In 1983 verscheen al een film met dezelfde titel, maar die ging over een man die letterlijk onzichtbaar werd. Dat was een bijzonder treurigstemmende comedy, waar we het verder niet over zullen hebben. Deze film is een heel ander verhaal, van de broertjes Joel en Ethan Coen. Deze heren kunnen in Hollywood op dit moment weinig fout doen, hoewel ze steeds compleet verschillende films maken.

Deze film is eigenlijk grappig bedoeld, als parodie op het Film Noir genre. Wie geen zin heeft om twee uur naar een zwartwitfilm te kijken kan dus bij dezen afhaken. Zelfs het geluid is zo bewerkt dat het 'oud' lijkt. Verder is dit een wereld van veel schaduweffecten, zwijgzame types, gleufhoeden, kringelende sigarettenrook en klassieke auto's. Het speelt dan ook in de jaren '40 (van de vorige eeuw moet je daar tegenwoordig achter zetten, alsof iedereen nu aanneemt dat het een Science Fiction verhaal is...) en gaat over Ed Crane, een man die zo passief is dat hij wel een soort zombie lijkt. Als hij echter een idee krijgt zet hij dat door met een kille, gewetenloze vastberadenheid. Zo ontmoet hij een louche man die een geweldige investering voor hem weet: een stomerij. Voor slechts tienduizend dollar (moet ik dat Godbetert nog in Euro om gaan rekenen of gelooft u het zo wel?) doet hij mee. Maar ja, waar haalt een kapper zo'n bedrag vandaan?
Het antwoord blijkt simpel: zijn vrouw werkt bij warenhuis Nirdlinger en op die manier komt Crane (Billy Bob Thornton, die stoïcijns kijken tot een kunst verheft in deze film - ik heb paleiswachten bij Buckingham Palace gezien die meer bewogen) er achter dat de algemeen directeur, Big Dave, vreemd gaat. Daar zit geld in!

Ed gaat Dave chanteren en dat lijkt goed te gaan tot Dave ontdekt dat de man bij wie hij uithuilde potverdikkie de chanteur is! Bij een vechtpartij in een verlaten warenhuis legt Dave het loodje. En wat doet die lamlul van een Crane? Die wandelt rustig naar huis en als de politie een paar dagen later zijn bloedeigen vrouw komt arresteren zegt hij geen woord. Nu is die vrouw niet echt een lot uit de loterij, maar toch. Gelukkig heeft hij nog wel zoveel fatsoen dat hij alle moeite doet om een goede advocaat te regelen. Dat wordt Fred Riedenschneider, een supercynische beroepsleugenaar waar Milosovic zijn linkerarm voor zou geven. En dan kan het rechtbankdramagedeelte van deze film beginnen. Crane, die de gebeurtenissen in gang zet, gedraagt zich de rest van de film als een toeschouwer. Zijn commentaar in de vorm van voice-overs is ook nergens geëmotioneerd. "Kan ik er wat aan doen?" is wel ongeveer de meest extreme uiting die we van hem horen.

Normaal gesproken meld ik bij dit soort experimenten braaf dat de 'doorsnee' bioscoopbezoeker dit misschien niet zo geweldig zal vinden. Dat wilde ik deze keer eens achterwege laten. Jullie zijn slim genoeg om zelf te bepalen of zoiets je aanspreekt en ik wil niet elke keer roepen dat een film best aardig is 'ondanks een schrijnend gebrek aan ontploffingen'. Niet dat ik deze film nu de hemel in ga prijzen, maar hij is echt erg goed gemaakt. Wel zie je het feit dat dit een parodie is er niet altijd van af: elke zin is een statement, iedereen die zijn bek opentrekt doet eerst een stap uit de schaduw en er is geen scène te zien die niet bijzonder ingewikkeld is uitgelicht, maar bijna nergens wordt vervolgens met die 'regels' gespot. De film blijft bloedserieus en dat is een hele zit hoor, twee uur lang. Maar alle details, van het kunstmatig 'verouderde' geluid tot het perfecte acteerwerk, zijn een genot om te zien als je er aandacht voor hebt
Het schijnt trouwens ook de bedoeling te zijn dat er hier en daar gelachen wordt, maar dat komt niet echt van de grond. Dit is geen parodie zoals je dat ziet in films als Hot Shots! of Airplane! maar iets veel subtielers. Intellectueler, noemen ze dat dan. Kennelijk. Hoe dan ook: zelfs als er opeens een vliegende schotel in beeld verschijnt zal niemand de aandrang krijgen om te gaan lachen, terwijl het dan zelfs voor de simpelste ziel duidelijk zal zijn wat voor film dit is. Evenzogoed is het jammer dat niet een paar keer geprobeerd is gewoon een vette lach te scoren. Eigenlijk is deze film een gigantische voorbereiding voor een doelpunt dat nooit komt. Dan ben ik maar geen intellectueel, maar stiekem vind ik dat best jammer.

Score: 7,5/10
Martijn Warnas