Een paar jaar geleden zat ik in het vliegtuig, op weg naar huis. Het was een nachtvlucht, dus de helft van de passagiers lag te slapen en de andere helft zat zich kapot te vervelen. In het 'voorprogramma' werd The Wrong Trousers van Nick Parks, het brein achter Chicken Run, vertoond.
Om de een of andere reden was die titel, samen met de eerste beelden, voor de meeste mensen om mij heen reden om alsnog een deken over zich heen te trekken. Ik bleef echter kijken en heb toen een van de meest indrukwekkende filmpjes van mijn leven gezien: een ijzersterk verhaal, razendknappe animatie en ongelofelijk veel aandacht voor enscenering, belichting en cameravoering. En het vervelende was: thuis wist niemand wat ik bedoelde, tot de BBC het filmpje eindelijk uitzond. Toen wist men het wel, maar ik was duidelijk meer onder de indruk dan mijn vrienden en familie. Nou ja, ik waardeer wel meer dingen waar veel anderen geen brood in zien: Weird Al Yankovic, Gilbert & Sullivan en handen wassen na toiletbezoek bijvoorbeeld. (Je vergeet bruine bonen met mayonaise, andermans grappen jatten, koketteren met je eigen algemene ontwikkeling, seksistische humor en honden pijn zien lijden - Ed.)
Sindsdien heb ik ook A Grand Day Out en A Close Shave gezien, filmpjes met dezelfde hoofdrolspelers (uitvinder Wallace en zijn hond Grommit) en van ongeveer hetzelfde niveau. Toen was de koek echter eventjes op, want het maken van een animatiefilm duurt veel langer (en is dus ook duurder, tenzij je Tom Cruise inhuurt) dan een doorsnee speelfilm. Het betekende wel dat mijn verwachtingen van Chicken Run (in Amerika door een paar iets te bijdehante grapjassen ook wel C:R-1 genoemd) érg hoog gespannen waren. En ik moet zeggen dat ik niet teleurgesteld ben!
Het verhaal is in grote lijnen als volgt: het boerenechtpaar Tweedy heeft een kippenfarm. Mevrouw Tweedy regelt de financiën en Meneer Tweedy verzorgt de kippen. Het kamp lijkt (in het kader van de humor) nogal op een krijgsgevangenenkamp, met hoge hekken vol prikkeldraad, nachtelijke controles, woeste waakhonden en kippenhokken die als een soort barakken zijn opgesteld.
De jonge kip Ginger wil niets liever dan ontsnappen, maar ze wordt telkens betrapt en eindigt dan een paar dagen in het kolenhok. De andere kippen vinden het kampleven ook geen pretje, maar tonen aanmerkelijk minder interesse in de wereld buiten het hek. Goed, soms verdwijnt een collega in de pan van de familie Tweedy, maar ontsnappen is nu eenmaal onmogelijk en wat moet je dan, als kip?
Dan begint Mr. Tweedy te bouwen aan een grote, geheimzinnige machine en lijkt het er op dat het bedrijf de produktie wil verleggen van eieren naar 'kiptaarten'. (Engelsen hebben de smerige gewoonte hartige taarten te bakken met allerlei orgaanvlees, vandaar.)
Gelukkig valt op een dag de oplossing van het probleem letterlijk uit de hemel: de haan Rocky (met de stem van Mel Gibson) landt op de kippenfarm. Hij kan kennelijk vliegen en hoewel dat vrij ongebruikelijk is voor een haan komt het nu goed van pas want de kippen willen dat ook graag leren om zo de pleiterik te kunnen maken. En zo beginnen in het diepste geheim de vlieglessen.
Als deze film één probleem heeft, dan zijn het die kippen: ze zijn een beetje irritant. Tenminste, dat vond ik. Maar het zou heel goed kunnen dat ik zeur. Waarschijnlijk heb ik iets te lang met vrouwen in de klas gezeten (ik heb Communicatiewetenschap gestudeerd, weet u nog?) om dat domme gekakel leuk te vinden, dat zal het zijn. Als je wilt weten hoe irritant die kippen zijn, kijk dan of je kunt lachen om de serie 'Dinnerladies' van Victoria Woods, van de BBC.
Verder geen problemen, overste. Nou ja... voor de financiering van dit project moest Parks samenwerken met een Amerikaanse studio. Vergeleken met de 'Wallace en Grommit'-filmpjes is het verhaal en de wijze van vertellen wat gelikter geworden. Dat is op zich geen bezwaar, maar ik vraag me toch af waarom die Amerikanen niet gewoon de knip hadden kunnen trekken en Nick Parks verder zijn gang laten gaan. De subtiele humor uit Wallace en Grommit is verdrongen door meer snelle scene's en lach-of-ik-schiet dialogen. Die kippen zijn eigenlijk veel te bijdehand.
Goed, genoeg gezeurd. Het blijft een uitstekende film, vol humor en (voor wie snapt hoe moeilijk het is om zoiets te maken) verbazende scènes. Een aanrader. Zorg gewoon dat je eerst dit ziet en kijk dan pas naar de filmpjes met Wallace en Grommit. De beste volgorde is: Chicken Run, A Grand Day Out, The Wrong Trousers en dan A Close Shave.
Score: 8/10
Martijn Warnas
|
Alle informatie op Warnas' Movie Academy is eigendom van Warnas.net en mag niet op een andere manier worden bekeken, verspreid, geciteerd of gebruikt dan door het bezoeken van deze website, behoudens schriftelijke toestemming van de maker, te bereiken via . 
|