudere broer, een politieman.
Een van de (vele) subplotjes draait om die broer, Sam. Hij heeft onvoorwaardelijk voor de Nederlandse cultuur gekozen, maar loopt nog steeds tegen rare verschijnselen aan. Een ander element uit het verhaal is de relatie tussen Ap's ouders: pa is uitgekeken op die bebrilde kampeertent en roept luidkeels dat hij een jongere vrouw uit gaat zoeken. Moeder slaat echter terug: letterlijk!
In het verhaal duiken ook wat Nederlandse karakters op, die over het algemeen dronken, geil of allebei zijn. Het karakter van Bridget Maasland is de enige uitzondering, als de steun en toeverlaat van Ap's zusje Leila.
Vingers omhoog, wie trilt er al van woede om al die vooroordelen en typeringen? Sorry, maar dan moet je niet bij mij zijn! Het script is geschreven door een Nederlander en een Marokkaan. Sterker nog, die Marokkaan (Mimoun Oaïssa) is de hoofdrolspeler!
Ik ben nogal onder de indruk van het acteerwerk. De rollen van oudere karakters worden gespeeld door acteurs die normaal gesproken in Marokko wonen, maar de rest wordt gespeeld door gewone Marokkaans-Nederlandse jongeren. Of ze wel eens iets jatten weet ik niet, maar ze zullen er ongetwijfeld ooit van beschuldigd zijn dus ze spelen voor een deel uit ervaring en dat loont. Cabaretier Najib Amhali is de oudere broer van de hoofdpersoon, een Marokkaan die bij de politie werkt en door zijn sociale omgeving dus met enig wantrouwen en lichte minachting wordt bekeken.
Het is jammer dat de film visueel niet erg aantrekkelijk is. Natuurlijk zijn de wijken waar het verhaal zich afspeelt geen paradijsjes, maar de film was misschien wat indringender geworden met een eigen visuele stijl. Zo te zien was het echter meer een kwestie van statief neerzetten en draaien maar. Maar goed, dat kost dan weer geld. Ik wil er geen halszaak van maken.
Verder is het verhaal buitengewoon goed en duidelijk gestructureerd. Er gebeurt van alles, maar je raakt nergens de draad kwijt en de film heeft meteen vanaf het begin lekker de vaart erin.
Zoals gezegd is het bovenal een vrolijke film. Zo raakt Ap betrokken bij een bankoverval waarbij maskers nodig zijn. Maar ja, welke moslim draagt er nu vrijwillig een varkensmasker? Grappig, maar behalve humor zit hier natuurlijk ook stof in voor honderden oeverloze discussies in buurthuizen en culturele centra. Ik moest denken aan de film Bamboozled van een paar jaar geleden. Een zwarte TV-producent wil daarin van zijn contract af en maakt een serie waarin alle mogelijke vooroordelen over zwarten worden aangehaald. Tot zijn stomme verbazing wordt de show een groot succes, waar veel mensen geen kwaad in zien omdat het juist zo overdreven is. Over die film heb ik nog weken nagedacht en voor Shouf Shouf gold dat ook. Wat moet je hier nu van vinden? Gaan we om die film lachen of hem juist boycotten? Ik hoop bijna op het laatste: van een lekker relletje zullen de bezoekcijfers dramatisch omhoog gaan en dat verdient deze film absoluut.
In de week voordat deze film in roulatie kwam presenteerde commissie Blok het rapport 'Bruggen Bouwen' aan de tweede kamer. De commissie onderzocht of de integratie van buitenlanders in Nederland goed verlopen is. De conclusie was: ja, dat is al met al goed gegaan. Half Nederland zuchtte eens diep, de andere helft schoot in de lach. Maar weet je, als jonge Marokkanen dit soort films over zichzelf maken, dan kun je niet anders concluderen dan dat die integratie inderdaad op zijn minst een flink eind op weg is.
Score: 8,5/10
Martijn Warnas
|
Alle informatie op Warnas' Movie Academy is eigendom van Warnas.net en mag niet op een andere manier worden bekeken, verspreid, geciteerd of gebruikt dan door het bezoeken van deze website, behoudens schriftelijke toestemming van de maker, te bereiken via . 
|