Het verhaal, of liever gezegd het idee achter het verhaal, is helemaal niet onaardig: Edison is een stad die vijftien jaar geleden compleet onder de voet werd gelopen door drugscriminaliteit. De politiemensen van toen vonden dat ze geen halve maatregelen konden nemen en ruimden de stad op zonder al te veel op burgerrechten en de juiste wettelijke procedures te letten.
Helaas hebben ze die houding nooit veranderd en dat is met name te merken aan een politie-eenheid met de eigenaardige naam F.R.A.T. De mannen van deze groep verschillen nauwelijks van de criminelen die ze achtervolgen. Als ze iets in beslag nemen, houden ze het lekker zelf. Bovendien besparen ze de staat ook geregeld de kosten van een cel door een verdachte doodleuk te executeren.

Een piepjonge journalist van een plaatselijk krantje, Joshua Pollack, hoort iets raars tijdens een rechtszaak tegen een drugsdealer. Hij trekt een paar conclusies en begint aan een artikel over corruptie. De eigenaar van het blad, Mozes Ashford (Morgan Freeman), blaast het verhaal echter af. Zijn argumenten: 'Ten eerste is dit geen echte krant maar een manier om reclame te verspreiden en ten tweede ben jij geen echte journalist want je hebt geen bewijzen gevonden.' Het wordt ruzie tussen die twee en Joshua (Justin Timberlake) kan zijn biezen pakken. Verontwaardigd laat hij 's avonds zijn verhaal aan zijn vriendin lezen, maar die is het met Ashford eens! Joshua's journalistieke instincten en zijn eergevoel dwingen hem vervolgens om zich op de 'zaak' te storten. Daarmee haalt hij zichzelf en zijn vriendin een heleboel ellende op de hals, al krijgt hij af en toe hulp van zijn oude baas (die hem overigens blijft beledigen en hem ook zijn oude baan niet teruggeeft) en van een nieuwe agent bij de F.R.A.T-eenheid, gespeeld door LL Cool J, die ook wat moeite heeft met de werkwijze van zijn collega's.
Kevin Spacey doet ook mee, als hoofd van de afdeling Interne Zaken van de politie, die al lang weet wat voor onfrisse zaken er gebeuren maar die ook nergens hard bewijs kan vinden. Kortom, dat is een heel aardig uitgangspunt en het heeft ook een mooie boodschap over de waarde van goede journalistiek. Ergens in de film zegt iemand dan ook: 'Het is niet voor niets het enige beroep dat beschermd wordt door de grondwet'. Tenminste, in Amerika.

Helaas laat de uitwerking een heleboel te wensen over. Zo had deze film een budget van 37 miljoen dollar, maar daar is niets van te zien. Het is allemaal naar de acteurs gegaan, denk ik. Ga maar na: Kevin Spacey, Morgan Freeman en LL Cool J zijn niet de minsten. Timberlake zal het wel min of meer gratis hebben gedaan, die gozer wil natuurlijk heel graag een filmcarrière beginnen.
Een Amerikaanse criticus merkte ook nog op dat deze film weliswaar in een fictief stadje speelt, maar dat er heel duidelijk gewoon in het Canadese Vancouver gefilmd werd, wat op Amerikanen een extra vreemde indruk maakt. Vancouver is namelijk een populaire filmlocatie: ongeveer 10% van alle Amerikaanse films wordt daar opgenomen, zodat de stad inmiddels de bijnaam 'Noord-Hollywood' heeft.
En dan is er ook nog verbazing over het feit dat dit de slotfilm van het filmfestival van Toronto was, wat ongeveer net zo passend is als Cannes afsluiten met de Kabouter Plop-film. Bovendien heeft de film een jaar op de plank gelegen voor er eindelijk een distributeur was, ook geen goed teken.
Mijn persoonlijke ergernissen betreffen het nogal onduidelijke verhaal en iets waar ik normaal gesproken niet zo op let, namelijk het geluid. Van de dialogen in deze film kon ik af en toe geen woord verstaan en net als ik dan ingespannen zat te luisteren verplaatste de actie zich naar een nachtclub of was er een andere reden om keiharde muziek te draaien.

Voor ik deze film had gezien wist ik niet hoe Justin Timberlake er uit zag. Ik kende alleen zijn naam, van een heleboel grappen die ik je nu zal besparen. Bij gebrek aan een persmap wist ik alleen niet welke rol hij speelde, maar ik zocht dus naar een knaap met een smoeltje waardoor jonge meiden kennelijk spontaan van hun stoel glibberen. Toen er na een half uur nog steeds maar één twintiger in beeld was verschenen, begon ik te vermoeden dat het Joshua was.
LL Cool J kende ik trouwens ook niet, maar het was een veilige gok dat het waarschijnlijk een koffiekleurig en vermoedelijk ook redelijk haarloos persoon betrof. Bovendien bleek ik hem toch al te kennen, uit S.W.A.T. En een beetje filmcriticus herkent Kevin Spacey en Morgan Freeman natuurlijk wel direct. Ik kan ze zelfs uit elkaar houden!

Edison is dus duidelijk geen biografie van de gloeilampman. Jammer hoor. Van dit soort films hebben we er al duizenden, waarvan de verreweg de meesten beter zijn. Ondanks Morgan Freeman en Kevin Spacey is dit toch een wegwerpverhaaltje. Die mannen kunnen veel beter, maar ik snap het ergens wel: ze kunnen toch kwalijk hun eigen tekst verzinnen en op papier zag dit er waarschijnlijk beter uit.
Voor Justin hoef je ook niet speciaal te komen, al heeft hij inmiddels al weer drie andere films gemaakt. Gelukkig maar. Als je vanaf je zeventiende niets anders gewend bent dan aanbidding, limousines en net zoveel kale kutjes als maar wilt, kun je immers nooit meer terug.

Ik ben waarschijnlijk iets te mild, maar ik had net hiervoor Aeon Flux gezien en daarna lijkt echt alles beter. Daarom dit cijfer:

Score: 5/10
Martijn Warnas