De films De Schippers Van De Kameleon en 2 Fast 2 Furious kwamen in dezelfde week uit. Dat was wel leuk: de ŽŽn was een kinderfilm waarin twee niet al te slimme types in zeer vreemdsoortig vervoer continue bij achtervolgingen betrokken raken en de andere film was... De Schippers Van De Kameleon! Hoppa, die zit!
2 Fast 2 Furious begon bij mij met weinig krediet, al was het maar omdat ik na mijn bespreking van The Fast en The Furious slaande ruzie kreeg met leden van een of ander autoclubje. Niet dat ik ze had beledigd, maar ze voelden zich duidelijk aangesproken. Deze trieste rukkers stuurden dreigbrieven per email, omdat ik grapjes had gemaakt over het soort mensen dat een auto meent te moeten verfraaien door op de plek van de voorruitsproeiers kleine lampjes te monteren, of door de achterlichten te voorzien van een blauw kapje. Ik vraag me wel eens af: hoe klein moet je toch geschapen zijn om dat soort dingen met je auto te willen doen? Stuur geen foto's, alsjeblieft.

Ik verheugde me me dus niet echt op dit vervolg, maar... eigenlijk is deze film zo slecht nog niet. Tenminste, als je films zoals Smokey And The Bandit of Vier Vuisten Op Safari ook te pruimen vindt. En dat vind ik. Dat wil zeggen: op mijn vijftiende vond ik dat. Tegenwoordig is het al minder. Je moet je er bij neer kunnen leggen dat het verhaal nergens op slaat: twee straatracers worden door een Colombiaanse drugshandelaar gerecruteerd om zo opvallend mogelijk en met zoveel mogelijk politie in hun kielzog wat boodschappen op te halen (geld en drugs, uiteraard.) Logisch. Als ik een paar kilo drugs moest transporteren ging ik ook 190 rijden in een kanariegele sportwagen. Dat houdt de spanning er een beetje in, nietwaar!

De hoofdrolspelers uit deel een hebben niks met deze film te maken. Je kunt dus niet echt spreken van een vervolg. Dit is gewoon n—g een film voor mensen die kicken op hele snelle autoraces en knopjes op het dashboard waarmee je een shot lachgas in de benzineleiding spuit. (Dan ga je kennelijk zo hard, dat je wangen er van gaan flapperen.) En eerlijk is eerlijk, die mensen worden aardig bediend. De film neemt ze ook volstrekt serieus en propt en passant een paar half uitgewerkte thema's in deze film, waaronder dat van de twee vijanden die samen moeten werken, de undercover-agente die gered moet worden uit handen van haar 'baas' en de drugsbaron die over lijken gaat. Niks nieuws, maar het is een aardige onderbreking van al die scenes waarbij mensen heel fanatiek aan een stuur zitten te draaien.

Nogmaals, het is hersenloos vermaak. Niveau nul. Maar daar is op zich niets mis mee. Dit is een aardige film om thuis op de bank samen met wat vrienden te bekijken, met name als ze ook meer dan LBO op zak hebben (want anders nemen ze het misschien iets te serieus). Samen naar de bioscoop kan natuurlijk ook, maar je loopt de kans met erg fout publiek in de zaal te komen. Ik corrigeer mijn cijfer deze keer overigens niet voor de doelgroep, want je weet hoe dat gaat met Internet: voor je het weet moet ik me er over tien jaar voor verantwoorden. Nou, kom maar weer op met die onsamenhangende dreigbrieven.

Cijfer: 4/10
Martijn Warnas