De recensent van het Algemeen Dagblad liep halverwege de persvoorstelling weg. Ook de bespreker in Preview vond het een tamelijk beroerde film. Nou is die van het AD een beetje een zeikerd maar als ze in Preview kritiek leveren moet het wel héél erg zijn. Kortom, ik kijken. Wel, mijn collega's hadden gelijk. Een vreselijke film. Maar toch heb ik me kostelijk vermaakt!

Guesthouse Paradiso zou eigenlijk Bottom: The Movie moeten heten. Hoofdrolspelers zijn namelijk Rik Mayall en Adrian Edmondson, oftewel Richie en Eddie. Wie Bottom nooit gezien heeft, kent het tweetal misschien van The Young Ones, waar Mayall de glijerige Rick ('Wick') was en Edmondson de roodharige punker Vyvyan (ja, ik spel het goed) speelde. Hun gevoel voor humor is in al die jaren nauwelijks veranderd: flink schreeuwen, hard slaan en shockeren. Ze zijn een vleesgeworden Tom & Jerry met een extra dosis seksuele neurose en alcoholisme. Dat vind je vreselijk of briljant: er is geen middenweg. Ik kan het iemand dus niet kwalijk nemen als hij deze film (of alle andere Mayall-Edmondson projecten) verslijt voor bagger. Sterker nog, ik ben zélf heel benieuwd wat ik er aan het einde van deze review van blijk te vinden.

Ik heb gelachen en gegriezeld. Soms durfde ik letterlijk niet te kijken, behalve tussen mijn vingers door. Soms was ik sprakeloos door alle wandaden op het scherm, waarna ik weer minutenlang zat te bulderen van de lol. Titanic en E.T. kan ik met droge ogen zien, maar zelden was het bekijken van een film zo'n fysieke ervaring als nu. Maar wat was het platvoers en smakeloos, zeg! Benny Hill is er Victor Borge bij.

"Gaat-ie nog wat over het verhaal vertellen of hoe zit dat?" Jajaja... kalm aan. Okay, Richard en Eddie runnen samen het hotel Paradiso. Dat staat op een hoge rots aan zee (dus vermoedelijk in de buurt van Dover) naast een lekkende kerncentrale. De mensen in het dichtstbijzijnde dorp willen er niets mee te maken hebben en om in aanmerking te komen voor de titel 'slechtste niet-Franse hotel ter wereld' zouden ze het eerst twee jaar moeten verbouwen of de boel gewoon in de fik moeten steken. Zo slecht dus. Eddie is een goedmoedige alcoholist en Richie een slijmerige neuroot die de rol van hotelmanager op zich heeft genomen. Wie de film af wil zeiken wijst meteen op de overeenkomsten met Fawlty Towers maar dat vind ik een beetje flauw. Je begint ook niet bij elk liefdesverhaal over Romeo en Julia, toch?
Informeren naar een lege kamer staat gelijk aan solliciteren naar een beroving: gasten moeten verplicht hun waardevolle zaken inleveren bij de receptie en je koffer wordt voor je opengemaakt... met een koevoet. Bovendien heeft het hotel overal geheime gangetjes waardoor Richie en Eddie in alle kamers kunnen komen en de gasten kunnen begluren. Dat laten ze dan ook niet na.
Met dit gegeven kunnen Richie en Eddie zich al makkelijk een half uur bezighouden zonder een spoor van een verhaal. Gelijk hebben ze. Zo zien we dus uitgebreide vechtpartijen in de beste tradities van Bottom voor uiteindelijk duidelijk wordt wat het probleem is: Gina Carbonara, een beroemde filmster annex sexbom, komt logeren om te vluchten voor haar gewelddadige vriendje. Spekkie voor het bekkie van de twee heren! En dan... eh... kan ik niks meer vertellen want dan verklap ik teveel. Zie je, het verhaal is echt heel slap. Ik kan daar normaal gesproken duchtig over mopperen maar in dit geval interesseert het me niets: het zou maar afleiden van de grappen.

Toch heb ik één bedenking en dat betreft de laatste 20 minuten van de film. Het thema is dan: kotsen. In Exorcist-achtige taferelen worden alle gasten ziek en kotsen ze de hele boel onder. Normaal kan ik daar slecht tegen, maar deze keer was het goed te doen: het is niet overdreven realistisch. In dit land van Theo en Thea doen we dat (helaas) veel beter, maar dit hoeft geen reden te zijn om dan maar af te zien van deze film. Het is ook weer eens wat anders dan een autoachtervolging of het demonteren van een bom, qua finale.

Als het idee van een volwassen vent in rode, rubberen onderbroek die met een compressor wordt opgeblazen tot het formaat van een rubberboot je grappig in de oren klinkt of je vond Bottom leuk, dan moet je echt naar deze film. Ga in het weekeinde, als de zaal lekker vol zit. Dat lacht lekkerder. Maar lijkt het je niks, dan vind je het ook vrijwel zeker niks. Zoals ik al zei: er is geen middenweg.

Score: 8,8/10
Martijn Warnas

Zie ook https://www.guesthouseparadiso.com