Pietje Bell De Film, dat klinkt interessant. En dan is het nog niet eens een verhaal van Annie M.G. Schmidt. De filmposter doet weliswaar vermoeden dat we hier met een variant op Kruimeltje te maken hebben (onder meer dankzij de iets te duidelijk met make-up gemaakte vegen op de kinderwangetjes) maar dat valt erg mee. Die film was trouwens ook van Maria Peters, die nu voor scenario en regie tekende.
Nu ben ik nooit te beroerd een boekje te (her)lezen als voorbereiding op een film, maar om nu als volwassen vent de boeken van Chris van Abkoude er nog eens bij te pakken ging me toch een beetje ver. Het was al gênant genoeg om met deel 1 van Harry Potter in de trein te zitten. Ik moet het daarom doen met herinneringen van pakweg 18 jaar geleden en die zijn bij mij heel vaag. Drogist Geelman, dat zei me nog wel wat, maar was zijn zoontje Jozef echt tien jaar ouder dan Pietje? En zus Martha was me ook al ontschoten, wat overigens zeker niet het geval zou zijn geweest als in het boekje ook al foto's van de verrukkelijke Katja Herbers hadden gestaan. Kortom, ik ging zo goed als blanco de zaal in.
Eerst maar even in grote lijnen het verhaal en de karakters: We schrijven het jaar 1930. Pietje Bell (Quinten Schram) is een klein jochie in een niet nader genoemde grote stad. Zijn vader (Felix Strategie) is schoenmaker, zijn moeder (Angela Groothuizen) naaister en zus Martha is net oud genoeg om de onderwijzeres van haar eigen broertje te kunnen zijn. Pietje is een klassiek gevalletje ADHD: hij bedoelt het allemaal goed en wil overal graag helpen, maar zijn beoordelingsvermogen is helaas onvoldoende ontwikkeld om hem daarbij uit de moeilijkheden te houden. Zie je Pietje, dan zie je vijf seconden later een paar boze volwassenen de achtervolging inzetten. Meestal loopt drogist Geelman (Arjan Ederveen) voorop, gevolgd door zijn misselijkmakende zoon Jozef, een jongen die al bij de NSB moet hebben gezeten nog voordat die organisatie überhaupt bestond.
Op een dag trekken de streken van Pietje de aandacht van de eigenaar van een plaatselijke krant. Vanaf dat moment is Pietje dagelijks voorpaginanieuws. Helaas voor hem is buurjongen Jozef de voornaamste bron, dus doen er al snel vervelende berichten over Pietje de ronde, temeer daar hij het ongeluk natuurlijk aan zijn kont heeft hangen.
Het verhaal is nog een stuk je ingewikkelder dan ik nu beschrijf, maar dit lijkt me wel even voldoende. Het zijn verder ook allemaal plotjes op het niveau anno 1930, dus dat is allemaal geen vuurwerk.
Wat meteen opvalt en op BLIJFT vallen, is hoe prachtig deze film is geworden. Waar Pietje woont wordt nooit genoemd, maar reken maar dat ze voor de buitenopnamen in Amsterdam, Den Haag, Arnhem, Delft en Dordrecht een paar duizend reclamebordjes van de gevels hebben geschroefd. Zo moet Nederland er anno 1930 uit hebben gezien en gelukkig is regisseur Maria Peters niet zuinig met buitenopnames. Prachtig, prachtig.
Maar ja, dan komt nu het moment waarop ik wilde dat ik GEEN filmcriticus was zodat ik gewoon discreet mijn mond kon houden over het volgende: het verhaal. Ik had het toch over jaren '30 plotjes? Wel, Peters heeft weliswaar het leukste uit vijf deeltjes aan elkaar geplakt tot een goed opgezet en logisch verhaal, maar het blijft nogal eh... tam. Om niet te zeggen: suf. Ik heb vrijwel niemand horen lachen, terwijl de zaal toch redelijk vol zat.
In zo'n geval probeer ik dan te bedenken wat een geschikte doelgroep zou zijn voor een film, maar in dit geval kom ik er niet echt uit. Wie de jaren '30 bewust heeft meegemaakt is nu ver in de tachtig en dat is geen bijzonder grote doelgroep voor de bioscopen. Vanaf zestien jaar en ouder zullen de meeste jongeren dit waarschijnlijk niet te pruimen vinden en de wat rustiger ingestelde dertigplussers hebben hier volgens mij ook geen boodschap aan. Dan houd je dus het segment tot vijftien jaar over, mits ze niet te bijdehand zijn. Nou, daar word je niet rijk van hoor.
Verder doet het een beetje pijn een vakman als Joop Doderer tot edelfigurant gedegradeerd te zien, terwijl de rol van Rick Engelkes tenenkrommend slecht is. Sorry Rick, je lijkt me een aardige kerel die het allemaal goed bedoelt, maar je hebt nu eenmaal een kop voor tandpastareclames en het duurt nog wel even voor je daar vanaf bent.
Oh, Willem Nijholt heeft ook nog een soort boevenrolletje als concurrerend krantenmagnaat. Ik moest denken aan de baron van Bassie en Adriaan. Drommels, drommels en nog eens drommels! Tot slot, en dan ben ik klaar met zeuren, zijn de acteerprestaties van Pietjes vriendjes vaak teleurstellend. Pietje zelf kan de kar overigens redelijk trekken, dat geef ik 'm na.
Ondanks de prachtige muziek van Henny Vrienten, de ongelofelijk mooie aankleding van de film en een aardige selectie van Het Beste Van Pietje houd je dus wel een erg tam en braaf verhaaltje over, al speelt de finale zich dan af in en om een Zeppelin. Zullen we dan maar zeggen dat ik verwend ben en de laatste tijd iets te vaak naar films als xXx en Road To Perdition heb gekeken? Ja, dat doen we. Ik geef deze film namelijk graag het voordeel van de twijfel, want de zorg en het vakmanschap druipen er vanaf. Primair is het dus een kinderfilm, maar wie gewoon nieuwsgierig is moet zich niet door mij laten weerhouden.
Score: 7,5/10
Martijn Warnas
|
Alle informatie op Warnas' Movie Academy is eigendom van Warnas.net en mag niet op een andere manier worden bekeken, verspreid, geciteerd of gebruikt dan door het bezoeken van deze website, behoudens schriftelijke toestemming van de maker, te bereiken via . 
|