Grace Trevethyn lijkt het goed voor elkaar te hebben: haar echtgenoot is een succesvol zakenman en zij heeft alle tijd om zich in de kas achter hun kapitale huis in Cornwall te storten op het kweken van schitterende bloemen en planten.
Die illusie spat na een ongelukkig uitgevoerde parachutesprong van haar man letterlijk uit elkaar: de ene lening werd met de andere betaald, er is geen spaargeld en op een pensioentje hoeft Grace ook niet te rekenen. Balen, kortom. Het ziet er naar uit dat Grace de boel moet verkopen, voor zover het al niet geleasd was. Om de een of andere reden wist het hele dorp er al van, want collectanten nemen van Grace geen stuiver aan en de plaatselijke kruidenier verkoopt haar een doosje paracetamol voor vijf cent.
Haar tuinman Matthew (Craig Ferguson, die ook het script schreef) krijgt zijn ontslag en vraagt als laatste gunst haar advies over vijf vage plantjes die onder een struik in de tuin van de pastorie groeien. Grace is ook niet gek en heeft meteen door dat Matthew probeert om zijn eigen voorraad softdrugs aan te leggen. Omdat ze tegenover planten dezelfde houding heeft als een plastisch chirurg tegenover particulier verzekerden brengt ze de groene stengeltjes over naar haar kas, waar ze in de watten worden gelegd met veel licht en extra voeding. Nog geen dag later komt er een stekkie en zelfs een parkeerwacht kan dan bedenken dat hier mogelijkheden zijn voor middelbare vrouwen die verder niks kunnen en hard geld nodig hebben. Met haar laatste geld investeert ze in extra lampen en kweekbakken en als het meezit kan ze net voor de bank haar uit huis zet een lading wiet afleveren en zo de schulden van haar man afbetalen.
Zelf heb ik er ook wel eens over nagedacht: een zolderkamertje vol groeilampen en een bak vol marihuanaplanten is bijna net zo'n makkelijke bijverdienste als, om eens wat te noemen, filmrecensies schrijven. Bovendien hoef ik niet bang te zijn mijn eigen grootste afnemer te worden, want wie wiet rookt is in mijn ogen een sukkel van het treurigste soort. Wat niet wil zeggen dat ik geen geld aan sukkels zou verdienen als ik de kans had, maar aangezien de overheid tegenwoordig met straaljagers over woonwijken vliegt en met infraroodcamera's op overdreven warme zolderkamers let en het spul ook behoorlijk schijnt te stinken houd ik het voorlopig maar bij lollig doen op het Internet. Op grote schaal kweken levert nu eenmaal problemen op, zoals Grace ook al snel leert: Jan en alleman dwaalt de kas binnen, de extra lichtopbrengt van de lampen maakt van huis zowat een grondbaken voor vliegtuigen en, niet onbelangrijk: waar laat je die zooi, als je eenmaal klaar bent om te oogsten? Het gaat immers niet om een paar gram, maar om een paar vuilniszakken vol. Bovendien is de Engelse politie een stuk minder makkelijk als het om drugs zonder bijsluiter gaat.
Dit is een komedie zoals alleen de Engelsen hem kunnen maken: subtiel, deels voorspelbaar maar toch origineel gedaan en met exact de juiste koppen om het verhaal zo geloofwaardig mogelijk te maken, of in elk geval zo veel mogelijk sfeer te geven.
Stand-up komiek Bill Bailey speelt een kleine Londense dealer en Martin Clunes, de flapoor uit de comedyserie Men Behaving Badly, is de plaatselijke dokter met een meer dan medicinale belangstelling voor dope. De rest van de gezichten kwam me niet erg bekend voor, maar dat schijnt normaal te zijn, wist je dat? Alleen in Nederlandse filmwereld zie je steeds dezelfde mensen.
Die film is dus best leuk, maar mijn rechts-conservatieve kant (Da's bij Martijn ongeveer alles behalve de linker oorlel - Ed.) vond het toch wat smakeloos om zo luchtig te doen over drugs. Maar aangezien ik ongeveer de laatste Nederlander schijn te zijn met principes op dit gebied ga ik daar niet verder op door en als ze cocaïne was gaan verbouwen had ik helemaal niks gezegd. Toch wil ik even het wijsvingertje heffen en melden dat het NIET grappig is om drugs te gebruiken, ook niet als ze gedoogd worden en er dit soort films over worden gemaakt. Wie blowt is een lulhannes. Wie een prettig gevoel wil oproepen of behoefte heeft aan ontspanning timmert een vogelhuisje of leest 'De Scheepsjongens Van Bontekoe', zo simpel ligt dat. Maar toch is het een aardige film. Zo doorsnee als maar kan, dat wel, maar de Engelse doorsnee film is toch al snel dertig keer beter dan wat we er in Nederland gemiddeld van bakken. En dat komt ook omdat er in dit land teveel geblowd wordt. Onthoud dat. (Ja pa - Ed.)
Score: 7/10
Martijn Warnas
|
Alle informatie op Warnas' Movie Academy is eigendom van Warnas.net en mag niet op een andere manier worden bekeken, verspreid, geciteerd of gebruikt dan door het bezoeken van deze website, behoudens schriftelijke toestemming van de maker, te bereiken via . 
|