Er was ooit ook een podcast. Klik hier

In Nederland verschijnt deze film onder de tite Nieuwgierig Aapje en dat maakt al duidelijk dat het hier om een kinderfilm gaat. Normaal gesproken bespreek ik geen films voor jonge kinderen, maar in dit geval was ik best eh... een nieuwsgierig aagje, zullen we maar zeggen. Bovendien zat de persvoorstelling voor die van The Fast And The Furious deel 3 en het leek me wel aardig om twee films voor onvolwassen types te vergelijken. (Leuke grap, maar denk je dat die autofreaks dit lezen? Of snappen? - Ed.)

Nu zijn veel kinderfilms tegenwoordig eigenlijk net zo leuk voor volwassenen. Denk aan Over The Hedge, Madagascar of Ice Age. Wat dat betreft is Curious George toch echt uitsluitend bedoeld voor kinderen tot een jaar of twaalf. Het kan zijn dat de Engelstalige versie dankzij de stemmen wat leuker is dan de Nederlandse, maar het kan nooit veel schelen. Overigens is de Nederlandse voicecast deze keer weer erg teleurstellend: geen bekende namen en, erger nog, vlakke en karakterloze stemmen.
Acteurs als Will Ferrell en Eugene Levy kunnen veel meer met hun stem en zeker als zelfs kleinere rollen worden ingevuld door mensen van het kaliber Dick Van Dyke geeft dat een film extra kracht. Dat ontbreekt bij de Nederlandse versie echter volledig. Waarschijnlijk waren het weer een paar 'soapies'. En ja, ik ben jaloers op ze. Zo'n klus wil ook wel. Maar dan mag je nog wel kritiek hebben. Het kán ook goed, namelijk.

Het verhaal stelt weinig voor, met name omdat het geen enkele moeite doet om logisch te zijn. Dat hoeft ook niet bij kinderen, daar is de fantasie belangrijker. Het verhaal begint bij de museumgids Ted, een verlegen type dat weliswaar veel te vertellen heeft over oermensen en dinosaurussen, maar die de huidige generatie kinderen niet echt meer weet te boeien. Alleen een bepaalde lerares loopt warm voor hem, dus sleept ze elke week haar klas mee op excursie. Verder komt er echter bijna niemand meer naar het museum van Mr. Bloomsberry, dat al lang failliet had moeten zijn. De zoon van Bloomsberry, Junior, heeft de plannen voor een parkeergarage al helemaal af.

In een laatste wanhopige poging een nieuwe publiekstrekker te vinden, gaat Ted naar Afrika om daar een groot afgodsbeeld te vinden. Laat Bloomsberry nu over een kaart beschikken die tot op de struik nauwkeurig is! (Ik zei het al: kinderfilm...) Helaas rommelt Junior met de kaart, zodat Teds expeditie in Afrika wel een beeldje vindt, maar slechts één van 10 centimeter hoog. Door een misverstand denkt het thuisfront echter dat Ted een beeld van 15 meter heeft gevonden, wat bij thuiskomst een groot probleem oplevert: de pers staat al te wachten en overal in de stad hangen posters waarop een gigantische attractie beloofd wordt.

Nu heeft Ted tijdens zijn expeditie kennis gemaakt met een heel leuk aapje, dat het voorzien had op zijn hoed. Het diertje, dat uiteindelijk George zal heten, volgt hem naar Amerika en zorgt er per ongeluk voor dat Ted uit zijn appartement wordt gezet. Daarnaast raakt hij dus ook vrijwel zeker zijn baan bij het museum kwijt. Dat aapje heeft verder eigenlijk weinig invloed op het verhaal, maar is voor kinderen natuurlijk toch het leukste karakter.

Zo, dat lijkt me even voldoende. Interessanter dan het verhaal vind ik de boodschappen die onbewust (althans, dat hoop ik ernstig) in deze film verwerkt zijn. Het is een aardig lijstje, Zo zijn slechte mensen kaal, hebben ze een bril, spreken ze met een buitenlands accent en houden ze van opera. Zwarte mensen bestaan niet, met uitzondering van een ZEER lichtbruine gids in Afrika, die in de Nederlandse versie klonk alsof hij jarenlang docent Nederlands in Aerdenhout was geweest. Musea zijn pas leuk als ze glijbanen hebben, ook zo'n les die hierin verborgen zit.

Misschien zijn dat kinderachtige observaties bij een film waarin een volwassen kerel met een tros ballonnen boven de stad vliegt, maar ik denk dat dt soort dingen onbewust toch een bepaald wereldbeeld vormen bij jong grut. Niet dat het mij kan schelen, ik denk toch dat we elkaar binnen vijftig jaar allemaal hebben uitgemoord (vermoedelijk in naam van Allah) en mede daarom nemen wij thuis geen kinderen. En op deze voor u ongetwijfeld geruststellend noot wil ik deze review daarmee afsluiten. Het cijfer is dus gebaseerd op de entertainmentwaarde voor kinderen tot een jaar of twaalf en ik haal er maar geen punten af voor die verdachte, onbewuste boodschappen. Deed ik dat wel, kwam ik waarschijnlijk niet boven een vijfje...

Score: 7/10
Martijn Warnas