Zo'n 2000 jaar geleden was heel Germania (zo heette Duitsland toen) bezet door soldaten van Caesar, de Romeinse veldheer. Héél Germania? Nee, een grote groep ongewassen Germanen vond het nodig om een potje te gaan knokken met een Romeins legioen, aangevoerd door de Spaanse generaal Maximus (Russell Crowe, die ongeveer net zoveel lijkt op een Spanjaard als op Miles Davis) en werd, mede door gebrek aan toverdrank, volledig in de pan gehakt. Einde oefening voor de Teutonen. Ik geef een acht voor de inzet, maar een drie voor tactisch inzicht (en een één voor persoonlijke verzorging). Als je tegenover een Romeins legioen staat is er maar één verstandige optie: doe je Roadrunner imitatie.
Maximus is overigens erg populair bij zijn manschappen aangezien hij niet te beroerd is zijn zwaard vuil te maken. Ook Caesar (niet Julius, maar Marcus Aurelius) is tevreden over zijn generaal. Omdat de keizer zijn einde voelt naderen geeft hij Maximus een belangrijke opdracht: neem de macht over, voorkom dat mijn gestoorde zoon Commodus Caesar wordt en maak een einde aan de corruptie in de Senaat. Commodus, een nogal laf en gluiperig kereltje (Joaquin Phoenix) is niet erg blij met die instructie want hij meent zelf een uitstekende keizer te zullen zijn. Voordat zijn vader nog meer mensen over dat plan vertelt knuffelt Commodus hem daarom letterlijk dood. Hij is dus de nieuwe Caesar en zijn eerste opdracht aan de Pretoriaanse Garde is: maak Maximus af.
Nu is het een klassieke fout van veel filmboeven om zo'n opdracht te geven en vervolgens iets anders te gaan doen. Vervolgens haalt de held een slimme streek uit met de handlangers die met de executie zijn belast en ontsnapt dan. Zo ook hier. En aangezien Maximus toch al tabak had van het militaire bestaan, zet hij koers naar zijn vrouw en kind. Helaas treft hij slechts hun geblakerde lijken aan, want de Pretoriaanse Garde leverde geen half werk.
When it rains, it pours: Maximus valt in handen van Proximo (Oliver Reed), een voormalig gladiator die nu slaven opkoopt en ze traint om tot de dood tegen elkaar te vechten. Maar ja, fluctuat nec mergitur (sla Asterix en Obelix er maar eens op na) dus Maximus wint altijd. Bovendien heeft Commodus besloten dat er 150 dagen lang 'feest' in Rome is vanwege zijn aantreden en feest betekent: spelen. Uiteindelijk komt Maximus dus oog in oog te staan met zijn ergste vijand.
Tot zover het verhaal. Gladiator heeft overigens wel wat meer te bieden dan spectaculaire gevechten: door middel van de computer zijn er een paar schitterende opnames in het 'oude Rome' mogelijk geworden. Commodus is een bijzonder gluiperige type. Dat merk je al aan de naam. Ze hadden 'm net zo goed meteen Latrinus of Porto Pottius kunnen noemen. Verder zag ik komiek Omid Djalili nog even voorbijschuiven, die kennelijk carriére begint te maken met rolletjes als ongure Arabier (zie ook The Mummy). Crowe is erg goed, maar lijkt zoals gezegd bepaald niet op een Spanjaard. Dat kan mij verder niks schelen, maar begin er dan niet over.
Dan moet me nog iets van het hart over al het geweld in deze film.
Ik kan niet met goed fatsoen claimen tegen geweld te zijn. Niet alleen ben ik voor de doodstraf, maar ik vind zelfs dat de executies op TV te zien moeten zijn. Doe dat een jaartje en er wordt gegarandeerd nooit meer een student doodgeslagen als hij zijn vriendin op de trein zet. Wel ben ik tegen zinloze acties tegen zinloos geweld. Ook in films heb ik er over het algemeen weinig moeite mee als er bloed vloeit. Ik eis ook dat 'de boef' aan het eind van de film op onfrisse en pijnlijke wijze om het leven komt. Met name James Bond stelt op dat vlak zelden teleur.
Waarom heb ik dan zo'n moeite met Gladiator? In feite is het niets meer dan een verzameling stuntmannen en speciale effecten. Er worden heel wat hoofden en andere lichaamsdelen geamputeerd, maar het zou visueel allemaal nog veel erger kunnen. Ik schijn ook de enige te zijn die zich er druk over maakt: de meeste critici spreken van een spektakelstuk en aan de publieksreacties te merken zou je gouden zaken kunnen doen door inderdaad kaartjes te verkopen voor een gevecht op leven en dood. Nou ja, dan zal het dus wel aan mij liggen maar ik vind het niet fris. Gladiator gaat toch meer over knokpartijtjes dan over het onrecht dat slaven die zich moeten doodvechten wordt aangedaan: dat thema behandelt 'Spartacus' (1960) veel beter. En DUS is Gladiator ondanks alles toch gewoon een excuus om smerige slachtpartijtjes in beeld te brengen. Wie daar van kan genieten is geen haar beter dan het publiek in het Colosseum.
Ik zal Gladiator geen laag cijfer geven vanwege dat geweld, al is dit gewoon niet mijn soort film. Evenzogoed is het verhaal verder niet van dien aard dat we van een meesterwerkje kunnen spreken. De gevechten nemen heel wat tijd in beslag, maar evenzogoed is 2,5 uur aan de lange kant voor deze film.
Score: 7/10
Martijn Warnas
|
Alle informatie op Warnas' Movie Academy is eigendom van Warnas.net en mag niet op een andere manier worden bekeken, verspreid, geciteerd of gebruikt dan door het bezoeken van deze website, behoudens schriftelijke toestemming van de maker, te bereiken via . 
|