Er was ooit ook een podcast. Klik hier

Ik moet bekennen dat ik ook wel eens een grapje over Al Gore heb naverteld, zelfs in de Filmcast. En onlangs heb ik ook nog erg gelachen om een aflevering van South Park getiteld ManBearPig, waarbij Al paniek zaait in South Park om een mythologisch monster dat hij zelf verzonnen blijkt te hebben. Maar als ik een ding heb geleerd na het zien van deze film, is het dat deze man meer respect verdient dan hij nu krijgt.

Al Gore, die eigenlijk de presidentsverkiezingen van 2000 gewonnen zou moeten hebben, reist de laatste tijd de wereld rond met een laptop en een verhaal. Hij vertelt aan wie het maar horen wil over het broeikaseffect, niet echt een onderwerp voor een leuke zaterdagavond maar wel degelijk belangrijk. Filmmaker Davis Guggenheim volgde hem op die reis en deze film bestaat dus uit een gefilmde presentatie, afgewisseld met wat persoonlijke fragmentjes over Al's leven.

Die presentatie is ijzersterk en tegelijkertijd behoorlijk deprimerend. Kort gezegd: we are all going to die. Tenzij we er wat aan doen, maar je moet wel erg veel vertrouwen hebben in de menselijke natuur om dat nog te geloven.

Over de presentatie zelf kan ik niet eens zo gek veel melden: we wéten het immers allemaal wel zo'n beetje: teveel uitstoot van de industrie, te weinig internationale samenwerking en de gletschers smelten waar we bij staan. Het is een bijzonder deprimerende boodschap, al laat Al ook zien dat er best nog wat aan te doen is als we maar snel genoeg zijn. Het vervelende is dat we dus niet snel genoeg zullen zijn: in China hebben ze schijt aan het broeikaseffect, daar moeten ze 1,3 miljard mensen aan het werk houden. En probeer die 1,1 miljard Indiėrs maar eens aan het verstand te brengen dat composteren beter is dan cremeren. Trouwens, ik ga ook niet met de bus naar de bioscoop, weet je wat dat kost?!

Bij films waar ik het ideologisch mee eens ben, zoals Bowling For Columbine en meer recent Fahrenheit 9/11 (toevallig beide van Michael Moore), is het altijd lastig een cijfer te geven. Dat doe ik dan ook niet meer. Ik heb trouwens wel kritische verhalen gelezen over deze film, van mensen die het verhaal over de smeltende poolkappen kennelijk hadden genegeerd en die zich vervolgens druk gingen maken over de toon van de persoonlijke stukjes over Al's leven. Daar moet je echt Amerikaan voor zijn, denk ik dan maar.

An Inconvenient Truth is een prima verpakking van een belangrijk verhaal en tegelijk een soort eerherstel voor een man die iets te vaak te kakken werd gezet. (Zo blijkt hij nooit daadwerkelijk gezegd te hebben dat hij het Internet heeft uitgevonden, alleen maar dat hij betrokken was bij wetgeving die de bouw van de Internet-infrastructuur versoepelde. Dat was dus zijn bijdrage aan het Internet.) Nu hoeven we de man ook weer niet al te zielig te vinden, tenslotte heeft hij een dikbetaalde bestuursfunctie bij Apple en vast nog wel wat andere leuke klusjes. Die hoeft echt niet met een gratis Podcast te leuren hoor! Maar goed, we zouden deze film een maand lang 24 uur per dag op alle TV-zenders ter wereld moeten vertonen, desnoods zonder Al's persoonlijke noot. Misschien hebben we dan nog een kans. Wat mij betreft is dit verhaal echter een extra reden om geen kinderen te nemen. We're doomed....

Cijfer: n.v.t.
Martijn Warnas