Er was ooit ook een podcast. Klik hier

Wij mogen het nobele pingpongen sinds de dagen van Bettine Vriesekoop dan wel vergeten zijn en sinds Forrest Gump was deze sport niet meer op het witte doek te zien, maar in China is de sport nog steeds mateloos populair. Maar ja, China is dan weer een ontwikkeld en beschaafd land vergeleken bij Mongolië. (Beschaving druk ik in dit geval uit in magnetrons per kubieke inwoner, niet in misdaden tegen de menselijkheid per strekkende schandpaal. Dit is een filmprogramma, geen spotje van Amnesty.)

Bilike, die met zijn familie in een tent op het platteland van Mongolië woont, heeft echter nooit een pingpongbal gezien. Sterker nog: niemand uit zijn dorpje weet wat het voor raadselachtig balletje is, dat zomaar de rivier af kwam drijven. Als zijn vader een TV wint (die trouwens nog lastig aan te sluiten is in een tent zonder elektriciteit) leren ze echter dat de pingpongbal de 'nationale bal van China' is. Bilike neemt aan dat ze in zijn buurland ernstig onthand zitten zonder die bal, dus hij gaat samen met twee vriendjes op reis naar Beijing om het ding netjes terug te brengen.

Dit is een familiefilm met een charmant en origineel uitgangspunt. Maar ja, het is tóch een Mongoolse film over drie jochies met een pingpongbal. En tenzij een van die jochies Cartman heet, zou ik dat normaal gesproken toch voor kennisgeving aannemen. Maar dan blijkt weer dat je ook als filmpief wel eens open moet staan voor dingen die niet in je straatje passen en het geluk helpt ook nog een handje, want Mongolian Ping Pong kwam in Nederland in dezelfde week in roulatie als Superman Returns. En nu geef ik jullie, lieve luistervinkjes, te raden welke van die twee films de beste is…

Kom, raad eens? Ah toe, raad nou eens. Ik zal niet boos worden. Nee, echt niet. Beloofd. Erewoord. Hand op mijn hart. Oké, raad eens wat leuker is: Superman Returns of Mongolian Ping Pong.

NEE KLOOTZAK, NATUURLIJK NIET! Anders begin ik er toch niet over? DIT is de betere film, ZAK! Let dan ook op! JA NATUURLIJK BEN IK TOCH BOOS, ik kon toch ook niet weten dat jij zo'n hardleerse eikel zou zijn?!

Maar goed, drie jochies en een pingpongbal op de Mongoolse hoogvlakte. Hoe is dat in Godsnaam een betere film geworden dan Superman Returns? Tja, daar ben ik ook nog niet helemaal uit. Het verhaal is volslagen plausibel, om te beginnen. Als je zes bent en in een hutje op de taiga woont, of hoe de plaatselijke grasmat ook mag heten, is het best geloofwaardig dat je een pingpongbal voor een parel uit de hemel aanziet. Zeker als je oma dat bevestigt en je vader ook niet beter weet.
En dat je dan, als blijkt dat je de Nationale Bal van China in je knuistje hebt, met je paard naar Peking wilt is óók begrijpelijk, want buitenspelen is voor Mongooltjes van een heel andere orde dan hier in die Vinex-wijken bij ons hoor. Niks wipkip of klimrek, niks: 'Blijf in de wijk en zet je mobieltje niet af, Hendrik-Jan'. Hier heb je een paard, ga jezelf maar bezig houden. En als je wilt lunchen, vang dat zelf dan maar. Mooi dat moeder 's middags geen boterham met Venz klaar heeft staan.

Behalve dat gelul over die pingpongbal biedt deze film natuurlijk ook een interessant inkijkje in een heel andere cultuur. (Wat niet wil zeggen dat ik niet dolblij ben dat er nog steeds geen geur-cinema is, maar ik ben nu eenmaal niet in de wieg gelegd voor de antropologie.) Dat is de voornaamste 'waarde' van deze film, maar ondertussen wordt er door die jochies toch leuk gespeeld. En dat terwijl ik er natuurlijk geen woord van verstond!
Enige zelfspot is de film ook niet vreemd, bijvoorbeeld als de vader van Bilike een TV koopt van een plaatselijke scharrelaar maar de ontvangst op 400 kilometer van Ulaanbaatar toch niet meer optimaal is. Mongolen weten zelf ook wel dat ze voorlopig nog niet aan een ruimtevaartprogramma toe zijn, bedoel ik maar te zeggen. Eerst maar eens sparen voor een vlieger.

Natuurlijk heeft deze film zwakke plekken: het mocht allemaal wel wat sneller, het enige speciale effect is de aftiteling en de soundtrack bestaat uit welgeteld twee van die kreunnummers, maar als je nagaat dat die dit allereerste puur Mongoolse filmproductie is, dan voorzie ik dat dit Mongolië ons op cinematografisch gebied binnen vijf jaar de oren kan wassen. Voor een land waarvan ruim een derde van de bevolking minder dan een euro per dag te besteden heeft is het bijzonder indrukwekkend, wil ik maar zeggen.

Ik kan me levendig voorstellen dat je voor een leuke zaterdagavond in de bioscoop toch liever op Superman Returns gokt dan op deze film. Moet je ook vooral doen. En ik snap best dat deze film, ondanks mijn review, in zijn handen mag knijpen met 2000 verkochte kaartjes. Maar als ik nu in een kamer zat met enkel twee DVD's (ik neem aan dat je weet met welke films...) en ik mocht er pas over twee uur uit, weet ik wel welke ik op zou zetten en welke ik als onderzetter zou gebruiken. Can You Read My Mind? Inderdaad, die niet.

Score: 7/10
Martijn Warnas