Er was ooit ook een podcast. Klik hier

Het uitgangspunt van dit verhaal is een van de minst geloofwaardige sinds Volkert van der G. beweerde dat hij alleen op het mediapark was om vrijkaartjes af te halen voor de opnames van Lingo:
John en Jane leren elkaar kennen in Zuid-Amerika. Hij is aannemer, zij repareert computersystemen op Wall Street. Althans, dat vertellen ze elkaar. Eigenlijk zijn ze allebei huurmoordenaar van beroep, maar ze werken wel voor concurrerende organisaties. John's clubje bestaat uit ongeschoren mannen die in loodsen rondhangen en voor de sier ook wat bouwtekeningen aan de muur hebben gehangen, terwijl Jane's organisatie bestaat uit tuttebelletjes met strakke knotjes die in een hi-tech omgeving voornamelijk naar computerschermen kijken. Het is een krampachtig soort omgekeerd sexisme: Jane beweert later in het verhaal niet eens te kunnen koken. Ik zat echt te wachten tot medewerkers van beide organisaties zoenentikkertje gingen spelen, maar dat kwam er niet van.

Het bizarre aan het hele verhaal is dat John en Jane van elkaar niet weten dat ze vakgenoten zijn. Zo heeft Jane achter haar magnetron een complete kluis gebouwd, waar ze haar wapens en ander speelgoed verborgen houdt. John heeft zo'n zelfde ruimte onder de betonnen vloer van de garage. Vijf jaar lang gaat het goed, maar dan worden ze op dezelfde klus gezet: de CIA wil in het geheim een gevangene vanuit Mexico de grens overbrengen. Beide organisaties zetten daarvoor hun beste killer in, met als gevolg dat John en Jane allebei een hinderlaag gaan voorbereiden en elkaars missie verpesten. Gek genoeg herkennen ze elkaar dan NOG niet, terwijl Jane haar man toch uitgebreid via een electronisch versterkt vizier kan bekijken. Ik wil niet flauw doen, maar voor zover dit verhaal al geloofwaardig was houdt het op dat punt echt op. Als ik in de TGV zit en mijn vrouw wacht langs de route in haar auto bij een spoorwegovergang, dan ziet ze NOG dat ik die dag stiekem mijn sokken met een gat erin heb aangetrokken. En dan zou Jane haar eigen man niet herkennen als-ie een paar meter verderop tegen een struik staat te pissen?!

Maar goed, uiteindelijk dringt het toch tot ze door. Sterker nog, ze krijgen de opdracht elkaar uit te schakelen! Je zou zeggen dat het dan tijd wordt om een flesje wijn open te trekken en samen een goed gesprek te voeren, maar van het werken als huurmoordenaar wordt een mens nogal achterdochtig en ze gooien allebei de beuk erin. Daarbij worden ze aangemoedigd en geholpen door hun collega's, die altijd al vonden dat hun partner niet te vertrouwen was.

Jane wordt gespeeld door de Angelina Jolie, die haar lippen nog eens extra door de wasstraat heeft gehaald. Ik zal niet kinderachtig zijn door te beginnen over haar kapsel, dat alle schietpartijen steeds weer overleeft. Daarnaast loopt er nog iemand door het beeld heen, die volgens de persmap Brad Pitt bleek te zijn. Dat neem ik dan maar voor waar aan.

Okay, dat was een beetje kinderachtig... Brad is eigenlijk best goed, of beter gezegd: de samenwerking is best goed. Brad krijgt ook alle grapjes en hoewel hij een beroerd comedy-acteur is (een komiek moet zichzelf namelijk voor lul durven zetten) valt er meer dan eens iets te grijnzen. Hoewel, 'Your aim's as bad as your cooking sweetheart... and that's saying something!' is toch geen echte dijenkletser.
Voor het romantisch deel van dit verhaal geef ik overigens geen kwartje met een gat erin. Angelina Jolie en Brad Pitt, doe me een lol. Ze kan wel wat beters krijgen!

Je begrijpt het al, dit verhaal is niet meer dan een flinterdunne smoes voor een aantal pittige knokpartijtjes. Daar is niks mis mee en er wordt dan ook heel wat geschoten en geraced. Er zit een auto-achtervolging in waar de Matrix nog wat van kan leren, al is het dan wat kleiner van schaal. Daarnaast is er af en toe tijd voor wat humor, zoals bij een achtervolging waarbij de lift gebruikt moet worden en de actie dus elke keer onderbroken wordt omdat ze een verdieping hoger moeten. Ondertussen hoor je in die lift dan een extra lijzige versie van 'The Girl From Ipanema', waar onze helden gedwee naar luisteren. En dan heeft John ook nog een collega huurmoordenaar die nog bij zijn moeder woont (gespeeld door Vince Vaughn) en die daar geen woord van kritiek over wil horen.

Een echtpaar dat in deze branche werkt is best een aardig thema voor een film. True Lies met Arnold Schwarzenegger en Jamie Lee Curtis valt bijvoorbeeld ruwweg in deze categorie en er is zelfs een TV-serie uit 1996 met precies dezelfde titel, waarin een echtpaar gezellig samen gaat spioneren. In Spy Kids zien we trouwens ook zoiets. Wat dat betreft is deze invalshoek, waarbij het echtpaar juist tegen elkaar moet vechten, wel aardig maar niet wereldschokkend. Het levert gewoon wat meer mogelijkheden tot bijdehante woordenwisselingen op, zo moet je het zien.

Hoewel de actiescenes uitstekend zijn, vind ik het al met al toch wat mager. Er hadden wat meer grappen in gekund, of anders wat meer thriller-achtige ontwikkelingen. Maar goed, dat kan beroepsdeformatie zijn.
Meer dan een maand voor de release hingen overal al enorme posters, dus 20th Century Fox heeft er duidelijk vertrouwen in. Persoonlijk ben ik blij dat ik binnenkort niet meer twee keer per dag naar de vier meter lange benen van Angelina Jolie moet kijken, want van werken kwam weinig meer. Als Lara Croft kan ik haar gek genoeg niet uitstaan, maar dit is andere koek. Ik val gewoon op vrouwen die hoe dan ook om zeven uur het eten op tafel hebben, denk ik.

Score: 6,5/10
Martijn Warnas