Er was ooit ook een podcast. Klik hier

Basic Instinct is ook alweer een ouwetje, zeg! 1992, toen werd het verdrag van Maastricht getekend, hadden we de Bijlmerramp en kwam ook Reservoir Dogs uit. En Sharon Stone was pas 34, ook niet onbelangrijk. De hele wereld leerde haar kennen dankzij die ene scène. De rest van de film heb ik overigens nooit gezien, maar die ondervraging wel een stuk of dertig keer. Toen smolt de videoband, geloof ik. Ach ja, je had nog geen Internet met warm en koud stromende porno.
Voor wie de eerste film niet kent: Sharon Stone liet onder haar rokje kijken, een opname waarvan ze later beweerde dat regisseur Paul Verhoeven hem min of meer stiekem had gemaakt. Het leverde de film enorm veel publiciteit op en heeft haar carrière ook geen kwaad gedaan. Bovendien werd dat moment een van de meest geparodieerde filmfragmenten uit de geschiedenis van Hollywood, zoals het opgeheven been van Mrs. Robinson uit The Graduate dat daarvoor was. En nu ben ik wel klaar met mijn college filmgeschiedenis, we hebben nog meer te doen.

Het is veertien jaar later en Hollywood besluit om nog een druppel bloed uit die steen te persen met Basic Instinct 2, onder het motto: over twee jaar is Sharon vijftig, dan kan het écht niet meer. Toch is dit geen echte sequel: Basic Instinct was een afgerond verhaal en dit staat ook op zichzelf, hoewel er af en toe terloops verwezen wordt naar de gebeurtenissen in het eerste deel en Sharon opnieuw de rol speelt van Catherine Tramell, de seksueel avontuurlijke en niet 100% geestelijk gezonde schrijfster.
Verder zien we niemand terug uit de vorige film, dus geen Michael Douglas en geen Jeanne Tripplehorn. De film speelt ook in Londen in plaats van Los Angeles.

Dr. Michael Glass is psychiater. Af en toe vraagt justitie hem om iemand te onderzoeken en zo ontmoet hij Catherine, die betrokken was bij een bizar ongeluk. Ze zat naast iemand in de auto en samen vlogen ze met 140 kilometer per uur uit de bocht. De auto kwam in het water en alleen Catherine kwam boven. Haar uitleg voor de crash: 'Ja, nogal logisch dat we ergens tegenaan reden. We hadden ook sex op dat moment!'
Dr. Glass (David Morrissey, eigenlijk voornamelijk bekend als TV-acteur) besluit dat Catherine een gevaar voor zichzelf is en daarom besluit de rechter dat ze niet op borgtocht mag worden vrijgelaten, in afwachting van het onderzoek. En daarmee denkt Glass dat de zaak is afgerond. Nou, dat heeft hij dan mis: het lukt Catherine toch om vrijgelaten te worden en vervolgens duikt ze op in zijn praktijk met een raar verzoek: ze wil door hem behandeld worden!
Aanvankelijk ziet Glass dat niet zitten, maar Catherine is een vasthoudend type en ze beginnen dan toch met dagelijkse sessies. En zo komt onze brave dokter langzaam maar zeker in de ban van dit sexmonster en wordt zijn leven langzaam maar zeker steeds... eh... nou, in elk geval interessanter. Tegelijk wordt Glass achtervolgd door een politieman, gespeeld door David Thewlis (Professor Lupin, voor de Potter-fans onder ons. Tsja, je zou zeggen dat de doelgroepen van beide films niet overlappen maar helaas is dat niet zo.) Die rechercheur vertrouwt Catherine voor geen meter en hij heeft wel door dat de dokter langzamerhand zijn objectiviteit begint te verliezen.

Het befaamde benen-over-elkaar shot wordt niet herhaald (hoewel ik wel eens iets mis, omdat ik ook aantekeningen zit te maken) maar verder biedt Stone waar voor haar geld. En met waar bedoel ik vleeswaar. Met name kippenborst. Je ziet de ventieltjes nog net niet zitten, maar ze weet een bloesje leuk op te vullen. Althans, zo lang ze het draagt. Toch begrijp ik dat de goede dokter het er warm van krijgt: Stone is een MILF avant la lettre en ze doet ook haar uiterste best ons op te winden.

De film werd slecht ontvangen en ik kom ook maar tot een mager vijfje. Dat zit hem met name in de interne logica van het verhaal: weliswaar zouden films zowel saai als erg kort zijn als iedereen op het witte doek rustig nadacht en logisch handelde, maar Glass verdient echt alle problemen die hij krijgt met zijn stomme gedrag. Daarnaast is het karakter van Catherine niet erg geloofwaardig: ze is echt niet meer dan een cliché en haar redenen om te handelen zijn grotendeels onduidelijk en voor de rest niet interessant. Dat zijn vage beschuldigingen, dat realiseer ik me best, maar een goede indicatie is dat ik een A4-tje met aantekeningen voor me heb liggen en ik nog steeds niet in drie zinnen het verhaal kan samenvatten. Dat wijst op een geforceerde opbouw.

Sterke punten van deze film zijn die politieman, Londen als setting en een niet onaardige twist aan het eind van het verhaal. Er valt echter teveel over te mopperen. Michael Douglas heeft het script niet voor niets afgewezen, net als andere medewerkers aan het origineel. Echt slecht is het niet, maar Basic Instinct 2 kan rustig wachten tot Veronica een avondje echt niks beters weet te verzinnen.

Score: 5/10
Martijn Warnas