Een film van twee uur en 21 minuten over een paard?! Jongens, is Kevin Costner weer los? Allemachtig… Dit vak vraagt heel wat offers, daar heeft u geen idee van.
Seabiscuit is een renpaard, maar dat had u vast al begrepen. In deze film, die zich grotendeels afspeelt tijdens de periode die in Amerika bekend staat als The Depression (ze hadden toen nog nooit van de familie Bush gehoord, anders hadden ze wel 'The Could Be Much Worse' genoemd) volgen we de levens van drie mensen die zich met dat paard bemoeien. Het beest zelf blijft gewoon een paard en wordt geen Mr. Ed of zo'n iets te bijdehand Disneydier.
Zo is daar Charles Howard (Jeff Bridges), oorspronkelijk fietsenmaker van beroep. Als hij op een dag wordt gevraagd of hij verstand heeft van auto's, ziet hij in dat hij als de donder moet overschakelen naar een nieuw product. Al snel heeft hij diverse showrooms in het westen van de Verenigde Staten, waar de auto's van de Ford-fabrieken als warme broodjes verkocht worden. Howard wordt steenrijk, maar daarmee koop je nog geen geluk: op een dag pikt zijn zoontje een auto mee en dat wordt een tragedie, die hem uiteindelijk ook nog zijn huwelijk kost.
Red Pollard (Tobey McGuire, bekend uit o.a. Spiderman) is een stuk jonger dan Mr. Howard en maakt het begin van de depressie als kind mee. Zijn ouders zijn straatarm en als ze de kans zien om hun zoon een betaald baantje als stallenjongen te bezorgen, met kost en inwoning, begint Red aan een nieuw leven. Geen geweldig leven, overigens. Zo is hij ondermeer paardenverzorger, maar ook bokser en jockey.
Dan is er nog Tom Smith (Chris Cooper, een acteur die je misschien niet van gezicht kent omdat de man in zijn rollen een ware kameleon is en er steeds weer anders uit ziet), een zonderling die alles van paarden weet. Tom 'ontdekt' Seabiscuit, een veulen met onduidelijke voorouders en een lui karakter. Toch is hij er van overtuigd dat dit dier een geweldig renpaard zal worden. Met de centen van Howard en met Red op zijn rug gaan ze daar dan ook hun uiterste best voor doen. En nu komt het… dit succesverhaal inspireerde (kennelijk) miljoenen Amerikanen tijdens die vreselijke depressie-tijd. En zo wordt het echt zo'n stuk Amerikaans sentiment, met als thema dat je afkomst niet uitmaakt als je maar goed je best doet.
Deze film had zes Oscarnominaties (voornamelijk technische, maar ook één voor beste film) maar won uiteindelijk niets. Dat is veelzeggend, denk ik. De stamboom is uitstekend: de acteurs zijn bekende namen die waar voor hun geld leveren en het verhaal is gebaseerd op een zeer succesvolle roman. Toch heeft deze film een makke: hij is te langzaam. Ik heb geen enkel bezwaar tegen films die de tijd nemen om een verhaal uit te werken, maar hier had best drie kwartier vanaf gekund. Dat wil niet zeggen dat het saai is, overigens. Met name de races zijn bijzonder knap en meeslepend in beeld gebracht. Maar uiteindelijk gaat het toch iets te lang over een paard wat tegen alle verwachtingen in het snelst een rondje loopt.
Score: 7/10
Martijn Warnas
|
Alle informatie op Warnas' Movie Academy is eigendom van Warnas.net en mag niet op een andere manier worden bekeken, verspreid, geciteerd of gebruikt dan door het bezoeken van deze website, behoudens schriftelijke toestemming van de maker, te bereiken via . 
|