Er was ooit ook een podcast. Klik hier

Niets is zo dodelijk voor een film als valse verwachtingen. Soms maken ze het er zelf naar, door een trailer te monteren die nergens op slaat, maar vaker nog kom je als filmcriticus de zaal in met een bepaald idee in je hoofd. Wij doen namelijk nog wel eens ons huiswerk. In het geval van Man Of The Year had ik de film al maanden voor de release ingevoerd in een database, met slechts een losse alinea als informatie. Maar wél een alinea die mij behoorlijk aansprak, want het idee is als volgt: een populaire presentator van een komisch nieuwsprogramma doet mee aan de presidentsverkiezingen en wordt nog gekozen ook!
Dat idee heeft een directe parallel met de realiteit, want presentatoren zoals Jon Stewart van de Daily Show en politieke satiristen als Bill Maher leggen haarscherp de domheid en corruptie van de politiek bloot en zijn daarbij ook nog eens bijzonder grappig. En als je dan ook nog hoort dat Robin Williams zo'n karakter speelt, ga je er eens even goed voor zitten.

Tjonge, wat viel dat tegen… Je zou verwachten dat er aan het begin van het verhaal eens flink uitgepakt werd met een aflevering van dat komische programma waar presentator Tom Dobbs (Williams) dan kennelijk zo populair mee is. Nou, dat wordt behoorlijk afgeraffeld. Het is dat ik de DVD zag, anders zou ik zweren dat ik de eerste helft van de film gemist had. We krijgen 3 oersaaie grappen en al na vijf minuten scheurt Tom rond in zijn campagnebus, tot verbijstering van zijn manager (Christopher Walken, die tegenwoordig zo eigenaardig praat dat hij wel een platenspeler met een defecte snaar lijkt na te doen) en zijn schrijver. (Die schrijver is dan weer Lewis Black, een komiek die ook aan de Daily Show meewerkt en als geen ander een woede-aanval kan simuleren.)

Op campagne is Tom vervolgens bloedstollend saai. Hij beweert dat dit moet, om serieus genomen te worden. Ook doet hij alles zonder budget, waarop ik me afvraag wie die bus dan heeft beschilderd. Van dit deel van het verhaal klopt dan ook geen zak: we horen natuurlijk geen standpunten (dit is een Amerikaanse film, je zal wel gek zijn), maar ook hoe dat administratief gaat (om je in te schrijven bij een kiesdistrict heb je volgens mij een paar handtekeningen nodig) of wie zijn running mate wordt blijft volledig buiten beschouwing. Pas tijdens een belangrijk TV-debat wordt Tom eindelijk grappig en wast hij zijn tegenstanders even de oren.

Tom wint dan dus, maar dat heeft te maken met iets anders: de verkiezingen worden, na dat gezeik over die doordrukstrips tijdens de herverkiezing van Bush Jr., namelijk uitgevoerd met stemcomputers van de firma Delacroy. Eleanor Green (Laura Linney) werkt voor die firma en ontdekt vlak voor de verkiezingen dat er een ernstige fout in het programma zit, waardoor de uitslag in feite altijd een alfabetische volgorde is. Ze meldt dat aan haar baas, maar die ziet zijn bedrijf al failliet gaan en houdt dus mooi zijn mond. Zodra hij merkt dat Laura na de verkiezingen het geheim wil verklappen, zorgt hij ervoor dat ze bij een schandaaltje betrokken raakt zodat iedereen denkt dat ze een junk is. Laura beseft dat maar één man haar misschien zal willen geloven: Tom Dobbs zelf.

Ik had hier zo veel meer van verwacht… Meer grappen. Meer voorbereiding. Dat Tom daadwerkelijk als president wordt ingehuldigd (zo ver komt het niet) en dan aan den lijve ondervindt hoe moeilijk het is om schone handen te houden, of anders hoe de pogingen van Delacroy om de zaak stil te houden wat spannend politiek gekonkel zouden inhouden. Hoe de invloed van lobbyisten en de volledig op de automatische piloot stemmende senatoren op de hak werd genomen. Hoe die comedyshow van Dobbs er dan uit zou zien. Ik noem eens wat…

Kortom, ik verwachtte een leuke film. Maar wat ik zag was een ontzettend slap, laf en krakkemikkig opgebouwd verhaaltje waar ik niet één keer om gelachen heb en waar geen politicus zich ook maar een seconde druk om zal maken. Ga je schamen, Robin Williams. Wie denk je dat je bent, Adam Sandler?

Ik begon mijn review met een uitleg over hoe verkeerde verwachtingen funest zijn voor een film. Maar echt, een aflevering van The Daily Show zélf is duizend keer leuker.

Score: 4/10
Martijn Warnas