Er was ooit ook een podcast. Klik hier

Eigenlijk was ik niet van plan om naar Notting Hill te gaan. Een film met Hugh 'geef me een geeltje, dan ben ik een uur zoet' Grant en Julia Roberts, waarbij het de bedoeling is dat ze elkaar aan het einde krijgen, is voor een echte vent volslagen oninteressant. En het is dan ook geen film waar je naartoe moet als je nog wat liefdesverdriet hebt te verwerken, tenzij je erg bent gesteld op dat gevoel alsof iemand met een gloeiend heet maar bot mes in je hart steekt en probeert het lemmet een kwartslag te draaien. Ik neem aan dat we dat allemaal wel eens gevoeld hebben? Of ben ik weer de enige?

Als je wel in de stemming bent voor een beetje romantiek, dan is Notting Hill geen slechte keuze. Het is weliswaar een romantische komedie met evenveel diepgang als een hovercraft, maar sommige critici vergeten vaak dat mensen ook wel eens ter ontspanning naar de bios gaan en zo'n soort criticus ben ik niet. Ik ben net zo oppervlakkig als u. Daarom kunnen wij ook zo leuk met elkaar overweg, toch?
Wel had ik zo mijn bedenkingen bij Hugh Grant. Niet dat hij nu zo'n slecht acteur is, maar volgens mij hoeft hij niet overdreven zijn best te doen om een sullige Engelsman te spelen en dat is toch het enige soort rol waar ze hem voor vragen. Ik verwijs u naar Four Weddings And A Funeral, Sense & Sensibility, etc. Bovendien kan ik weinig waardering opbrengen voor iemand die een vriendin heeft en dan naar de hoeren gaat. Als vrijgezel moet je dat zelf weten (ik dek mezelf vast in, merkt u het?) maar als je voor je werk de hele dag aan 's werelds mooiste actrices mag lebberen vind ik dat je daarmee maar eens tevreden moet zijn, zeker als je 's avonds thuiskomt bij Elizabeth Hurley. Ze heeft het hem nog vergeven ook, de schat.

Toch was ik dat al snel vergeten toen Notting Hill eenmaal begon. Grant speelt William Thacker, eigenaar van een in reisverhalen gespecialiseerde boekhandel in de Londense wijk Notting Hill. Op een dag komt de beroemde actrice Anna Scott (Julia Roberts) zijn winkel binnenstappen. Hoewel ze gecharmeerd is van de manier waarop Thacker een winkeldief berispt, vertrekt ze zonder dat er verder iets gebeurt. Ja, wat dacht je dan? Dit soort films zijn verhaaltechnisch gezien een voortdurend uitgesteld eh... (Zeg mam, kun jij even de Margriet gaan lezen? Fijn, dank je) orgasme. Dat ze elkaar krijgen weet je natuurlijk al voor je het kaartje koopt. Het gaat om de manier waarop.

De film is bij vlagen echt grappig en dat is heus niet alleen vanwege dat schooljongensachtige verlegen gedoe van Grant (waarmee hij zelfs doorgaat als hij Julia eindelijk de beurt heeft gegeven waar ze zo ijverig maar toch ook zo vaag naar solliciteert: typisch vrouwelijk).
U komt waarschijnlijk nooit bij persvoorstellingen maar recensenten lachen eigenlijk zelden of nooit. Daar zijn ze namelijk te goed voor. Als ze per ongeluk wel lachen roepen ze meteen 'sorry!' door de zaal. Meestal zit ik dus in mijn eentje te bulderen (indien daar een aanleiding voor is), maar deze keer deden ze mee! Dat was bij de scène waar Hugh wordt aangezien voor een journalist (van het blad Horse & Hound nog wel) en dus de hele cast van haar nieuwste film moet interviewen terwijl hij de film nog niet gezien heeft en daarnaast honden en paarden in de vragen moet betrekken. Dat maakt de mierzoete stukjes met aarzelend uitgewisselde kussen of het zoeken naar een plekje om te zoenen weer wat beter te accepteren.

