(Geschreven als radiotekst.)
Om te beginnen moet u weten dat Australië ooit last kreeg van een konijnenplaag. Die beesten woonden daar oorspronkelijk niet, maar kwamen mee met Britse immigranten. Omdat konijnen nu eenmaal konijnen zijn en er in Australië heel wat te knagen valt maar er weinig natuurlijke vijanden zijn, waren ze al snel een enorme plaag.
Daarom werd er een hek gebouwd dat vrijwel DWARS door Australië liep, het konijnbestendige hek oftewel het rabbit-proof fence. Maar dit is niet het verhaal van dat hek… dit is het verhaal van drie kleine Aboriginal-meisjes die een lange reis maakten LANGS dat hek. En het is ooit waargebeurd…
In de jaren dertig hield Australië er namelijk een tamelijk schandalige rassenpolitiek op na, die er op neer kwam dat het blanke ras op geen enkele wijze 'vervuild' mocht raken met Aboriginal-bloed. Nu is er een reden voor dat de Aboriginals nooit een afvaardiging naar de Miss World-verkiezingen sturen, maar als je maandenlang in de kokende hitte aan een stom hek hebt staan timmeren ben je toch wat minder kritisch en zo kwamen er aardig wat 'halfbloedjes' ter wereld. Die werden zonder pardon bij hun moeder weggehaald en naar goedbedoelde maar nogal strenge opvoedingskampjes gebracht, waar ze leerden lezen, schrijven en gehoorzamen.
Dat lot treft ook Molly van 14, haar kleine zusje Gracie en hun nichtje Daisy. Op een dag worden ze door een politieman letterlijk uit de armen van hun moeder gerukt en op de trein naar de kust gezet. Na een paar weken in dat kamp weet Molly wat haar te doen staat: ontsnappen en lekker naar huis. Nou ja, huis… hut. Dat kamp was niet veel beter, maar het was in elk geval niet van gedroogde modder. En zo begint een reis van 1500 mijl, waarbij de meisjes achtervolgd worden door een (Aboriginal)-spoorzoeker van het kamp en uiteraard ook opgewacht worden door de politie. Dat moet een loodzware wandeling zijn geweest en gek genoeg heb ik het idee dat het voor de film zelfs nog een beetje afgezwakt is.
De kinderen die dit overkomen is (en het gebeurde tot aan 1970) heten in Australië de 'gestolen generaties'. Tot op heden heeft de regering nog geen excuses aangeboden voor wat in feite slavernij was. Deze film vertelde een stuk geschiedenis dat voor mij volkomen nieuw was en deed dat op een bijzonder boeiende manier. Om eerlijk te zijn twijfelde ik zelf ook nogal voordat ik de persvoorstelling binnen ging maar ik ben blij dat ik gegaan ben. Hoewel dit geen typische zaterdagavondfilm is, kan ik hem toch aanbevelen voor iedereen die zelfs maar een beetje nieuwsgierig is geworden na dit verhaal.
Score: 8/10
Martijn Warnas
|
Alle informatie op Warnas' Movie Academy is eigendom van Warnas.net en mag niet op een andere manier worden bekeken, verspreid, geciteerd of gebruikt dan door het bezoeken van deze website, behoudens schriftelijke toestemming van de maker, te bereiken via . 
|