Draken, tovenaars, dwergen, elven en heel veel magie vormen de basis van Dungeons and Dragons. Als je daar al niet van houdt, wordt het moeilijk om deze film te waarderen. Ik waarschuw maar vast.
De oorsprong van Dungeons and Dragons ligt in een bordspel, waarin draken, tovenaars, dwergen en helden een rol spelen. De subcultuur van de fans en de achtergronden van het spel is zo bizar dat zelfs door de wol geverfde Star Trek fans zich er nog voor zouden schamen. D&D'ers, zoals ze zichzelf wel noemen, laten zich daar niet door afschrikken. Het spel is zo veelomvattend dat het jaren duurt voor je jezelf een kenner mag noemen.

Petje af dus, voor wie het lef heeft hier een film over te maken. Je moet namelijk zien te voldoen aan de verwachtingen van honderdduizenden fans die aan beeldmateriaal tot nu toe weinig meer hebben gezien dan boekomslagen (bij voorkeur met draken), tekeningen op speelkaarten en af en toe een computerspelletje. Tien jaar voorbereiding leverde dit verhaal op:

De slechte magiër Profion (Jeremy Irons) is bang van de nieuwe, jonge koningin Amidala... eh pardon, ik bedoel Savina. Sorry hoor, maar ik zag een meisje van vijftien met een wit smoeltje en gekleed in een rare jurk. Menselijke fout, lijkt mij.
Savina is van plan het land te hervormen, waardoor de scheiding tussen machteloze burgers en de aristocratie van magiërs dreigt te verdwijnen. Savina ontleent haar macht aan een magische scepter waarmee ze de gouden draken haar wil kan opleggen. Als Savina haar scepter niet afstaat aan de raad van 'Mages' kan Profion haar beschuldigen van machtswellust. Daarom moet Savina snel op zoek naar een alternatief: de legendarische staf van Savrille, waarvoor de nog machtigere rode draken buigen, moet gevonden worden. Haar bode, de elf Norda, moet op zoek en krijgt hulp van twee dieven en een potige dwerg. Profion stuurt zijn wrede assistent Damodar achter ze aan.
Ik heb die staf van Savrille eens bekeken: het is een rode kerstbal op een plastic stok. Die draken zijn ook met een natte vinger te lijmen, zeg. Geen wonder dat ze inmiddels zijn uitgestorven. Iedereen met een afgekloven lolliestokje kon ze in zijn macht krijgen.

Deze film wordt afgeslacht door de meeste critici, vermoedelijk deels omdat ze de achtergrond niet kennen. Het verhaal is inderdaad vergezocht en het rammelt hier en daar behoorlijk (zo blijkt een magisch harnas opeens met een simpel mes te doorboren), maar wie 'iets' heeft met D&D of gewoon van zwaardgevechten, tovenaars en avontuur houdt zal zich prima vermaken. Veel scènes zijn weliswaar kitscherig maar toch ook adembenemend. Tien keer liever dit dan een Nederlandse film, wat mij betreft.

Score: 7/10
Martijn Warnas