Anna geniet van het feit dat ze bij William eindelijk even 'normaal' kan zijn. Ze gaat zelfs vrijwillig mee naar een verjaardagsfeestje van zijn maffe zusje en probeert zo veel mogelijk bij hem te zijn zonder dat de pers er lucht van krijgt. Meer wil ik eigenlijk niet vertellen, want ik zei al dat het verhaal niet veel voorstelt. Wel lopen er wat leuke karakters rond:
Williams collega in de boekwinkel wordt gespeeld door James Dreyfuss, bekend als de hypernerveuze Constable Goody uit The Thin Blue Line.
Honey, de maffe zus van William, wordt gespeeld door Emma Chambers. Dit meisje is door God geslagen met een bijzonder eigenaardig smoeltje en is mede daarom een specialiste op het gebied van mentaal minderbedeelde rollen (Honey lijkt voor 90% op haar rol van Alice Tinker in The Vicar of Dibley), maar ze doet het wel erg leuk.
Tim McInnerny (Captain Darling uit Blackadder) doet ook mee.
Superweirdo is Rhys Ifans: hij speelt Spike, de slonzige kamergenoot van William. Spike is iemand die desnoods een geleend duikerspak draagt om het doen van de was uit te kunnen stellen en hij vergeet ook dingen zoals het doorgeven van belangrijke boodschappen of, maar dat is typisch Engels, zijn tanden poetsen. Zelf zou ik zo iemand meerdere malen per dag met zijn kop tegen de deurstijl rammen, maar gelukkig heeft William meer geduld dan ik. Nou ja, Servische doodseskaders hebben nog meer geduld dan ik. Maar toch.

Even tussendoor: in Amerika is deze film PG-13 (ouders meenemen of vanaf 13 jaar), in Engeland mag je er vanaf je 15e heen en in Australië is de classificatie M (Mature audiences.) Dat slaat helemaal nergens op. Ik ben bepaald niet liberaal op dit gebied maar het meeste bloot zie je nog van Spike, als hij in zijn onderbroek rondloopt. (BAM! Doe een broek aan, gek!) Verder was er geen tepel te zien en geloof me, bij Julia Roberts let een man daar erg goed op.

Notting Hill is een aanrader en dat zeg ik niet vaak over films zonder ontploffingen of speciale effecten uit de computer. Toch wordt het geen 8: zo'n dun script verzin ik namelijk nog wel tijdens de metrorit tussen CS en Nieuwmarkt. En dan heb ik nog tijd over om de bedelaar een schop te geven.

Score: 7/10
Martijn Warnas

Oh, om redenen die me nu ontschoten zijn heb ik ten tijde van het schandaal rond Hugh de volgende parodietekst geschreven. De muziek zit erbij, als midi-file. Lest we forget...

Zeg kent u dat verhaal nog
van een beroemd acteur?
Die had dan wel verkering
maar dat vond hij een sleur.

Dus reed hij naar de stad
op zoek naar avontuur.
Een blowjob van een geeltje
werd nog behoorlijk duur.

Die viezerik werd op heterdaad
betrapt met een dame van de straat.
Zij bracht haar mondje heel dicht bij het stuur
en zo sloeg Hugh een slecht figuur.

(Muzikaal intermezzo)

Hij werd gearresteerd en
op het bureau herkend.
Wie had dat kunnen denken
van zo'n charmante vent?

Het hoertje kon wel juichen,
haar kostje was gekocht.
Divine heeft nu een talkshow
Haar boek wordt goed verkocht

Een tip voor iedere prostituee
Ga enkel maar met filmsterren mee.
Wil jij een ster zijn, maar mis je talent
Praat dan een keer met Mister Grant

Wie weet of hij het weer doet?

Hij staat weer op de set
Niemand denkt er meer aan
Hij is een hoerenloper
Maar men laat hem begaan
Niet te geloven
Niet te geloven
Niet te geloven
Dat men hem laat begaan